Titel: Strijder
Reeks: Talon-saga #4
Auteur: Julie Kagawa
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 382p.
Prijs: 15,00€
Bron: recensieboek

Draken zouden geen emoties kennen, heeft Ember altijd geleerd. Hoe kan ze dan zo diep bedroefd zijn nadat Garrett zijn leven heeft gegeven om een verschrikkelijk verraad te ontmaskeren? Niets van wat ze ooit geloofde is waar, en ze zweert dat ze samen met rebel Riley in opstand zal komen tegen Talon, de drakendoders van St.Joris en … Dante, haar eigen tweelingbroer – die op het punt staat de grootste verschrikking aller tijden op hen af te sturen .

Met de gruwelijke wezens die ze hebben gecreëerd, staan de machthebbers van Talon klaar om de heerschappij over de wereld op te eisen. De duisternis komt steeds dichterbij. Zullen Ember en haar vrienden nog iets kunnen doen om Talon tegen te houden?

Mijn mening:

Net als Julie Kagawa vind ik draken erg fascinerend én net daardoor was ik een beetje ontgoocheld in het eerste deel van de Talon-Saga. Ik had immers een heel andere setting verwacht én massa’s draken. Die lieten in Pupil wat op zich wachten maar gelukkig kwam hier verandering in naarmate de serie vorderde. Per boek kwamen we wat meer te weten. Er werden leugens blootgelegd, we ontdekten de achtergrondgeschiedenis van de personages, zagen hen groeien, ontdekten nieuwe complotten én liepen aan het einde van elk boek tegen een gigantische cliffhanger aan. Meerdraken, meer avontuur, … Als alles in stijgende lijn toeneemt dan heb je als lezer uiteraard hoge verwachtingen wanneer het volgende deel uitkomt.

De cover van Strijder voldeed alvast aan die verwachtingen. Waar ik de donkere en sobere cover van Jager iets minder mooi vond als de kleurrijke voorgangers van zowel Pupil als Rebel zorgde die van Strijder er opnieuw meteen voor dat ik een ‘Aai het boek’-reflex moest onderdrukken.

Het verhaal zelf wist me jammer genoeg iets minder te overtuigen. Opnieuw volgen we de gebeurtenissen vanuit meerdere perspectieven. Ook heden en verleden komen dit keer allebei aan bod. Jammer genoeg had ik dit keer het gevoel dat belangrijke gebeurtenissen werden afgewisseld met informatie die niet persé noodzakelijk is voor het gehele plaatje.

Ik weet dat de schrijfster een zwak heeft voor draken. Dat kan je duidelijk merken aan zowel deze boeken als de prachtige fimo-draakjes die ze blijft maken. Ik begrijp die fascinatie ook maar tegelijkertijd denk ik dat het misschien beter was geweest voor het verhaal wanneer het in vier boeken was geschreven in plaats van vijf. Nu had ik immers iets te vaak het ‘Oh, alweer een nieuwe leugen/complot/aanval’-gevoel.

Tijdens het lezen deed het boek me regelmatig aan een computerspel denken en op zich is dat niet zo vreemd vermits Julie Kagawa zelf een gamer is. Het is echter een beetje bizar om een element als draken, dat ik me meestal automatisch inbeeld in een meer historische setting of een fantasywereld, in een urban fantasyboek te plaatsen. Anders is niet noodzakelijk slecht en ergens vind ik het net door die combinatie van hedendaagse wereld, experimenten en moderne wapens er meer tussenuit springen.

Alleen begint het er ondertussen steeds meer op te lijken alsof de overtreffende trap iets te vaak wordt bovengehaald. Zo mochten in dit boek duidelijk alle mideelnen uit Talon’s truckendoos naar boven worden gehaald én beschikt Ember’s team over een zak vol mirakels. Dat moet wel vermits sommige oplossingen veel te makkelijk te komen om niet aan de definite van een mirakel te voldoen.

Ok, in een computerspel kan je uiteraard extra levens en healing points winnen maar in een boek dragen dit soort wonderbaarlijk korte herstelperiodes niet echt bij aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Ik wil nog steeds de ontknoping van de Talon-saga lezen maar kan onmogelijk beweren dat dit vierde deel me omver wist te blazen. Er wordt wel degelijk het een en ander omver geblazen in ‘Strijder’ maar ik hoor daar jammer genoeg niet bij. Hopelijk brengt Inferno daar verandering in.