Titel: Nooit verliefd worden
Reeks: Calendar Girl
Auteur: Audrey Carlan
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 368p.
Bron: geleend boek

“Mia Saunders heeft een probleem: een schuld van een miljoen dollar, die binnen een jaar afbetaald moet worden. Gelukkig heeft haar tante een exclusief escortbedrijf en is Mia een knappe jonge vrouw met lef. Als oogstrelende ‘arm candy’ kan ze zo aan de slag bij Exquisite Escorts. Elke maand heeft ze een nieuwe cliënt: een beroemde Franse kunstenaar, een zakenman, een verpletterend aantrekkelijke maffiazoon, een topsporter, een senator op leeftijd… Heel verschillende mannen die één ding gemeen hebben: voor Mia’s gezelschap betalen ze zonder met hun ogen te knipperen een ton. Seks is een optionele extra. Na twaalf avontuurlijke maanden zal er voor Mia meer veranderd zijn dan enkel haar banksaldo…”

Mijn mening:

Eerlijk is eerlijk … ik was gewoon een beetje nieuwsgierig naar waarom zovelen van deze reeks hielden. Sommige boeken in dit genre vind ik vermakelijk maar op Het meisje en de miljonair van Jessica Clare (eigenlijk een hervertelling van Beauty and the Beast) na blijft het daar meestal toe beperkt. Ik was dus benieuwd of deze serie me van mening zou doen veranderen.

Er waren een aantal zaken die ik leuk vond. Bijvoorbeeld het feit dat het vrouwelijke hoofdpersonages net als ik van de muziek van Radiohead houdt. Haar omschrijvingen van bepaalde schoonheidsbehandelingen deden me dan weer glimlachen. Maar dat was het jammer genoeg wel zo’n beetje. Ok, het verhaal leest uiterst vlot, ik las dan ook binnen de kortste keren het boek uit maar tijdens het lezen maakte ik mezelf jammer genoeg verschillende bedenkingen.

Op de één of andere manier lijken scheldnamen als koosnamen voor mij persoonlijk enkel te werken wanneer ze worden uitgewisseld tussen Sam en Dean Winchester. Ook omschrijvingen van lichaamsdelen (een O-knop? Echt?) deden me de wenkbrauwen optrekken. Het ging allemaal net iets te vlotjes voor me en bovendien klonken sommige erotische scènes eerder ongemakkelijk tot pijnlijk. Al helemaal wanneer ze de personages als Duracell-konijnen de héle nacht lang doorgaan.

Nope, het verhaal kon mijn aandacht jammer genoeg niet voldoende prikkelen en de personages wisten me (ondanks hun muzikale smaak) niet voor zich te winnen. Ik ben duidelijk meer fan van de iets oudere Calender Girls uit de gelijknamige Britse film.