Titel: Hartenbloed
Auteur: Juliet Marillier
Uitgeverij: Luitingh Fantasy
Bladzijden: 462p.
Bron: eigen collectie

“Op de beboste heuvels van het mysterieuze plaatsje Whistling Tor staat een vervallen vesting vol geheimen. De bewoner, Anluan, is een man die in de streek wordt gevreesd en gemeden. De reden? Hij en de zijnen heten vervloekt te zijn. Bovendien verblijft in het woud rondom het fort een duistere kracht die met een fluisterstem naderend onheil aankondigt. Ondanks Anluans reputatie en de vermeende geheimen van de vesting, beschouwt de jonge schrijver Caitrin deze plek als de veilige haven waarnaar zij zo verlangde – een plek waar niemand haar zal storen, een plek die zowel rustgevend als veilig is. Want Caitrin is een vrouw die op de vlucht is voor haar gruwelijke verleden. Toch is de geplaagde Caitrin de enige, zo blijft gaandeweg, die met inzet van liefde en doorzettingsvermogen de vloek kan breken die het leven van Anluan en de zijnen beheerst.

Mijn mening:

Dit is het tweede boek van Juliet Marillier dat ik las en opnieuw wist ze me helemaal te overtuigen. Net als bij het boek dat ik eerder las moest ik ook nu even wennen aan de rustige opbouw van het verhaal. De beeldende en levendige omschrijvingen zorgden er echter vrij snel voor dat ik gefascineerd verder las.

Het enige nadeel aan Hartenbloed was dat ik al snel door had hoe het in elkaar zat. Het opvallendste … dat het voorgaande me dit keer totaal niet kon schelen. Zo graag heb ik Caitrin’s verhaal gelezen.
Het verhaal komt stilletjes aan op gang maar die tragere opbouw voelde nooit saai of traag aan en zorgde er voor dat ik stelselmatig de wereld leek te absorberen tot ik er helemaal van doordrongen was.

Ik vond het mooi om de groei van de personages te kunnen volgen, om met hen mee te leven en bekende elementen (bloem, spiegel, een vervloeking en kasteel) te herkennen. Ondanks die herkenning is Hartenbloed een originele hervertelling van Belle en het Beest.

Sommige hervertellingen lijken heel erg op het origineel met slechts een kleine twist. Hoe leuk ik het ook vind om een variatie op mijn favoriete sprookje te lezen … ik vond het veel leuker om in dit boek net als tijdens de allereerste keer dat ik de film zag helemaal betoverd te worden. Waar ik bij het lezen van andere hervertellingen de hele tijd met het origineel in mijn achterhoofd zit had ik dat bij dit boek totaal niet. Pas nadien leek ik te beseffen hoeveel verwijzingen en bekende elementen er in voorkwamen zonder dat het verhaal aanvoelde als een afkooksel van het origineel.

De personages zijn mooi uitgewerkt. Een feit dat je uiteraard steeds meer opvalt naarmate het verhaal vordert. Uiteraard zijn de hoofdrollen weggelegd voor een jong, mooi meisje met een liefde voor het geschreven woord en een norse man die niet voldoet aan het standaard schoonheidsideaal. Dit boek bevat echter nog heel wat andere personages die minstens even kleurrijk en fascinerend zijn als de bewoners van het Disney-kasteel.

Ik vond het heel mooi dat beide hoofdpersonages de andere niet proberen te veranderen, maar elkaar steunen bij het overwinnen van hun angsten. Ook het feit dat het om een traag opbloeiende geloofwaardige liefde gaat in plaats van een paranormal romance hervertelling waarin de focus op het erotische ligt vond ik een groot pluspunt.

Eerder zei ik al dat ik snel doorhad waar het schoentje knelde (oei, dat is een ander sprookje) maar desondanks hield ik van de ontknoping van Hartenbloed. Het zou zelfs waarachtig zo kunnen zijn dat ik het einde van dit boek geloofwaardiger, passender én mooier vind dan het klassieke. Yep, ik sta er zelf ook van versteld.