Titel: Een zwaard van zwart staal
Auteur: Alex Marshall
Uitgeverij: LS Amsterdam
Pagina’s: 590p.
Prijs: 29,99€
Bron: recensieboek

“Alles liep op rolletjes, tot aan het bloedbad

Na vijfhonderd jaar is het Verdronken Koninkrijk teruggekeerd, en met het eiland ook de monsterlijke geheimen die het herbergde; al het leven op de Ster wordt nu bedreigd.

Terwijl een onmenselijk leger zich verzamelt op de kusten, klaar om de Immaculate Archipel binnen te dringen, staan de leiders van de Kobaltcompagnie voor een onmogelijk keuze: hun dromen van glorie en wraak laten schieten om de dreiging vanuit het andere rijk het hoofd te bieden, of hun ambities najagen, in de hoop dat de Ster er nog is als de rook eenmaal is opgetrokken.”

Mijn mening:

In Een kroon voor Koud Zilver maakten we kennis met de op wraak beluste Zosia en de Trawanten die samen met haar een eenheid vormen die alom bekend was. Deze eerste kennismaking eindigde met een grootschalige veldslag en het is de dag na het slagveld bij de Leeuwerikstong dat dit tweede deel meteen weer verder gaat.

Ook dit keer duurde het eventjes vooraleer ik in het verhaal kon wegduiken. Grotendeels vermits de gebeurtenissen uit het eerste boek niet meer al te helder in mijn geheugen zaten. Bij een luchtiger boek is dat niet meteen een probleem maar bij een serie als deze, die bijna uit zijn voegen barst van alle politieke discussies, intriges en onbetrouwbare personages die je met veel plezier een mes in de rug steken zodra je je omdraait, is het wel degelijk belangrijk om bij de les te blijven.

Toch voelde het boek meteen vertrouwd aan. De manier waarop de gekende hoofdpersonages handelen en spreken sluit nog steeds perfect aan bij hoe ze in Een kroon voor Koud Zilver werden geïntroduceerd. Ook in deze opvolger wordt het verhaal verteld vanuit meerdere perspectieven. Niet minder als acht zelfs in dit boek. Sommige van hen komen heel frequent aan bod, andere slechts sporadisch. De perspectieven die enkel terloops aan bod kwamen spraken me iets minder aan. Soms voelde hun belevenissen aan als een onderbreking van het werkelijke verhaal dat verteld wordt.

Het belang van symbolen, verschillende vormen van moed, de noodzakelijkheid van het nemen van juiste keuzes, waanzin, vreemde rituelen, bizarre gebeurtenissen, krankzinnigheid, magie, avontuur, gebonden duivels, samenwerkingen, bijzondere wezens en locaties, verraad, … Er gebeurt nog steeds voldoende in Een zwaard van zwart staal. Toch kon ik me niet ontdoen van het gevoel dat er in dit tweede deel minder gebeurde als in zijn voorganger.

Deze serie ging van start met een bloeddorstige knaller maar je voelt duidelijk aan dat dit tweede deel wordt gebruikt om het verhaal verder uit te diepen. Waar Zosia ’s streven naar wraak centraal stond in Een kroon voor Koud Zilver lijkt er nu veel meer op het spel te staan en neemt Alex Marshall rustig de tijd om de personages verder uit te werken en zich meer te focussen op hun onderlinge verstandhoudingen.

Voor wie het zich afvraagt … Ja, er komt nog steeds een breed gamma aan scheldwoorden aan bod in dit boek. De personages zijn nog steeds erg divers én bij de actiescènes zorgt een combinatie van beeldende schrijfstijl én een snelle afwisseling van perspectieven er nog altijd voor dat je de strijd in geuren en kleuren én zonder onderbrekingen kan volgen.

Galgenhumor, de term die op de achterflap aan bod komt is inderdaad het perfecte woord om de duistere humor die Alex Marshall hanteert te omschrijven. Alleen lijkt deze in dit boek wat meer naar de achtergrond verdrongen te worden. Gelukkig is de humor niet volledig verdwenen en zorgen flarden van sarcasme en ironie ervoor dat het boek niet te serieus en zwartgallig wordt.