Titel: Ik zie je op het strand
Auteur: Jill Mansell
Uitgeverij: L.S.Amsterdam
Pagina’s: 378p.
Prijs: 19,99€
Bron:  recensieboek

Clemency is niet op zoek naar de liefde als ze Sam ontmoet in het vliegtuig. Maar aan het eind van de vlucht hebben ze een echte klik. Dit voelt als iets heel speciaals … maar Sam verdwijnt helaas uit haar leven.

Drie jaar later woont Clem weer in haar geboortedorp in Cornwall. Als haar stiefzus Belle uit Londen overkomt, verwaander dan ooit nu ze de perfecte man heeft gevonden, is Clem blij voor haar, echt waar … tot ze ontdekt wie Belle’s perfecte man is: Sam!

Mijn mening:

Clemency en Sam zijn de enige personages die worden aangehaald in de samenvatting van dit boek maar ook al vormen zij de rode draad doorheen het verhaal in het boek worden veel meer levenslijnen aangehaald. Jill Mansell is immers een ster in het verweven van personages hun levensverhalen tot je plots niet enkel Clem en Sam kent maaar ook hun vrienden en familie en de voorgeschiedenis van al die karakters.

Bij hun eerste ontmoeting wordt Clem omschreven als een heel spontaan en vriendelijk iemand die wanneer ze zenuwachtig is begint te ratelen. Daar blijft het echter niet tot beperkt. Nee, van de zenuwen begint ze zich ook te verspreken en wordt ze vrij klungelig. Gek genoeg komen deze onhandige karaktereigenschappen die haar worden toegeschreven doorheen het boek minder naar voren. Wel blijft ze heel spontaan én vriendelijk en vermits dit twee zaken waren waardoor Sam een klik voelde met haar vond ik het vrij ongeloofwaardig dat Sam verliefd kon worden op haar zus Belle die eigenlijk exact het tegenovergestelde is.

Belle is immers totaal niet empatisch aangelegd, ze is absoluut niet bescheiden en lijkt vrijwel continu én zonder het te beseffen de hele tijd mensen te beledigen. Ok, ze groeit wel doorheen het boek maar het duurt wel een poosje voor ze enige sympathie weet te winnen. Die relatie voelde dus van in het begin niet al te geloofwaardig aan en dat verklaart waarschijnlijk deels waarom ik het niet erg vond dat het verhaal van Sam en Clem  af en toe bedolven werd onder de overige verhaallijnen.

Die van Marina – de creatieve schilder die het beste met iedereen voorheeft maar zelfs nog niet zoveel geluk heeft gehad, van Josephine die heerlijk kan koken, van de bedeesde postbode Kate, de veel mondigere Ronan die samen met Clemency op een immobiliënkantoor werkt, …

Meermaals dacht ik wat een tactloze opmerking kunnen mensen maken maar zo is het jammer genoeg ook in het echt. Jill slaagt er in om zowel herkenbare gewoontes neer te pennen als ergernis op te roepen bij het lezen van het lef van sommigen én de tactloosheid van specifieke personages.

Er komen wel enkele serieuze thema’s aan bod maar die worden heel luchtig benaderd. Ze worden vrij terloops aangehaald maar er wordt niet al te diep op ingegaan én tja, bij sommige scènes voelt dat wat gek aan. Ik gun mensen absoluut hun kans op geluk maar soms lijkt het hen net iets te makkelijk in de schoot geworpen te worden.

Waar ik wel fan van ben is de variatie die het boek bood. Van het geheel van al die verschillende perspectieven en de manier waarop ze samenkomen. Ik vond het een leuk boek voor tussendoor maar voor mij persoonlijk springt het er niet echt tussenuit op basis van verhaal én originaliteit. Wat het wel deed is me de kans bieden om eventjes tot rust te komen en af en toe de lachspieren wat te trainen. Bovendien zorgt de combinatie van de zomerse locatie van het badstadje, de luchtige sfeer van het boek én de vlotte schrijfstijl van Jill Mansell er voor dat het boek een vakantiegevoel oproept. En nee, daarvoor hoef je niet op het strand te zitten, dat effect heeft het immers evengoed tijdens eens staycation.