ik voorbij de boekenkasten wandel. In ons huis is de bibliotheek ingericht tussen de woonkamer en de achterbouw met eetkamer en keuken. Hierdoor wandel ik regelmatig langs mijn boekenkasten én dat vind ik uiteraard niet erg. Al valt het me wel regelmatig op dat ik me regelmatig iets bedenk of doe wanneer ik voorbij mijn geliefde boeken wandel.
Mijn arm uitstrekken om de boeken(planken) te aaien én hem vervolgens terugtrekken wanneer ik mezelf daarop betrap. “Oops! Nu deed ik het weer.”
“Prrrrrrrecious!”
“Ik ben je niet vergeten hoor” (tegen een boek dat nog steeds op mijn tbr staat)
“Jou ook niet.” Want tja, als je dat eenmaal zegt dan ben je natuurlijk vertrokken.
“Ben jij nu weer aan het uitglijden?” Tegen dat ene boek dat nooit recht blijft staan.
“Waag het niet om om te vallen hé. Als ik je nog eens (na 20 keer) moet rechtzetten mag je niet meer in de bibliotheek verblijven.” Tegen mijn Funko van Hermione die lichtjes uit balans is. Het zullen die goed getrainde hersenen wel zijn.
“Zou dat trucje van Hermione’s tasje ook toe te passen zijn op mijn Nora Roberts plank?”
“Of op mijn kast met Paranormal romance en Urban Fantasy boeken?” (die series bijven immers maar aangroeien.)
“Ik zie jullie ook graag”.
“Hmmm, als ik die drie naar daar zet en die twee naar ginder dan heb ik meer plek voor nieuwe aanwinsten.”
“Ik hoop dat hij beseft hoe graag ik hem zie.” Nadat ik een hele reorganisatie heb gedaan zodat de echtgenoot een VOLLEDIG extra plank ter beschikking krijgt.
Gelukzalige grijns & bewonderende blik.
“Aaaaai Dobby.”
“Maar goed dat er op boeken geen vervaldatum staat (tbr).”
“Als het ooit nodig is kan ik nog steeds boeken op de kast leggen.”
“Oh en Kewlox-kasten op maat onder de zoldertrap op onze slaapkamer”. Daar zou ik echt zoveel extra boeken in kwijt kunnen én eigenlijk gaat daar momenteel super veel ruimte verloren.
“Ja hoor Dobby! Ik ben je heus niet vergeten. Ooit ga ik een mutsje voor je breien. Ietsiepietsiemini-sokjes lijken me niet haalbaar maar een warme wollen muts lijkt me geen probleem.”
Dit artikel is zo leuk & herkenbaar, hihi. En ik maar denken dat ik de enige ben die tegen mijn boeken praat!
Ahhhh, je hebt de kleine Dobby!!!! Ik wist niet dat je hem al had kunnen vinden!
Die stoute WordPress had jouw reactie bij de spam geplaatst. Dat heb ik natuurlijk snel verholpen. Ja, ik heb een paar maanden terug veel geluk gehad. Tijdens de heropening van een Funko-winkeltje vond ik eerst McGonagall (super vermits mijn online bestelde funko van haar nooit was aangekomen) en nadien bleek ook dat de verkoopster een deel van die mini mysteries opende en ze gewoon zo verkocht én daar zat dus exact 1 Dobby tussen die ik meteen adopteerde. <3
Ik kijk er echt naar uit om je boekenkasten eens in het echt te bewonderen <3 en reken maar dat ik dan tegen je boeken en funko's ga babbelen!
Haha, misschien kan je Hermione nog wat trainen. Ze was al heel lang braaf blijven rechtstaan maar eergisteren besloot ze nog eens om er bij te gaan neerliggen. 🙂
Haha, heel erg leuk artikel!
Vooral het “oh, als ik hier wat schuif en die boeken naar daar breng, dan is er meer plaats” is zéér herkenbaar 🙂
Deze week leek het er vooral op dat ik in een ‘Als ik die nu eens allemaal wegdoe vermits ik ze toch nooit meer ga herlezen dan heb ik véél meer plaats’- bui was.
Puzzelen met waar boeken te plaatsen zodat ik meer plek heb doe ik dus ook heel vaak. Bij ons staan ze in de woonkamer dus daar kijk ik de hele dag tegen aan. 😀
Leuk hé, ik kan ze zelf ook vanuit de zetel bewonderen en kan daar ontzettend van genieten.