Titel: Sneeuw als as
Reeks: Sneeuw als as #1
Auteur: Sara Raasch
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 382p.
Prijs: 17,95€
Bron: recensieboek

Zestien jaar geleden werd het koninkrijk Winter onder de voet gelopen door de kwaadaardige koning Angra. De Winterianen werden tot slaaf gemaakt en hun magie werd hun afgenomen. Vijfentwintig wisten er te ontsnappen, waarvan er nog maar acht over zijn. Alle hoop is nu gevestigd op dit kleine groepje vluchtelingen.

Meira was nog maar een baby toen Winter werd aangevallen. Toch wil ze niets liever dan helpen het magisch medaillon op te sporen waarmee ze hun rijk kunnen heroveren. De vluchtelingen ondernemen gevaarlijke verkenningstochten, maar zij mag tot haar frustratie nooit mee ondat ze geen volleerd strijder is. Dan doet zich ineens een grote kans voor: het medaillon blijkt heel dichtbij te zijn en zij krijgt de opdracht het te bemachtigen. Kan Meira zich nu eindelijk bewijzen, of brengt ze met haar impulsieve gedrag iedereen in levensgevaar?

Mijn mening:

Hoe leuk het ook is om nieuwe boeken van favoriete auteurs te lezen, ik hou er ook ontzettend van om nieuwe schrijvers te ontdekken. Om op ontdekking te gaan in de wereld die ze in hun verhalen tot leven brengen. Dankzij Sara Raasch kwam ik terecht in Primoria. Een fantasywereld die bestaat uit versplinterd land. Primoria is in 8 fracties gedeeld. Vier seizoenen: Lente, Zomer, Herfst, Winter en vier ritme koninkrijken: Cordell, Ventralli, Paisley en Yakim. Die laatste vier zijn inderdaad geen muzikale termen maar het woord ‘ritme’ slaagt hier dan ook op het feit dat ze in tegenstelling tot de seizoenen het tempo van de seizoenswisselingen moeten volgen.

De indeling in seizoenen zorgt voor een mooi visueel element. Ik denk dat je daar cinematografisch heel mooie dingen van kan maken. Al helemaal met alle grafische technieken waar men momenteel over beschikt. Door de combinatie van een beeldende schrijfstijl en veel fantasie kon ik deze nieuwe fantasywereld goed voor me zien.

Het boek zit bovendien vol met contrasten. Extreme armoede versus overvloedige rijkdom, oppermachtig versus hulpeloos, … Hoofdpersonage Meira is één van de Winter-vluchtelingen die we volgen in Sneeuw als as. Haar leven bestaat grotendeels uit overleven en het afwisselend op zoek gaan naar datgene dat van hen gestolen werd en het vluchten voor de persoon die het van hen stal. Moeilijke tijden, barre omstandigheden, … Gelukkig is Meira ondanks haar jonge leeftijd erg strijdvaardig. Ze lijkt tot alles bereid om Winter te redden. Ze is echter niet iemand die over zich heen laat lopen en blindelings bevelen opvolgen is al helemaal haar ding niet.

Maar goed ook want de wereld die Sara Raasch reeds bedacht als 12-jarige is een meedogenloze plek. In Primoria lijkt hebberigheid te overheersen in plaats van mededogen. List en leugens zijn alom tegenwoordig terwijl de samenhorigheid ver te zoeken is. Gelukkig zijn er nog steeds herinneringen aan hoe het vroeger was en dat is hetgene waar sommige andersdenkenden terug naar toe willen. Een eenheidsgevoel, een thuis … een mooi streefdoel om voor ogen te houden terwijl ze langs alle kanten worden tegengewerkt.

Ik heb dit boek echt heel graag gelezen. Toch waren er ook twee dingen die ik wat jammer vond. In de eerste plek het feit dat ik al van in het begin doorhad wat de personages en lezers pas veel later in het verhaal horen te ontdekken. Tja, ik bezit geen glazen bol maar dit keer werd het me wel heel snel duidelijk. Zodra ik merkte dat er een opzet voor een liefdesdriehoek werd gemaakt was ik ook een beetje teleurgesteld. Dit element lijkt tegenwoordig in YA-boeken even vaak voor te komen als verkeersdriehoeken op de baan. Ik had schrik dat ik me hier de hele tijd aan zou gaan ergeren maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn doordat de schrijfster haar focus elders vestigt. Niet moeilijk eigenlijk vermits de personages zoveel meemaken dat er eigenlijk geen tijd over blijft om stil te staan om bij hun persoonlijke gevoelens.

Wat me ook opviel is dat de schrijfster geen omvangrijke beschrijvingen gebruikt. Eigenlijk is haar schrijfstijl vrij bondig en eenvoudig. Het knappe is dat ze die uitvoerigheid niet nodig lijkt te hebben. Ze slaagt er immers telkens in om de gebeurtenissen en de twijfels die haar personages meemaken zo te omschrijven dat ze erg geloofwaardig én meeslepend overkomen. Bij het omschrijven van een vechtscène wordt de schrijfstijl bijvoorbeeld nog bondiger en het tempo meer opgejaagd tot je als lezer het gevoel hebt dat je je zelf midden in de chaos en spanning bevindt.