Titel: Verraad
Reeks: Eve Dallas #12
Auteur: J.D.Robb
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 351p.
Prijs: 15,00€
Bron: recensieboek

“In het luxueuze Palace Hotel van Roarke, de man van Eve Dallas, wordt een gewurgd kamermeisje gevonden. De dader kan niemand anders zijn dan Sly Yost, een huurmoordenaar van de elite die al meer dan veertig doden op zijn geweten heeft. Eve kent hem maar al te goed, maar dat helpt haar niet bij het oplossen van deze zaak. Want er is nog iemand bij het noodlot van het kamermeisje betrokken. Iemand met een persoonlijk motief dat verstrekkende gevolgen kan hebben.

Eve moet er rekening mee houden dat het echte doelwit van de moordenaar niet het kamermeisje was, maar haar eigen man.”

Mijn mening:

Het eerste wat opvalt bij Verraad is dat het boek er helemaal anders uit ziet dan de eerder verschenen delen. De timing om van coveromslag te veranderen is wel heel goed gekozen want het gevoel dat deze nieuwe stijl bij me oproept sluit mooi aan bij de titel.

Ok, dat is misschien een tikkeltje te dramatisch maar het is echt helemaal anders geworden en geeft naar mijn gevoel de sfeer die bij de Eve Dallas-boeken hoort niet echt weer. De wereld die J.D.Robb heeft bedacht is immers heel grimmig en duister en dat je in elke titel het woord vermoord kon terugvinden maakte het nog meer één geheel. Ook dat element is nu verdwenen en ik mis het wel als fan van deze reeks. Gelukkig was het verhaal zelf wel nog steeds typisch Eve.

De schrijfster is immers heel trouw aan haar personages. Ondanks de persoonlijke groei die Eve Dallas heeft meegemaakt blijven haar karaktertrekken hetzelfde. Zo is ze heel gedreven maar doet ze dit niet uit een ambitieus streven maar omdat ze de slachtoffers als haar mensen beschouwt en omwille van hen jacht maakt op zowel de moordenaars als rechtvaardigheid. Ondanks haar soms kordate reacties en het feit dat ze zelden uit lood is te slaan merk je duidelijk dat ze stil staat bij het leed dat zowel de doden als nabestaanden wordt aangedaan.

Sommige elementen komen in vrijwel elk boek uit deze reeks voor. Eve’s ergernissen over de dekselse techniekers van onderhoud, haar subtiele en soms vrij geniepige manieren om hoogdravende types op hun plek te zetten, de onuitgesproken afspraak die tussen haar en Summerset lijkt te bestaan en een dynamiek tot stand brengt die voor hen perfect werkt. Al zal geen van beide dat ooit toegeven. Maar ook haar relatie met Roarke waarbij beiden elkaar lijken aan te voelen én aan te vullen en het feit dat Eve zonder te twijfelen voor haar vrienden zou springen om een kogel op te vangen maar het slechts amper aankan om hun zorgen en relationele problemen te aanhoren.

Wat ook heel vertrouwd aanvoelt is dat in dit boek nog maar eens wordt bewezen dat je het verleden je leven lang met je meedraagt en dat het je af en toe ook kan inhalen. Het is niet de eerste keer in deze serie dat er een stukje geschiedenis opduikt uit Roarke en/of Eve’s verleden. Ook de schrijfstijl is nog steeds ongewijzigd. J.D.Robb slaagt er in om haar schrijfwijze steeds aan te passen aan de situatie waardoor je de kille afstandelijkheid van een moordenaar voelt en de overgang naar een meer staccato schrijfstijl die eerder waarnemend is in plaats van omschrijvend wanneer Eve als politie-agente te werk gaat.

De moordenaar in dit boek scoort behoorlijk hoog op de gestoordheidsmeter. Moord is sowieso erg, of het nu impulsief gebeurd in een vlaag van passie of wanhoop, of doelbewust om iemand te beroven. Het wordt echter nog gruwelijker wanneer de dader het niet alleen bewust doet maar er ook nog eens van geniet. Net hierdoor had ik verwacht dat het boek heel spannend zou worden en dat bleek jammer genoeg niet het geval te zijn. Ik dacht echt dat het heel dichtbij zou komen en nipt zou worden. Ergens doet het dat ook maar op een heel andere – minder spannende manier – dan ik had verwacht.

Het voordeel van een langlopende reeks is dat je steeds meer met de personages gaat meeleven. Dat was in Verraad niet anders, alleen vroeg ik me nu aan het einde van het boek voor het eerst af hoe lang het leuk zou blijven. Ja, Roarke is een grootgrondbezitter en de kans is dus groot dat een van zijn eigendommen de locatie van een misdaad is. Hoeveel keer kan je dit echter laten voorkomen zonder dat het gaat storen. Bij sommige aspecten van dit verhaal betrapte ik mezelf erop dat ik dacht ‘Dat hebben we al eens eerder meegemaakt.’ De omstandigheden zijn anders maar de reacties zijn vaak herkenbaar. Op zich heel menselijk vermits reacties eigen zijn aan iemands karakter maar … hoelang duurt het vooraleer dit ervoor zorgt dat het geheel te veel gaat aanvoelen als een herhaling? Ik hoop echt dat het nog een hele tijd duurt vooral die bedenkingen gaan overheersen. Vermits de serie ondertussen al aan het 47ste deel toe is in Amerika en nog steeds goed blijft verkopen vermoed ik dat Verraad me gewoon net iets minder wist te overtuigen dan de andere boeken.