Titel: Nimmernacht
Auteur: Jay Kristoff
Uitgeverij: LS Amsterdam
Pagina’s: 651p.
Prijs: 24,99
Bron: recensieboek

Ze is voorbestemd om koninkrijken te vernietigen, en toch is Mia Corvere nog maar tien jaar oud als ze haar eerste les in de dood krijgt. Zes jaar later zet het kind dat is opgegroeid in de schaduwen haar eerste stappen in de buitenwereld om een belofte na te komen die ze deed op de dag dat ze alles verloor.

Maar Mia’s vijanden zijn machtige figuren, en de kans dat ze bij hen in de buurt kan komen is erg klein. Dus als ze wraak wil nemen moet Mia zelf een wapen worden dat haar gelijke niet kent. Ze moet zichzelf bewijzen tussen de dodelijkste jongens en meisjes van haar opleiding aan de Rode Kerk. Een school waar moordenaars, leugenaars en demonen de dienst uitmaken, en zelfs leraren het op je voorzien hebben.

Gelukkig is Mia veel meer dan een doodgewone student. De schaduwen houden van haar … en nemen al haar angsten weg.

Mijn mening:

Sommige boeken spreken je aan zodra je ze ziet en Nimmernacht deed dat bij mij. De prachtige cover, een moordenaarschool, … Mijn interesse was geprikkeld en ik vond het heerlijk om te ontdekken dat het niet enkel om een mooie verpakking ging. Het was in het begin wel even wennen aan zowel de chrijfstijl als de afwisseling tussen heden en verleden in combinatie met vrij uitvoerige voetnoten.

Bepaalde zaken vond ik meteen een pluspunt. Dat het hoofdpersonage niet bekend is. Ze is geen geen legende wiens naam door iedereen huiverend gefluisterd wordt maar wel beangstigend goed in wat ze doet. Daarnaast wordt ze ook niet omschreven als ee nschoonheid waar iedereen zicht automatisch voor omdraait wanneer ze langskomt. Nee, ze lijkt net amper opgemerkt te worden en dat is een heel groot voordeel voor haar.

Wat ik misschien nog het meeste waardeer is de eerlijke manier van schrijven die Jay Kristoff gebruikt. Wanneer er iemand sterft gaan ze niet heen met enkel een laatste stille zucht maar krijgen de slachtoffers een realistisch levenseinde. Niet appetijtelijk maar wel geloofwaardig. Bij de voetnoten die ik eerder al vermelde had ik een beetje een dubbel gevoel. Af en toe voelden ze immers echt aan als een onderbreking waardoor je even uit Mia’s verhaal werd gerukt. Anderzijds bestonden ze vaak uit een interessant feit over de voorgeschiedenis van de wereld waarin het hoofdpersonage leeft. Soms waren ze dan weer vooral humoristisch getint. Het voelde vaak aan alsof de auteur zelf commentaar gaf tijdens het lezen/schrijven van zijn boek en daarbij ook echt zijn lezers aanspreekt.

De combinatie van een grimmige, duistere sfeer in combinatie met Jay Kristoff’s gevoel voor humor dat daar mooi bij aansluit vormt een mooi geheel. Een geheel dat die mooie cover mee dan waard is. Zo’n knappe omslag is één ding. Een mooie cover die perfect bij het verhaal past is uiteraard nog beter. Ik vond het heel tof om tijdens het lezen de rol van sommige voorwerpen en details in de coverillustratie te achterhalen.

“Ze stond op een tussenverdieping die uitkeek op een donker bos – een woud van planken, als een doolhof in een tuin. En op elke plank stonden boeken. Stapels boeken. Bergen boeken. Oceanen vol met boeken.”

De dynamiek tussen de personages, Naev die in mijn fantasie spreekt als een personage uit Game of Thrones, een wel heel bijzondere bibliotheek die een job als bibliothecaris nog avontuurlijker maakt, de omschrijving van gevechtscènes waardoor ik ze tijdens het lezen voor me zie als een gruwelijke maar grandioze choreografie, een moordenaarschool waar je absoluut niet wil falen maar het jammer genoeg niet altijd duidelijk is wanneer je wordt getest, … Er zijn echt zoveel zaken die ik leuk vind aan Nimmernacht.

” De boeken waar we van houden, die houden ook van ons. En net zoals wij ons stempel op de bladzijden drukken, drukken die bladzijden ook hun stempel op ons. Ik zie het net zo duidelijk in jou als ik het in mezelf zie. Jij bent een dochter van woorden. Een meisje met een verhaal.”

Het was even wennen maar vanaf ik in het verhaal kwam maakte het boek steeds meer indruk op me. Nimmernacht is genadeloos, grimmig, gruwelijk én geweldig. Dit Zwartraafje is alvast fan van de kleine donkere kraai én de duistere wereld waarin ze leeft. Ik kijk dan ook heel erg uit naar het vervolg van Mia’s verhaal.