Titel: An Enchantment of Ravens
Auteur: Margaret Rogerson
Uitgeverij: McElderry Books
Bladzijden: 300p.
Bron: eigen collectie

“With a flick of her paintbrush, Isobel creates stunning portraits for a dangerous set of clients: the fair folk. These immortal creatures cannot bake bread or put a pen to paper without crumbling to dust. They crave human Craft with a terrible thirst, and they trade valuable enchantments for Isobel’s paintings. But when she receives her first royal patron – Rook, the autumn prince – Isobel makes a deadly mistake. She paints moral sorrow in his eyes, a weakness that could lost him his throne, and even his life.

Furious, Rook spirits Isobel away to his kingdom to stand trial for her crime. But something is seriously amiss in his world, and they are attacked from every side. With Isobel and Rook depending upon each other for survival, their alliance blossoms into trust, perhaps even love … a forbidden emotion that would violate the fair folk’s ruthless laws, rendering both their lives forfeit. What force could Isobel’s paintings conjure that is powerful enough to defy the ancient malice of the fairy courts?

Isobel and Rook journey along a knife-edge in a lush world where beauty masks corruption and the cost of survival might be more frightening that death itself.”

Mijn mening:

Waar historische portretten bedoeld zijn voor het nageslacht overleeft het elfenvolk hun eigen portret. Voor hen is een schilderij vrijwel even vluchtig als een blik in een spiegel. Desondanks hunkeren ze naar deze en andere vormen van kunst omdat ze die vaardigheid zelf niet kunnen beoefenen. De mensen in Margaret Rogerson’s wereld hopen dan weer uitgekozen te worden omwille van hun kunsten doordat ze hiervoor beloond worden met betoveringen. Alleen beseffen de meeste van hen niet dat ze de fae niet kunnen vertrouwen.

Isobel is beter in het doorzien van hun trucjes. Zij beseft maar al te goed dat ze dan wel niet in staat zijn om een leugen te vertellen, maar wel heel capabel in het jongleren met woorden tot ze je iets kunnen wijsmaken zonder dat ze moeten liegen. Ondanks haar inzicht geraakt Isobel toch in hun netten verstrikt en leert ze nog meer bijzonderheden over de elfen en hun gevaarlijke wereld.

Zodra ik dit boek in handen kreeg viel het me op dat het relatief dun is voor een fantasieboek. Jammer genoeg merk je dit ook aan het verhaal dat vrij oppervlakkig bleef en hierdoor minder betoverend was dan het had kunnen zijn.

Waar ik bij enkele trilogiën het gevoel had dat het verhaal sterker zou zijn geweest als een bondigere duologie en ook sommige langere reeksen van mij best wat korter zouden mogen zijn had ik bij dit boek net het omgekeerde gevoel. Het lijkt wel alsof de schrijfster slechts een stukje van de sluier heeft opgetild. Zowel qua personages als wereld.

Sommige gebeurtenissen spelen zich zo snel waardoor je als lezer het gevoel krijgt dat iemand een fast forward toets ingedrukt houdt. Misschien ligt het aan het snelle tempo en het gebrek aan uitdieping maar Isobel en Rook als koppel konden me niet echt overtuigen. Vermits die gebeurtenissen ook niet echt worden uitgewerkt had ik vaak het gevoel dat dit een gemiste kans was en dat is erg jammer vermits ik het wel heel leuk vond dat het woud en zijn bewoners heel onvoorspelbaar zijn. In dit boek worden de elfen immers niet rooskleurig voorgesteld maar omschreven als de manipulatieve en verraderlijke wezens die ze in werkelijkheid zijn.

An enchantment of ravens had beter tot zijn recht gekomen wanneer het meer ruimte had gekregen. Dan hadden we meer achtergrond-informatie kunnen ontdekken, de drijfveer van personages, het ontstaan van de wereld, de indeling, … Kennis waardoor je als lezer sneller zou gaan meeleven met de personages. Zonder die uitdieping beleefde ik alles meer vanop een afstand en bleef ik aan het einde met teveel onbeantwoorde vragen zitten. Op zich vond ik het verhaal wel fijn maar wat voor mij overheerst is het gevoel dat de verhaallijn werd samengedrukt tot een compact geheel waarbij het aan kwaliteit moest inboeten.