Titel: Op de rand van het niets
Auteur: Corinne Duyvis
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 350p.
Prijs: 15,00€
Bron: recensieboek

Amsterdam, 2035

Terwijl een vernietigende komeet recht op de aarde afsnelt, wacht de zestienjarige Denise gespannen op het moment van de inslag. De gelukkigen zijn al vertrokken in ruimteschepen, op weg naar een nieuwe bestemming, maar vele andere families – inclusief die van Denise – hebben alleen recht op een plaats in een tijdelijke schuilkelder, waarna ze weer terug moeten keren naar de verwoeste oppervlakte.

Dan komt ze erachter dat op Schiphol een laatste ruimteschip staat dat nog niet vertrokken is. Wanhopig probeert ze een plekje op het schip te bemachtigen, maar de toelatingseisen zijn streng: iedere passagier moet zichzelf nuttig maken en een steentje bijdragen. Voor Denise, die autistisch is, is dat extra moeilijk. Zal het haar lukken een plaats te veroveren of moet ze achterblijven op de straks onleefbare planeet?

Mijn mening:

Dystopische verhalen spelen zich heel vaak af in voormalig Amerika. Bovendien omvatten deze boeken doorgaans gebeurtenissen die zich afspelen nadat de wereld half vergaan is. Op dat vlak springt Op de rand van het niets meteen naar voren. Niet alleen speelt het verhaal zich af in Amsterdam we volgen niet alleen de gevolgen van de botsing met een verwoestende komeet maar ook de aanloop naar deze inslag. De evolutie van ongeloof naar harde realiteit. Alle maatregelen die erbij getroffen worden en een wereld die er plots helemaal anders uit ziet.

Plots verschuiven prioriteiten, moet je je het hoofd breken over wat wel/niet onmisbaar is bij het inpakken van één enkele rugzak, worden zaken die eerder onmenselijk leken nu noodzakelijk, veranderen je instinctieve reacties op gebeurtenissen, … Voor Denise wordt het allemaal nog moeilijker doordat ze autisme heeft. Ze heeft behoefte aan routine en antwoorden terwijl zowel de situatie als het onvoorspelbare gedrag van haar moeder én de zoektocht naar haar vermiste zus voor nog meer chaos en onzekerheden zorgen.

Denise is, in tegenstelling tot wat buitenstaanders vaak lijken te verwachten, alles behalve wereldvreemd. Ze is zich maar al te goed bewust van alles wat er om haar heen gebeurd. Ze heeft zich aan de hand van training en research voorbereid op de aangekondigde inslag. De overdaad aan informatie en sensorische impulsen zijn voor haar echter heel moeilijk te verwerken waardoor het vrijwel onmogelijk wordt om de chaos in haar hoofd te beteugelen. Toch slaagt ze hierin en ik vind het heel knap hoe de schrijfster er in slaagt om je inzicht te bieden in het hoofdpersonage. Hoe ze ervoor zorgt dat je je bijna kan voorstellen hoe het moet aanvoelen om met die zorgen om te gaan door rituelen en vaste gewoontes als ankers te gebruiken.

Twijfels, angst, onzekerheid én een onmogelijk dilemma … Hoe bepaal je of iemand een plaatsje op het schip en dus ook een overlevingskans waard is? Ondanks de futuristische setting van dit boek zijn de gevoelens en thematiek heel actueel. Denk maar aan een aantal recent ingevoerde en/of herschreven wetten in de Verenigde Staten die hele bevolkingsgroepen benadelen en hen daardoor ook beperken in hun toekomstkansen.

Ik vond het bovendien een groot pluspunt dat de personages meer divers zijn. Vooral omdat het in dit boek niet aanvoelt alsof er een lijstje wordt afgewerkt met karakters die sowieso aan bod moeten komen. Iedereen ervaart een boek op zijn eigen manier. Wat mij persoonlijk uit dit verhaal zal bij blijven is het belang van mensen om je heen die verder kijken dan de labels waarmee men je wil identificeren. Zodra mensen te horen krijgen dat Denise autisme heeft lijken ze te denken dat ze haar helemaal kunnen doorgronden terwijl een label niet meer is dan dat. Een manier om mensen in vakjes te delen terwijl net ieder individu een uniek verhaal vertelt. Mensen die de tijd willen nemen om te luisteren naar jouw persoonlijke verhaal zijn dan ook onmisbaar.