Titel: Toren van de Dageraad
Reeks: Troon van Glas #6
Auteur: Sarah J.Maas
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 624p.
Prijs: 22,99€

“Chaol Westfall stond altijd bekend om zijn kracht en onvoorwaardelijke loyaliteit. Maar dat is veranderd sinds het glazen kasteel is verbrijzeld, zijn mannen zijn afgeslacht, en de koning van Adarlan zijn leven spaarde, maar zijn lichaam heeft gebroken. Zijn enige kans op herstel ligt in handen van de legendarische genezers van de Torre Cesme in Antica – hét bolwerk van het machtige zuidelijke rijk. Met het oog op de dreigende oorlog lijkt het een goed idee om daar een pact mee te sluiten. Maar wanneer Chaol afreist naar het verre rijk, doet hij een ontdekking met grote gevolgen …”

Mijn mening:

Chaol. Chaol Westfall … Kennen jullie hem nog? In Rijk van Stormen leek dit personage niet aan bod te komen maar dat heeft de schrijfster met dit boek wel meer dan gecompenseerd. Waar de eerdere boeken uit De glazen troon-serie een opeenvolging waren van een meervoud aan perspectieven werd het aantal invalshoeken in dit boek behoorlijk teruggeschroefd. We volgen Chaol en Nesryn terwijl ze naar Antica reizen op zoek naar hulp en ontdekken dat het Khaganaat een heel groot contrast vormt met Adarlan.

Het Zuidelijke rijk is indrukwekkend en door deze nieuwe locatie wordt het gehele spelbord nog wat groter. Toch viel het me tijdens op dat we minder locaties bezochten dan in Rijk van Stormen. Zowel het aantal perspectieven, als de locaties die we bezoeken zijn minder uitvoerig dan in de voorganger van dit zesde deel. Wel leren we behoorlijk wat nieuwe personages kennen in het Khaganaat, een staat die punten scoort omwille van hun streven naar gelijke wetten en rechten al is hun troonopvolgingssysteem dan weer niet meteen aan te prijzen. Ze staan echter ook bekend omwille van hun begaafde genezers en hun hulp kan Chaol goed gebruiken.

Voor mij persoonlijke voelde dit deel een beetje aan als een rustmoment voor de grote finale waarin we Chaol volgen in zijn strijd tegen zowel pijn als schuldgevoelens, woede en verdriet en zijn zoektocht naar hulp voor zijn mensen. Ik had eveneens het idee dat het tempo wat lager lag in Toren van de Dageraad. Ondanks dat het lijkt alsof Sarah J.Maas in dit boek even op de rem gaat staan vond ik verhaal wel even meeslepend en ontroerend. Ik vind het bovendien ook een pluspunt dat niet één iemand alles ontdekt en oplost in deze serie maar dat de verschillende pionnen in het verhaal elk een belangrijke bijdrage leveren. Dat de wereld beetje bij beetje groeit én zijn geheimen niet in één keer prijs geeft.

Toren van de Dageraad deed me beseffen dat ik deze serie makkelijk opnieuw kan lezen én het verhaal dan op een heel andere manier ga ervaren dankzij de voorkennis die ik heb opgedaan. Details die een eerste keer niet opvallen gaan tijdens het herlezen ongetwijfeld veel meer opvallen. Personages die je in het begin misschien niet het krediet geeft dat ze eigenlijk wel verdienen gaan dan wel je volledige aandacht krijgen.

Er is echter ook een maar en die zorgde er voor dat ik dit boek niet de volledige vijf sterren gaf. Ik ben het ondertussen zo gewoon dat de over het rijk verspreidde perspectieven vrij frequent wisselen waardoor je bijna iedereen kan volgen en dat was in dit boek niet het geval. Toren van de Dageraad speelt zich bovendien gelijktijdig af met het vorige deel waardoor ik nog meer geduld moet hebben voor ik te weten kom hoe de strijd verder zal verlopen én hoe het gaat met Aelin, Rowan, Dorian, Manon, Elide, Lysandra, Lorcan, ….

Langs de ene kant ben ik blij dat de schrijfster de tijd neemt om de personages mooi uit te werken en ons de kans geeft om hen in ons hart te sluiten in plaats van hen naar de achtergrond te laten verdwijnen. Anderzijds … tja, ik dacht dat ik een vrij geduldig iemand was maar Sarah J.Maas weet mijn geduld behoorlijk op de proef te stellen. Ik wil nu eenmaal héél graag weten hoe het verder gaat … met elk van hen.