Titel: Witte Kaarten
Reeks: De Anderen #5
Auteur: Anne Bishop
Uitgeverij: De Fontein
Pagina’s: 477p.
Prijs: 19,99€
Bron: recensieboek

Na een heftige botsing tussen mensen en Anderen enkele maanden terug lijken de inwoners van Lakeside een nieuw, fragiel evenwicht te vinden. Simon Wolfgard en Meg, de jonge vrouw die al deze veranderingen in gang heeft gezet, hopen dat hun nieuwe vorm van samenwerken zelfs als voorbeeld kan dienen voor alle mensen en Anderen. En de groeiende band tussen Simon, leider van de Anderen, en Meg, de menselijke bloedprofeet, is een intrigerend en hoopgevend symbool voor beide kanten.

Maar dan komt Jimmy, de louche broer van politieman Monty, naar Lakeside. Hij ziet zoals altijd mogelijkheden zich te verrijken ten koste van zijn familie en hun vrienden. Simon wil hem liefst meteen het stadspark uitsturen, maar dan grijpen de Ouderlingen – de oervorm van de Anderen en de ’tanden en klauwen’ van de wereld – in. Zij willen leren wat er gebeurt als mensen onderling verdeeld geraken.

Jimmy lijkt ongevaarlijk, want hoeveel schade kan één klein mens aanrichten? Alleen Meg, de bloedprofeet, weet wat er echt op het spel staat: zij heeft gezien hoe het af zal lopen, met zichzelf aan de rand van een graf …

Mijn mening:

Als er één boek is waar ik de afgelopen maanden ontzettend naar het uitgekeken dan was het wel Witte kaarten, het vijfde en afsluitende deel van de Anderen-reeks. Dat ik blij was toen ik het eindelijk in handen kreeg is dan ook een understatement. Hoge verwachtingen en de werkelijkheid kunnen wel eens met elkaar botsen en ik was dan ook heel nieuwsgierig of ik gelukkig zou zijn met dit slotdeel.

Gelukkig voor mij bleek dit het geval te zijn al merkte ik wel enkele zaken op. Een daarvan is dat er in dit boek eigenlijk veel minder gebeurt als in de vorige delen. In die eerder verschenen boeken leerde je eerst de wereld en personages kennen, je kon de ontwikkeling van de dynamiek tussen deze karakters volgen, er kwam een complot aan te pas, de uitvoering -en de gevolgen van die verdoken praktijken hadden een grote impact …

Het rustige tempo dat Anne Bishop hanteert is nog steeds het zelfde, haar observerende schrijfstijl is dat ook en de ontwikkelingen zetten zich op een logische wijze verder. Wat er gebeurt voelt dus niet geforceerd aan maar je zou dit boek heel bondig kunnen samenvatten in slechts enkele zinnen én dat gevoel had ik minder bij de voorgangers.

De MAE-beweging porde in de eerste vier delen meermaals in een wespennest door de Anderen uit te dagen en daar draait de hele mensheid voor op. In het begin werd duidelijk gemaakt wat de gevolgen waren van deze handelingen maar nadien lag de focus vooral op de inwoners van Lakeside Stadspark én de manier waarop ze als een experiment geanalyseerd worden.
Waar de wereld in de vorige boeken beetje bij beetje groter werd lijkt dit boek hoofdzakelijk te focussen op de hiërarchie en dynamiek tussen de personages.

Ik ben vrij zeker dat sommige ontgoocheld zullen zijn met wat we krijgen nadat we vijf boeken lang hebben gewacht op de grote finale van Meg en Simon hun bijzondere verstandhouding maar ook al zou ik het zelf niet erg hebben gevonden als deze iets uitvoeriger was – het past wel bij de karakters. Misschien zou ons hart gelukkiger zijn geweest wanneer er wat meer rozengeur en maneschijn bij kwam kijken maar deze ingetogen versie vormt een einde dat perfect past bij zowel de serie als bij Meg en Simon.

Het enige dat me wel wat stoorde was de ‘vijand’ in dit boek. Het feit dat één iemand de dreigingsfactor voor rekening moest nemen en deze persoon door en door slecht was. Een antiheld is vaak een sterker personage wanneer je een verklaring of motivatie voor zijn gedrag kan achterhalen en dat is hier niet terug te vinden.

Witte Kaarten is niet doorspekt met humor maar sommige scènes deden me meteen glimlachen. In dit boek denk ik dan meteen aan het belang van beleefdheid (wie het leest zal meteen weten waar ik het over heb), over broers die zich ongerust maken terwijl daar eigenlijk geen reden toe is, over de misverstanden tussen mensen en Anderen, de benamingen die Terra Indigene gebruiken voor de mensen, …

De reeks gaat een beetje tegen de verwachtingen in. We zijn het niet meer gewoon om een serie te lezen die niet naar een grootse ontknoping toe loopt. Instant love, actiescènes en indrukwekkende gebeurtenissen die elkaar vaak in snelvaart opvolgen, … dat lijkt zo’n beetje de huidge norm te zijn én dat is niet het geval bij de boeken van Anne Bishop. Ook al hou ik evengoed van avontuurlijke verhalen met een upbeat tempo, toch lijk ik net nog meer van de boeken uit de Anderen-reeks te houden omdat zij er door hun rustigere tempo tussen uit springen.

Anne Bishop focust niet op het visuele maar op de karakters van haar personages, op de sfeer -en spanning in Lakeside, op de bijzondere wezens die aan haar fantasie ontsproten zijn en hoe deze samenleven met mensen. Hierdoor voelen de vele karakters die we leren kennen gedurende het verloop van De Anderen een beetje aan als familie. Het einde van deze reeks voelt alleszins aan als een afscheid. Ik begrijp dat dit het einde is van het verhaal van Meg en Simon. Zij zijn de spilfiguren van deze reeks, maar de serie vertelt veel meer dan enkel hun verhaal. De schrijfster is er in geslaagd om er voor te zorgen dat ik van haar personages ben gaan houden. Ik hoop dan ook dat de bewoners van Lakeside Stadspark toch nog aan bod zullen komen in de spin-off serie zodat we ook te weten komen hoe het hen vergaat.