Titel: Vermoorde getuige
Reeks: Eve Dallas #10
Auteur: J.D.Robb
Uitgeverij: Boekerij
Prijs: 15€
Pagina’s: 333p.
Bron: recensieboek

Roarke, de man van politieagente Eve Dallas, produceert een nieuwe vertolking van een van Agatha Christies korte verhalen. Tijdens de première blijkt het toneelmes waarmee de hoofdpersoon wordt vermoord te zijn vervangen door een echt mes. Acteur Richard Draco sterft ter plekke.

Helaas voor Eve blijkt zo’n beetje iedereen een grondige hekel gehad te hebben aan de acteur en is haar lijst van verdachten ellenlang. Draco was in het echte leven een ware rokkenjager die de ene jonge vrouw na de andere versleet – zelfs zijn eigen dochter. En juist dat gegeven brengt deze zaak wel heel dicht bij huis, want Eves relatie met haar eigen vader was ook allesbehalve gezond.

Mijn mening:

A night at the theatre … Zo begint dit tiende boek uit de Eve Dallas-serie. De première-avond van het toneelstuk dat Roarke produceert kent meteen een spectaculaire start. In haar carrière als politieagente heeft Eve al veel moordslachtoffers meegemaakt maar zelden vanop de eerste rij én in een comfortabele zetel.

Dat de moord plaatsvindt voor een groot publiek en in het acteurswereldje maakt het er al niet makkelijker op. Er is echter een factor die het allemaal nog moeilijker maakt. Richard Draco wordt dan wel gemist als acteur maar als mens lijkt iedereen hem liever kwijt als rijk te zijn. Het lijstje potentiële daders is dan ook erg uitvoerig.

Acteurs die naar aandacht hunkeren, de pers die op zoek is naar een verhaal en Eve die jacht maakt op een moordenaar terwijl ze zelf wordt ingehaald door haar jeugdtrauma dat getriggerd wordt door de gebeurtenissen in Vermoorde getuige … Ook dit keer slaagt J.D.Robb erin om me binnen de kortste keren mee op sleeptouw te nemen. Het gemak waarmee ik telkens opnieuw wegduik in deze futuristische wereld – een toekomst die gek genoeg niet zo veel verschilt van het heden – is echt opmerkelijk.

Ze blijft ook heel trouw aan haar personages. In dit boek is er voor Mavis slechts een kort gastoptreden weggelegd maar bij de verdere opstelling staan alle vertrouwende personages weer op hun vaste plek. (Feeney, Summerset, McNabb, Peabody, Nadine, Mira, …) Als ik heel eerlijk ben moet ik zelfs toegeven dat ik meer mee leef met de hoofdpersonages. Zowel hun conversaties, hun persoonlijke groei en onderlinge verwikkelingen, dan met de moordzaak op zich. Niet dat de zaak me niet wist te boeien hoor, maar ik merk dat de karakters door de serie heen steeds meer vertrouwd gaan aanvoelen en je als lezer steeds meer om hen geeft.

Om Eve die nog steeds worstelt met hoe je een goede echtgenote en/of vriendin moet zijn. Ze kent haar job door en door maar is nog steeds op zoek naar hoe persoonlijke relaties in elkaar zitten en welke verwachtingen er aan verbonden zijn. Om Roarke die allang blij is dat het niet haar eigen bloed is wanneer zijn vrouw besmeurd thuiskomt. Om de contrasten tussen hun verleden en heden. De grote verschillen tussen de gruwel van haar werk en de elegantie van Roarke’s wereld. Hoe ze zich – ook al is ze prachtig gekleed in een designerjurk – nog steeds even onwennig voelt als een olifant in een porseleinwinkel. Hoe ze net als een droid in een seconde tussen die twee werelden kan overschakelen.

Wat ik nog het meeste waardeer is hoe ze steeds zichzelf mogen blijven. Roarke die overal een vinger in de pap heeft te brokken én steeds de grenzen van de wet aftast. Eve die methodisch en cynisch is maar tevens ook extreem loyaal én begaan. De combinatie van brute houding en de bezorgdheid om haar geliefden vormt ook een mooi contrast in dit verhaal.

Het is dan ook toepasselijk dat je in Eve’s wereld vol contrasten ook verschillen in de schrijfstijl opmerkt. Fragmenten waarin het hoofdpersonage zich in haar vertrouwde werkmodus bevindt en de conversaties tussen de personages zijn vrijwel steeds bondig en methodisch. Je kan ze bijna omschrijven als steno terwijl de beschrijvingen van emoties en sfeerschepping eerder poëtisch zijn. Net als in de eerdere delen wordt ook hier de spanning geleidelijk aan opgedreven en was het einde geen ontgoocheling. Eve en haar collega’s bewijzen in dit boek dat hun acteerprestaties die van de acteurs en actrices kunnen evenaren.