Titel: Hof van doorns en rozen
Auteur: Sarah J.Maas
Uitgeverij: Van Goor
Pagina’s: 421p.
Prijs: 19,99€
Bron: recensieboek

Als de negentienjarige jager Feyre in het bos een wolf doodt, komt een beestachtig wezen vergelding opeisen. Hij sleept haar mee naar een verraderlijk, magisch land dat ze alleen kent van legendes. Daar ontdekt Feyre dat het wezen dat haar gevangengenomen heeft geen dier is, maar Tamlin: een van de dodelijke onsterfelijke elfiden die ooit hun wereld regeerden.

Tijdens haar verblijf op het landgoed veranderen haar gevoelens voor Tamlin van ijzige vijandigheid in vurige passie, sterker dan elke waarschuwing die ze ooit heeft gekregen over de prachtige, gevaarlijke wereld van de elfiden. Maar ondertussen trekt een eeuwenoude, donkere schaduw steeds verder of het Elfidenrijk en Feyre moet een manier zien te vinden om die te stoppen … anders zullen Tamlin en zijn hof voor eeuwig verdoemd zijn.

Mijn mening:

Dit is duidelijk één van die boeken waarbij ik niet goed weet hoe ik aan mijn recensie moet beginnen. Misschien moet ik alvast zeggen dat het beter was dan ik had verwacht. Wanneer er een hype opduikt ben ik immers nogal snel geneigd om te denken dat het wel overroepen zal zijn. Het duurde dan ook een tijdje vooraleer ik dit boek las.

Waarom ik het uiteindelijk wel deed? Wel, ik heb de eerste drie boeken uit de Throne of Glass-reeks van Sarah J.Maas graag gelezen. Daarnaast hoorde ik steeds opnieuw dat dit boek heel veel elementen bevat die aan Beauty and the Beast doen denken en laat dat nu net mijn favoriete Disney-sprookje zijn. En ja hoor, er waren heel wat gelijkenissen terug te vinden: hebberige zussen, een gezin dat in de armoede terechtkomt, een meisje dat zichzelf opoffert om haar familie in leven te houden, een nors teruggetrokken wezen in een gigantisch landgoed.

Hof van doorns en rozen is echter niet zomaar een hervertelling – het boek bevat immers nog heel wat andere elementen. Net daardoor vind ik de titel heel mooi passen: de verhaallijn die aan Beauty and the Beast doet denken mag dan wel romantisch zijn maar dit verhaal bevat veel meer dan dat alleen. Het overige gedeelte is echter heel wat duisterder. Rozen dus maar evengoed stekelige genadeloze doorns. Dat is meteen ook één van de grote voordelen van dit verhaal. Het is zowel sprookjesachtig als nachtmerrie-materiaal. Romantiek, fantasy, spanning, drama, intriges, actie …

Persoonlijk vond ik het ook een heel groot voordeel dat het niet om een gevalletje instant-love gaat maar om een geleidelijke ontwikkeling in de gevoelens van beide hoofpersonages. Ik ben zelf ook niet meteen gevallen voor Tamlin en Feyre. Vooral in het begin van het boek komt die laatste niet bepaald hartverwarmend over. Je leert haar motivaties, angsten en dromen echter beetje bij beetje kennen naarmate het verhaal vordert. Tegelijkertijd begon ik haar bladzijde na bladzijde meer te bewonderen en voor haar te supporteren.

In de wereld voelde ik met vrijwel meteen thuis maar het duurde dus wel eventjes vooraleer de personages me voor zich wisten te winnen. Het verhaal zelf wist me echt wel te overtuigen. Ik hield vooral van de manier waarop zowel het vertrouwen van de lezer als dat van Feyre non-stop op proef wordt gesteld. Alles wat haar zintuigen waarnemen moest ze in twijfel trekken, ze moet zich er steeds van bewust zijn dat er meer schuilt achter wat iemand zegt of doet. De onvolkomendheden van de personages zorgen ervoor dat je hun fouten makkelijker door de vingers ziet.

Ik hield ook van Lucien. Hij is bruut en soms ronduit grof maar tegelijkertijd is hij één van de weinige die duidelijk uitkomt voor wat hij denkt én hij zorgt af en toe voor een grappige noot in het verhaal. Die humor is wel eens welkom tussen alle duistere creaturen die opduiken in dit boek.

De meeslepende schrijfstijl zorgde ervoor dat ik dit boek liefst in één ruk had uitgelezen. De beeldende omschrijvingen maakten dat ik heel wat lugubere wezens zo voor me zag. De manier waarop Sarah J. Maas het tempo en de spanning in stijgende lijn liet toenemen wist er dan weer voor te zorgen dat ik als lezer naar het einde toe vrijwel even radeloos werd als Feyre. Ik was echt heel blij dat de schrijfster ons niet achter liet met een cliffhanger. Die was blijkbaar ook overbodig geweest vermits ik nu evengoed benieuwd ben naar het vervolg van de serie én het verhaal dat achter Rhysand schuil gaat.