Titel: De man die de tijd meenam
Auteur: Elan Mastai
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 414p.
Prijs:19,99€
Bron: recensieboek

Tom Barren, de mislukte zoon van een supergenie, leeft in een wereld waarin een alles veranderende uitvinding is gedaan, waardoor luchtvervuiling, grensconflicten en milieukwesties verleden tijd zijn. Het 2016 van die wereld is schoon, vredig en gelukkig. Maar in die wereld verloor Tom ook zijn moeder en zijn vriendin. Hij is vastbesloten om de uitvinding – en daarmee de dood van zijn moeder en vriendin – ongedaan te maken. Door een foutje in het systeem komt hij terecht in ons 2016 – een voor hem bizarre, vervuilde wereld, maar wel een waarin hij de familie en de liefde heeft die hij in zijn eigen 2016 moet missen. Wat nu? Bouwt hij hier zijn leven op, of gaat hij terug naar zijn utopische 2016?

Mijn mening:

Het eerste hoofdstuk van De man die de tijd meenam was, ook al telt het slechts anderhalve bladzijde, meteen een fascinerende start. Tom Barren leeft niet in de toekomst maar in een parallele wereld waarin de technologische vooruitgang veel sneller tot ontwikkeling kwam dan bij ons. Eén specifieke uitvinding zorgde ervoor dat Tom Barren’s wereld er helemaal anders uitziet dan die van ons. Niet enkel op vlak van techniek maar ook kunst en cultuur staan ze veel verder dan ons. Ook het medisch vlak, architectuur, advertising, fashion, … de mogelijkheden van het 2016 waarin Tom leeft zijn erg intrigerend, hoe bizar sommige van hen ook zijn.

In het begin vond ik de cijfertjes, feiten en referenties erg vermakelijk. Als kind stelde ik me steeds voor dat de toekomst eruit zou zien als die van de Jetsons, dat daar in het boek naar verwezen wordt is dan ook erg leuk. Sommige aspecten van Tom’s wereld spreken me ook echt aan. De transportcapsules lijken me bijvoorbeeld een heerlijk luxueuze manier om te reizen en tegelijkertijd ongehinderd te kunnen lezen. Een nadeel is dan weer dat men in deze technologisch vooruitstrevende dimensie de liefde voor het traditionele boek als een fetisjisme beschouwt. Nog erger … fysieke boeken zijn er maar moeilijk te vinden.

Ik hield van de zwarte humor van de schrijver, van zijn vergelijkingen en beschrijvingen, van de zelfspot van het hoofdpersonage, van de manier waarop dit boek je aan het denken zet over ideologie, ethiek én de toekomst. Sommige fragmenten lijken een aanzet tot filosoferen te vormen.

Jammer genoeg voelde het lezen van dit boek af en toe als een opdracht aan. De wetenschappelijke en technische stukken moest ik bijvoorbeeld af en toe herlezen omdat ze erg ontastbaar lijken waardoor ik er mijn aandacht soms maar met moeite kon bijhouden. Af en toe deed het me terugdenken aan een examenperiode waarin ik mijn uiterste best deed om de wetten van de fysica ook echt te verstaan in plaats van hen gewoon van buiten te leren. Wat blijkbaar niet goed is gelukt vermits ik me er nu niets meer van herinner. Mocht je me vragen om de wetenschappelijke verhaallijn na te vertellen dan zou ik echt met mijn mond vol tanden staan.

Tja, ik ben geen Dr. Sheldon Cooper en kon me dan ook minder ontspannen tijdens het lezen van dit boek. Soms voelde het zelfs aan alsof ik me door sommige fragmenten heen moest spartelen. Ik moest dan ook glimlachen toen ik onderstaande zin las. Zelfs de auteur beseft dat het maar moeilijk te volgen is.

“Ze deden hun best om het verhaal te volgen maar het is, zoals jij ongetwijfeld maar al te goed weet, een hele opgaaf om al die tijdreis-shit op een rijtje te zetten en te houden …”