Titel: Eerste leven
Serie: Everlife #1
Auteur: Gena Showalter
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 446p.
Prijs: 17,99€
Bron: recensieboek

Iedereen moet kiezen waar hij na zijn dood heen wil. Wordt het Troika of Myriad? De twee rivaliserende rijken bestrijden elkaar op leven en dood, en beide hebben hun zinnen gezet op de zeventienjarige Tenley Lockwood.

Hoewel Tenleys ouders haar al – voor veel geld – aan Myriad hebben beloofd, weigert ze haar handtekening te zetten. Troika en Myriad zetten echter hun beste krachten in om haar over te halen: twee zéér aantrekkelijke jongens die haar op alle mogelijke – en onmogelijke – manieren proberen te overtuigen. Maar dan mengt zich nog iemand in de strijd, iemand met heel wat minder goede bedoelingen …

Mijn mening:

In Tenleys wereld is je eerste leven niet meer dan een opstapje. Pas wanneer het doek valt over deze eerste scène begint je échte leven. Alleen moet je dus wel vooraf besluiten waar je terecht wil komen zodra je sterft en dat is een keuze die Tenley nog niet wil maken. Al helemaal niet wanneer ze er toe gedwongen wordt. Ze is vastberaden om in dit eerste leven niet met zich te laten sollen en dat wordt haar niet in dank aanvaard.

Rolling Rolling Stones vs The Beatles, Quick vs. MacDonalds, Linkin Park vs. Limp Bizkit volgens sommige mensen kan je de één niet leuk vinden als je al fan bent van de andere. Ook in Gena Showalter’s nieuwe fantasywereld moet je een keuze maken. Troika of Myriad. Slechts één van beide koninkrijken kan je nieuwe thuis worden voor je echte leven.

Beide koninkrijken zijn tegengestelden van elkaar. Waar Troika staat voor licht is Myriad gehuld in duisternis. De bevolking van Troika leeft volgens strikte regels en streeft vergeving na terwijl de inwoners van Myriad zich laten leiden door hun emoties en wraak hoog in het vaandel dragen.
Eigenlijk deden beide me vooral aan een politieke verkiezingsstrijd denken. Geen van hen is echt openhartig, beide partijen maken hun tegenstander zwart en voor elk voordeel lijken er ook twee nadelen te zijn.

Ergens begrijp ik dus wel dat het geen keuze is die je snel neemt. Toch vind ik de besluitloosheid van Tenley op de duur nogal ergerlijk. Al helemaal vermits de uiteindelijk beslissing geen verrassing is. Je weet immers al vrij snel wat haar keuze zal zijn. Wat ik ook een beetje jammer vond is dat je niet echt een duidelijk beeld krijgt van de wereld waarin haar eerste leven zich afspeelt. Ik kon de instelling duidelijk voor me zien en ook de beide Koninkrijken maar de wereld die het decor vormt voor haar eerste leven leek minder gedetailleerd omschreven te worden.
Daarnaast werd ik helemaal gek van Killian’s favoriete koosnaampje … wijffie. Iedere keer dat ik die benaming tegenkwam deed hij me huiveren.

Het idee op zich is dan weer iets helemaal anders en dat sprak me wél aan. Het deed me bijna vergeten dat ook dit boek geschreven lijkt te zijn naar het vaste YA Fantasy-recept waarbij de volgende ingrediënten bij het vrouwelijk hoofdpersonage onmisbaar zijn: moedig, niet op haar mondje gevallen, extreem hoge pijngrens, kan uiteraard goed overweg met wapens, is loyaal op het koppige af, maar kan tegelijkertijd niemand vertrouwen. Oh ja en niet te vergeten … ze heeft een aanbod van twee jongens om uit te kiezen. Uiteraard allebei zo knap dat ze probleemloos de cover van een tijdschrift kunnen sieren.

Gelukkig maar dus dat het idee van meerdere levens op een originele manier werd uitgewerkt en dat Gena Showalter je mee op sleeptouw weet te nemen dankzij haar zowel vlotte als visuele schrijfstijl. Ook de verschillende perspectieven, Tenleys zwak voor cijfertjes, de stellingen die elk nieuwe hoofdstuk inleiden, de altijd klaarstaande replieken, de gedichten die je op meerdere manieren kan interpreteren, de herkenbare problematiek die je aan het denken zet, de prachtige cover én de leuke bladwijzer die er bij hoort, het cynisme, … waren elementen die me aanspraken in Eerste leven.

Ik was niet van het eerste hoofdstuk verkocht (wél geïntrigeerd) maar het boek wist me naarmate het zich verder ontwikkelde steeds meer te overtuigen. Ook het tempo verloopt in stijgende lijn. Waar je bij de eerste hoofdstukken nog eventjes ter plekke lijkt te trappelen wordt je vervolgens steeds sneller voortgestuwd. Aan het einde van het boek wil ik liefst meteen verderlezen en dat zegt doorgaans al genoeg.