Titel: Bloed en Beenderen
Auteur: Tomi Adeyemi
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 479p.
Prijs: 17,99
Bron: recensieboek

“Ooit leefden er in Orïsha mensen met magische krachten. Tot een wrede koning besloot de maji, een minderheid met donkere huid en zilverwitte haren te vervolgen. Zélie kan zich de nacht dat ze toe moest kijken hoe de handlangers van de koning haar moeder ophingen nog levendig herinneren. Sindsdien is magie een doodzonde en een donkere huid iets om op neer te kijken.

Tien jaar later krijgt Zélie de kans om de magie terug te brengen naar Orïsha. Met de hulp van een prinses op de vlucht moet ze uit handen zien te blijven van Inan, de kroonprins, die vastbesloten is de magie nu voorgoed uit te bannen.

Gevaar ligt overal op de loer in Orïsha, maar het grootste gevaar schuilt misschien nog wel in haar groeiende gevoelens voor de vijand …”

Mijn mening:

Er zijn niet zo heel veel boeken die ik een topscore toeken. Sommige van hen verdienen die doordat ik intens genoten heb tijdens het lezen van een verhaal, andere omdat een boek me wist te betoveren én enkele doordat ze me al lezend omver wisten te blazen. Een nog kleiner aantal weet meerdere van die factoren te combineren en Bloed en Beenderen behoort tot die categorie. Dit boek is echt zoveel meer dan een prachtige cover. Maar dat maakt het wel moeilijker om een recensie uit te werken.

Want hoe moet je daar aan beginnen wanneer je nog zo onder de indruk bent van wat je gelezen hebt? Misschien kan ik starten met de vergelijking met J.K.Rowling. Tomi Adeyemi werd immers reeds omschreven als de nieuwe J.K.Rowling. Soms lijkt zo’n omschrijving niet veel meer dan een marketingstunt maar af en toe begrijp ik het wel deels. In dit geval waren er bijvoorbeeld inderdaad een aantal zaken die beide auteurs gemeenschappelijk hebben.

Zo leek het er verdacht veel op dat er floo powder doorheen de eerste bladzijden van het boek werd gestrooid. Net als bij de Harry Potter-boeken wist ook Tomi Adeyemi er voor te zorgen dat ik opvallend snel in het verhaal kwam. Dit keer werd ik niet getransporteerd naar Diagon Alley of Hogwarts maar naar Orïsha. Het gevoel van helemaal opgezogen te worden in een nieuwe wereld was echter exact hetzelfde. De afstand tussen verhaal en lezer was ook even klein waardoor het soms leek alsof ik mee achterop zat bij Nailah, in de chaos van een drukke markt terechtkwam, verwonderd naar ruïnes stond te kijken of me opgejaagd voelde door naderend onheil.

Een andere overeenkomst is dat er heel veel magie in Bloed en Beenderen is terug te vinden. Niet enkel in de tien vormen van magie die de verschillende maji kunnen beoefenen maar ook in de kracht van de woorden én de boodschap die ze overbrengen. Vooral dat laatste deed me heel erg aan mijn favoriete Harry Potter boeken denken.

Ik leefde mee met de personages. Met Zélie die opgroeit in zowel onderdrukking als onrechtvaardigheid en hier tegen in gaat. Zowel voor zichzelf als voor andere slachtoffers. Met Amari die al langer aanvoelde dat er iets moest veranderen maar zich pas buiten de muren van het paleis bewust wordt van de omvang van het onrecht. Met Zélie’s broer Tzain, met haar vader, met Inan die volledig in strijd ligt met zichzelf, met wat hij geleerd heeft als kind en wat hij nu aanschouwt.

Als lezer volg je hen en ontdek je hoe snel de angst voor wat men niet kent en de onzekerheid voor wat het onbekende inhoudt kunnen omslaan in onderdrukking. Hoe mensen uit angst en/of egoïsme de waanzin van iemand kunnen volgen. Dat brengt me trouwens meteen bij het spijtige aspect dat dit verhaal nog sterker maakt. De magie mag dan aan fantasie ontsproten zijn, de onderdrukking en het onrecht doen dat niet. Tomi Adeyemi’s nawoord bedrukt dan ook de bedenking die me meermaals tijdens het lezen te binnen schoot ‘Dit is jammer genoeg niet uitsluitend aan fantasie ontsproten. Voor velen is het nog steeds veel te realistisch.’

De schrijfster verwerkte veel echte elementen in haar verhaal. De spreuken die de magi gebruiken zijn geschreven in het dialect dat haar ouders als kind spraken, er zijn verwijzingen terug te vinden naar zowel haar ouders als grootouders, maar ook haar eigen waarnemingen en de angst én woede die deze veroorzaken. Dit boek probeert mensen wakker te schudden en hen te confronteren met de werkelijkheid.

Bloed en Beenderen is een eerbetoon aan Tomi Adeyemi’s familie en origine, een schreeuw tegen onrecht én een avontuurlijk magisch verhaal.