Titel: Hij, hij en ik
Auteur: Kristan Higgins
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 414p.
Prijs: 17,99€
Bron: recensieboek

Net toen Faith Holland voor het altaar stond om haar jawoord te geven, vond Levi Cooper, de beste vriend van haar verloofde, het tijd. Tijd voor haar aanstaande om op te biechten dat hij weliswaar gek op haar was, maar dat hij op cruciale momenten aan Justin TImberlake moest denken om iets voor elkaar te krijgen. En dat het hem dus verstandig leek om maar niet te trouwen.

Faith kon destijds maar één ding bedenken: vluchten naar de grote stad! Maar nu, drie jaar later, heeft haar familie haar nodig, en gaat ze terug naar Blue Heron. Moet kunnen, want de wonden zijn inmiddels wel geheeld … denkt ze. Maar dan ontdekt ze dat uitgerekend Levi – de man die destijds haar leven ruïneerde – haar nieuwe buurman is!

Mijn mening:

Faith’s vlucht nadat ze voor het altaar – ten op zichte van het hele dorp – ontdekt dat haar verloofde eigenlijk op mannen valt, haar terugkomst enkele jaren later, de dynamiek in hun familie, Lorena die heel visueel en stereotiep omschreven wordt, … het begin van het boek gaf me echt het gevoel dat ik het script van een romcom aan het lezen was.

Ook de voorstelling van de twee hoofdpersonages voldoet aan die verwachtingen. Levi Cooper is een ex-militair die momenteel politiecommisaris is. Hij is zo stijf als een hark en een grote grombeer. Maar wel eentje die iedereen helpt met de meeste belachelijke verzoeken en dit doet in het gezelschap van de meest knullige assistent. Zijn tegenspeelster lijkt de ideale schoondochter. Ze heeft een goede inborst, is een beetje naief en heeft tot nu toe geen geluk op het liefdesvlak. Wel slaagt ze er om de een of andere reden altijd in om degene te zijn waarop Levi al zijn frustraties en ergernissen richt.

Het boek bracht me het ene moment aan het lachen en een ogenblik later deed het me bedenkelijk kijken. Zo moest ik regelmatig glimlachen om haar kibbelende grootouders. Gelukkig kwam het eerste vaker voor dan het tweede maar toch … Ik weet dat alles (naar het schijnt) groter en straffer is in Amerika maar een wc die probleemloos grote voorwerpen verorbert in hetzelfde tempo dat Cookiemonster een gezinsverpakking Oreo’s naar binnen werkt. Echt? Laat me het er maar op houden dat sommige scènes er een beetje over gingen.

Zowel heden als verleden en de perspectieven van Faith en Levi wisselen elkaar af. Op die manier ontdek je alles wat er gebeurd is maar de flashbacks remden het tempo in het begin wel wat af. Gelukkig leek dit halverwege het boek wat te worden teruggeschroefd waardoor het tempo plots veel hoger lag.

Ik had even mijn twijfels bij de manier waarop Faith’s hele leven beïnvloed wordt door schuldgevoel. Al helemaal omwille van het feit waarom ze zich schuldig voelt. Maar eigenlijk … tja, ik doe dit zelf ook. Het is nu eenmaal menselijk om schuldgevoelens te koesteren over zaken die je zelf niet in de hand hebt. Bovendien hebben die zorgen vaak ook een erg grote impact op je zelfbeeld. Het hoeven heus niet altijd levensbedreigende situaties of het erven van magische krachten te zijn die je leven overhoop kunnen halen.

Het gekke is dat ik dit boek met veel plezier gelezen heb ondanks het aantal opmerkingen dat ik hier maak. Ook al voelde ik dit keer geen echte klik met het vrouwelijke hoofdpersonage en is dit boek hierdoor geen favoriete Kristan Higgins van me, toch slaagde de schrijfster er opnieuw in om me een uiterst ontspannende avond te bezorgen. Ondanks het feit dat ik al een hele poos met een leesdip aan het worstelen ben was ik in een recordtempo door dit boek heen. Ik leerde zelfs een nieuw woord bij. Vreemd genoeg was ik het werkwoord bemensen nog nooit eerder tegengekomen.