Titel: Carve the mark
Auteur: Veronica Roth
Uitgeverij: Van Goor
Pagina’s: 414p.
Prijs: 18,99€
Bron: recensieboek

In een sterrenstelsel verbonden door de stroom, heeft iedereen een gave.

Cyra’s gave geeft haar pijn, maar ze kan ook anderen onnoemelijk veel pijn doen. Haar broer Ryzek heerst als een tiran over hun planeet Sholet. Ryzek misbruikt Cyra’s gave om zijn vijanden te martelen. Maar Cyra is veel meer dan een wapen in handen van haar broer: ze is snel, veerkrachtig en slimmer dan hij denkt.

Wanneer Akos uit het naburige rijk Thuve als gevangene in Cyra’s wereld terechtkomt, lijkt de vijandschap tussen hun landen en hun families onoverkomelijk. Samengebracht door het lot moeten ze een allesbepalende keuze maken.

Mijn mening:

Ik ben iemand die lezen beschouwt als een manier om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Of het nu spannende, avontuurlijke, fantasierijke of romantische verhalen zijn zolang ze me op sleeptouw kunnen nemen ben ik tevreden. Ik ben echter niet iemand die elk detail gaat analyseren, vaak gaan sommige zaken dan ook aan me voorbij.

Carve the mark kreeg bijvoorbeeld heel wat kritiek in verband met racisme en pijnverheerlijking en eerlijk … Misschien focus ik me teveel op de karakters van personages. Het zijn immers de handelingen en uitspraken die me bijblijven, hun uiterlijke kenmerken blijven me minder bij. Het boek bevat heel wat vooroordelen en stereotypes. Dat ga ik zeker niet ontkennen maar het is absoluut niet het eerste boek waarin ik die tegenkom.

Wat me veel meer opviel tijdens het lezen was dat dit boek me vooral aan vele andere zaken deed denken. Ik besef dat het heel moeilijk is om iets volledig nieuws te bedenken dat nog nooit eerder gepubliceerd werd maar dit boek gaf me echt het gevoel van een mengelkroes met herkenbare elementen. Zo deed de Raad die de regering van het sterrenstelsel vormt me aan de Council uit Star Wars denken. Iedere keer dat de stroom besproken werd hoorde ik in mijn gedachten ‘Use the Force’. Maar daar bleef het niet bij …de stroomgaven vertonen gelijkenissen met de gaven van X-men, de strooptochten en het ruimteschip deden me terugdenken aan een gigantische Serenity, de arenagevechten aan de genadeloosheid van de Lannisters uit Game of Thrones, …

Als chronisch pijnpatiënte kan ik me bovendien niet terugvinden in het idee dat pijn een gave of geschenk is. Of nog een stapje verder … een last waarvan je zelf vindt dat je die verdient. Nee dus. Ondanks het feit dat ik volgens die theorie heel erg begaafd ben verdient bij mijn weten niemand het om dag in dag uit pijn als bagage mee te moeten dragen. Ik ga er niet te lang over doorgaan. Laat me het er maar bij houden dat gewoon opstaan soms al een heldendaad lijkt en dat ik het dus onmogelijk als een geschenk kan beschouwen.

Dat betekent echter niet dat ik het boek slecht vond. Ik kwam immers meteen in het verhaal en ondanks het af en toe haperende tempo wilde ik ook steeds verder lezen. Ongeacht de bedenkingen die me tijdens dat lezen te binnen schoten. Bijvoorbeeld het feit dat de Shotet het begrip ‘iets op de kerfstok hebben’ te letterlijk interpreteren maar ook dat de wereld er heel wat gezonder zou uitzien wanneer we net als hun wat meer oude spullen zouden hergebruiken. Ook viel me op dat het niet echt aanvoelde als een sci-fi boek. Gek genoeg zag ik het meer voor me als een Game of Thrones-achtige wereld. Misschien komt het meer aan bod in een vervolg maar in Carve the mark leek het ruimte-aspect niet prominent over te komen.