Titel: Gouden Zoon
Reeks: Mars-trilogie #2
Auteur: Pierce Brown
Uitgeverij: LS Amsterdam
Pagina’s: 539p.
Prijs: 19,99€
Bron: recensieboek

Als Rode groeide Darrow op in de mijnen diep onder de oppervlakte van Mars, waar hij dag in dag uit zwarte arbeid verrichtte om de toekomst van de mensheid veilig te stellen. Maar toen ontdekte hij dat de Gemeenschap waarvoor hij zo trouw werkte op leugens is gebouwd. Darrows volk is bedrogen door zijn eigen meesters, de Gouden – en de enige weg naar vrijheid is een revolutie. Daarom offerde Darrow zichzelf op in naam van het grote goed waarvoor Eo, zijn grote liefde en inspiratiebron, haar eigen leven gaf. Hij werd een Gouden, en infiltreerde in hun bevoorrechte rijk om het van binnenuit te kunnen vernietigen.

Als een lam tussen de wolven vindt Darrow vriendschap, respect en zelfs liefde op zijn pad – maar hij roept ook de toorn van machtige tegenstanders over zich af. Om een oorlog te voeren én te winnen die het lot van de complete mensheid kan veranderen, moet Darrow het opnemen tegen verraders, zijn honger naar wraak onderdrukken, en moet hij streven naar het laten opbloeien van hoop in plaats van met geweld in opstand te komen. Hoewel hij nog een lange weg vol gevaar en valstrikken te gaan heeft, voelt Darrow zich steeds verplicht Eo’s principes van liefde en gerechtigheid voor ogen te houden om zijn volk te bevrijden.

Hij moet voor iets hogers leven.

Mijn mening:

Ik heb het eerste boek in deze serie graag gelezen ook al had het enkele minpunten. Zo duurde het duurde bijvoorbeeld erg lang voor het verhaal echt op dreef kwam én eigenlijk had ik als lezer niet echt het gevoel dat ik een Sci-Fi boek aan het lezen was. Toen ik bij het einde was aanbeland wilde ik echter graag verder lezen alleen is het bij het lezen van een trilogie altijd even afwachten of het tweede deel wel aan je verwachtingen kan voldoen. Iets te vaak voelt zo’n boek als opvulling waarin eigenlijk amper iets gebeurt.

In Gouden Zoon gaat het spel voort maar de opstelling van het spelbord ziet er anders uit. Doordat je de personages en de opbouw van de wereld al kent leek het verhaal dit keer gelukkig sneller op gang te komen dan zijn voorganger. Ook bestaat er dit keer geen twijfel over dat het om een Sci-Fi boek gaat. Sommige zaken zijn echter nog steeds hetzelfde gebleven. De Gouden lijken geen erecode te hanteren maar spelregels waarbij valsspelen een onmisbaar element is. Eigenlijk maakt het voor hen niet uit welke methodes je hanteert zolang je je doel maar bereikt.

Misschien kan je het Darrow daardoor niet kwalijk nemen dat hij zijn vrienden niet naar behoren behandelt. Hij leeft nu eenmaal in een wereld waarin vertrouwen een grote risicofactor is. Toch helpt dit gedrag hem niet bij het innemen van de lezers. Darrow is nu eenmaal geen charmant personage. Hij heeft een doel voor ogen en alles lijkt daarvoor te moeten wijken. Ook de mensen om hem heen.

Het lijkt erop dat Pierce Brown alles deed om te voorkomen dat mensen teleurgesteld zouden zijn in dit tweede deel. Ik vrees alleen dat hij hier een beetje in overdrive is gegaan. Voor mij persoonlijk voelde het grootste deel van dit boek aan als een overdaad aan informatie. Ken je van die films waarin de beelden bij actiescènes elkaar zo snel opvolgen dat je op de duur niet meer weet hoe je ergens bent belandt? Dat gevoel had ik heel erg vaak tijdens het lezen van Gouden zoon. In combinatie met het hoge aantal personages en het feit dat hun loyaliteit om de vijf alinea’s lijkt te verschuiven maakt dit het lezen van het boek erg vermoeiend. Het leek wel een pirouettedans in hoog tempo en wisselende richtingen … moeilijk te volgen en een nog grotere uitdaging om er alert bij te blijven. Tja, ik kan er niet aan doen maar ik had bij heel wat hoofdstukken het gevoel dat ik me er doorheen moest spartelen.

Ik had dan ook niet meer verwacht dat de auteur er bij de laatste hoofdstukken ondanks die eerdere opmerkingen toch nog in zou slagen om me een geweldig einde voor te schotelen. Dat maakte gelukkig veel van het spartelen goed.