Titel: De vergiftigde gave
Reeks: De dochter van de zondeneter #1
Auteur: Melinda Salisbury
Uitgeverij: Clavis Young Adult
Pagina’s: 350p.
Prijs: 19,95€
Bron: recensieboek

“Twylla is uitverkoren. Ze is niet van koninklijken bloede, maar de goden hebben haar gezegend met een bijzondere gave. Hierdoor zal ze later de prins huwen en met hem heersen over het koninkrijk Lormere. Maar voorlopig beschouwt Twylla haar gave vooral als een vloek: door dageraadschade te drinken wordt haar huid giftig. Zo kan ze landgenoten die van verraad beschuldigd worden met een simpele aanraking om het leven brengen. Twylla beseft dat ze geen vrije keus heeft en het werktuig is van de goden en de koningin. Bovendien raakt ze zonder het te beseffen verstrikt in een web van intriges.”

Mijn mening:

Ik begrijp volkomen dat Twylla haar gave aanvoelt als een vloek. Ze lijkt immers steeds eenzaam te zijn of ze nu in haar eenzame toren, afgezonderde tempel of te midden van de mensen zit. Door haar gave bewaart iedereen steeds een veilige afstand en spreken de meeste bewoners van het kasteel zelfs niet tegen haar. Jammer genoeg voelde ik niet meteen een klik met Twylla of een van de andere personages. Al had ik wel binnen de kortste keren een afkeer van de koningin. Een verbitterde, machtlustige koningin met een vreemde kijk op het begrip mededogen roept immers net meteen sympathie op bij de lezer. Het is ook niet meteen een vernieuwend aspect.

Andere zaken vond ik gelukkig wel fascinerend. Het ritueel van het zondeneten bijvoorbeeld. Zelf ben ik nogal een emo-eter maar een zondeneter grijpt naar iets andere voedingsmiddelen. Ook de vrij lugubere hervertelling van een klassiek verhaal vond ik een leuk ingrediënt. Het duurde echter vrij lang vooraleer ik echt in ‘De vergiftigde gave’ kon opgaan.

Dat Twylla vrij naief is lijkt me logisch gezien de manier waarop ze de laatste jaren afgezonderd heeft geleefd. Dankzij Lief wordt haar leefwereld iets groter. Naarmate ze meer buiten komt ontdekt ze echter ook dat niet alles wat ze als waarheid beschouwt dat ook effectief is. De personages en het liefdeverhaal konden me niet helemaal overtuigen en sommige aspecten hebben een vrij hoge voorspelbaarheidsgraad. De wereld en de opzet voor het verdere verloop van het verhaal vond ik wel intrigerend. Gelukkig schakelde het tempo na een trage start naar het einde toe een versnelling hoger. Dat toenemende tempo en de hervertelling van een bekend verhaal dat blijkbaar een belangrijke rol speelt in Twylla’s wereld zorgen ervoor dat ik toch nieuwsgierig ben geworden naar het vervolg.

Goed nieuws voor wie net als ik dit boek nu pas leest … het vervolg ‘De slapende prins’ is ondertussen al uitgekomen.