Titel: Levensbloed
Reeks: Eerste Leven #2
Auteur: Gena Showalter
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 446p.
Bron: recensieboek

Myriad en Troika hebben om Tenley gevochten vanwege de bijzondere kracht die ze bezit. Beide rijken zijn ervan overtuigd dat degene die haar ziel wint meer macht zal krijgen. Met haar laatste adem heeft Tenley uiteindelijk gekozen voor Troika, het rijk van het licht en liefde. Dat heeft echter grote consequenties. Niet alleen verkeert ze nog steeds in gevaar, maar ook staat ze nu lijnrecht tegenover Killian, de jongen die bij Myriad hoort en die ze maar niet kan vergeten. Ondertussen dreigt Killian zijn eeuwige leven te verliezen. Hij heeft nog maar één kans op redding: Tenley verslaan in een spel dat zij nog nooit gespeeld heeft …

Mijn mening:

In Eerste leven werd duidelijk dat Tenley in een bijzondere wereld leeft. Namelijk één waarin je eerste leven eigenlijk niet meer als een generale repetitie is waarna je besluit in welk toneelstuk je wil gaan spelen. De focus lag in dat eerste boek vrijwel uitsluitend op deze keuze én op de verschillen tussen haar twee mogelijke opties. Het viel me toen al op dat ik eigenlijk meer gefascineerd was door het concept van meerdere levens dan door de personages en die lijn werd voortgetrokken in dit vervolgdeel.

Naar mijn gevoel kwam het begin wat traag op gang. De korte zinnen zorgden er in combinatie met de steeds verspringende gedachten van Tenley voor dat het begin vrij chaotisch aanvoelde. Het leek wel alsof je je samen met Ten in één of andere lyrische trip bevondt. Verder stoorde ik me ook een beetje aan de herhaling van Tenley’s gedachten à la “Ik wil dit … Maar ik moet dat … maar ik wil toch echt wel …”

Naarmate het verhaal vorderde en het tempo toenam verdwenen die ergernissen gelukkig meer naar de achtergrond. Sommige dingen zijn ook echt wel beter in dit tweede deel. Zo krijg je veel meer te zien van Troika, de huiveringwekkende koosnaam wijfie werd vervangen door meissie en de liefdesdriehoek leek eveneens naar de achtergrond te verdwijnen.

Andere zaken stoorden me dit keer dan weer meer. De gedichten die ik in het eerste boek nog een leuk aspect vond omdat je ze vaak op twee verschillende manieren kon interpreteren gingen me nu iets te vaak irriteren. Vooral doordat het hoofdpersonage ze gaat opzeggen wanneer ze zich in een stress-situatie bevindt. Ik kan me echt niet indenken dat ik op zo’n moment een gedicht uit mijn duim ga zuigen.

Gelukkig kregen we – zoals ik eerder al vermelde wel meer te zien van Troika. Want dat miste ik echt bij het eerste boek. Ik vind het leuk dat er nu wat meer getoond werd van de wereld die Gena Showalter tot leven bracht. Hun handige poorten, de harmonieuze sfeer waar beleefdheid centraal staat, dat ze slechts één soort eten hebben en enkel cryptische antwoorden geven. Ook vond ik het leuk dat Tenley niet meteen op handen wordt gedragen omwille van haar bijzondere kracht. Men heeft hoge verwachtingen van haar maar het maakt haar niet automatisch ook populair onder de Troikaanse bevolking. Bij een groot deel van hen moet ze zich eerst toch even bewijzen.

Wat ook niet veranderd is in dit vervolgdeel is Ten’s cijferdrang. Die dwangmatigheid wordt ook hier voortgetrokken en soms zelfs een beetje te veel van het goede. Zo lijkt Levensbloed te willen bewijzen hoeveel cijfergrapjes -en uitdrukkingen je in één boek kan proppen.
Ik heb dit boek graag gelezen maar voor mij persoonlijk is het niet meteen een uitschieter. Bovendien merk ik nog steeds dat ik eerder gefascineerd ben door het concept en de wereld dan dat ik ook echt een klik voel met de personages.