Titel: Alien in chief
Reeks: Alien-novels #12
Auteur: Gini Koch
Uitgeverij: DAW
Pagina’s: 540p.
Bron: eigen collectie

Tja, net als bij mijn vorige recensie is het ook hier onmogelijk om het op de klassieke manier aan te pakken. Alleen de samenvatting op de achterflap bevat al een veelvoud aan spoilers voor wie de eerdere delen nog niet las. Omdat ik jullie toch op de hoogte wil houden van mijn leeservaringen bij deze Alien – novels doe ik dat in de vorm van een lijstje. Eentje met allemaal bedenkingen die ik mezelf maakte tijdens het lezen. Dat hadden jullie ongetwijfeld niet verwacht van deze listomaniac. 🙂

Ik had nog meer enkele hoofdstukken gelezen of ik was al volop namen aan het bedenken tegen dat ik een Poof tegenkom. Ok, Dobby staat nog steeds bovenaan mijn lijstje, maar de Poofs volgen hem zo snel op dat ze ongetwijfeld in zijn nek(je) staan te hijgen.

Oops! Hier is precies iets misgelopen. Toen ik bij deze bladzijden aankwam (het waren er 32) dacht ik eerst nog dat het opzettelijk was. In Kitty’s wereld kan je immers echt ALLES verwachten. Uiteindelijk bleek het echter geen Kitty-dingetje te zijn maar een drukkerij-dingetje. Ik postte het op Gini’s Facebook-pagina vermits ik het wel grappig vond dat ik ondertussen blijkbaar van niets meer versteld sta in deze reeks én tot mijn grote verbazing nam ze contact op met de uitgeverij en die zouden een nieuw exemplaar naar me toesturen. Nog meer reden dus om Gini Koch even geweldig te vinden als haar hoofdpersonage Kitty.

Als ik nu eens alle nummers die vermeld worden noteer en er een playlist van maak tegen dat ik deze boeken ook kan herlezen …

Was ik maar zo kick-ass en grappig als Kitty …

en nog een pak vaker … Had ik maar zo’n Poof.

Zou je “een opmerkelijke talent voor het bedenken van bijnamen” op je cv kunnen vermelden?

Haha, dit liedje behoort misschien niet tot haar favoriete genre maar het pasr wel mooi bij hoe ze te werk gaat …

Hoe ze niet van ophouden weet ondanks alle tegenslagen.

” Oh, they scare me, especially what they’re willing to do. I’m just not willing to let them win. Ever. So, you know, you feel the fear and do it anyway. “

Schijnmanoeuvres, Mastermind’s tactische set-up, Megalomaniac Girl in actie, oneliners, catchy as ever, sneaky snakes, Wolverine with Boobs, Crane opens a can of Whupass (oftewel haar originele benamingen van Kung Fu moves), … Yep, Kitty is duidelijk in the house.

Ha, ik vraag me af welke namen ze voor mijn Tai Chi oefeningen zou bedenken.

Wat een timing … zelf horen dat de trein waarop je wacht in het station aankomt terwijl de personages in het boek instappen in Rail Force One.

Ok, ik mag dan wel een pacifist zijn maar ik zou het nu niet bepaald erg vinden mocht de Mastermind een High Five krijgen. Met een stoel. In het gezicht.

Pluspunt: het boek bracht me meermaals aan het lachen.

Minpunt: het wist me dit keer minder te verrassen.

“I do read, Mister White. More than comic books.”

Jammer genoeg was het bij mij een week waarin lezen er amper van kwam waardoor dit boek overal mee naar toe ging. Van de zetel in de woonkamer tot aan het kookvuur. Van het nachtkastje naast mijn bed tot in de eetkamer. Van het station tot in het conservatorium. De aanhouder wint en uiteindelijk lukte het me toch om het boek volledig te lezen.

Besluit: Het is niet mijn favoriete Kitty Kat boek maar Gini Koch wist me weer regelmatig aan het lachen te brengen.