Titel: Animal Magnetism
Reeks: Animal Magnetism #1
Auteur: Jill Shalvis
Uitgeverij: Headline Eternal
Bladzijden: 295p.
Bron: eigen collectie

“Sunshine, Idaho, is a small, sunny town – the perfect home for mand and beast. Well, maybe not for man, as pilot-for-hire Brady Miller discovers when his truck is rear-ended by what appears to be Noah’s Ark.

As the co-owner of the town’s only kennel, Lilah Young has good reason to be distracted behind the wheel – there are puppies, a piglet and a duck in her Jeep. Still, she doesn’t find it hard to focus on the sexy, gorgeous strangers she’s collided with.

Brady is just passing through, but there’s something about Lilah and her menagerie that makes the temptation of staying in Sunshine one that’s too difficult to resist …”

Mijn mening:

Jullie weten ondertussen al dat ik een Jill Shalvis-fan ben. Haar boeken zorgen steeds opnieuw voor ontspanning en een vrijwel onophoudelijke training van mijn lachspieren. Met Animal Magnetism heb ik misschien zelfs een nieuwe favoriet gevonden. Ik vond dit eerste deel sowieso nog leuker dan de boeken uit de Ceder Ridge-serie. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik het ook beter vind dat het allereerste Lucky Harbor-boek waardoor ik fan werd maar beide boeken zijn duidelijk aan elkaar gewaagd.

Eigenlijk is deze recensie niet veel meer dan een opsomming van alles wat ik leuk vond aan dit boek ….

Zo hield ik van de dierenopvang, zowel van de bijhorende chaos als de dieren zelf, van het feit dat er een voormalig koppel in voorkomt (meerdere zelfs) die nog steeds vrienden zijn en elkaar dagelijks zien. Andere pluspunten zijn de dynamiek tussen de perspnages, de geurige verzameling van het vrouwelijke hoofdpersonage (dit keer klinken die ‘ze ruikt al …’ wel een keer geloofwaardig) en haar relatie met Adam en Dell, de uitbaters van de dierenartspraktijk die haar als een aangenomen zus beschouwen.

Ik ben nog niet klaar hoor. Bij elk van de vrouwelijke hoofdpersonages die Jill Shalvis tot leven brengt ontdek ik wel iets dat uiterst herkenbaar is. In dit geval was dat het feit dat Lilah zichzelf steeds beloof dat ze het snoepen gaat compenseren door groenten te eten (ooit eens). De ontwikkeling van de band tussen Brady en Twinkles vond ik ook erg fijn. Oh én de vrijscènes. Yep, meestal word ik daar ongemakkelijk van. Er zijn echt zoveel auteurs die plots allerlei bizarre bijnamen gaan gebruiken voor lichaamsonderdelen of die scènes omschrijven waarbij personages klaarkomen zonder enig voorspel. Vaak is een zwoele blik al voldoende. De steamy scènes van deze schrijfster komen echter wél geloofwaardig over. Al weer een extra reden dus om van haar boeken te houden.

Wat nog? Wel … ik hield van Lilah! Niet alleen omdat ze net als ik een dagelijkse strijd levert met het weerstaan aan zoete lekkernijen maar ook omdat ze heerlijk spontaan én eerlijk is. Omdat ze zichzelf niet te serieus neemt, omdat haar hart telkens opnieuw breekt wanneer ze een nieuw baasje heeft gevonden voor een van haar dieren en ook omdat ze een speels en ondeugend karakter heeft.

Ik vind het vooral knap hoe Jill Shalvis er telkens in slaagt om romantiek en humor zo te doseren dat haar verhalen nooit te melig of stroperig worden. Ok, aan het einde was het misschien een klein beetje nipt maar dat vergeef ik haar met veel plezier.