Titel: Faefever
Reeks: Mackayla Lane  #3
Auteur: Karen Marie Moning
Uitgeverij: Golliancz
Pagina’s: 389p.
Prijs: 11,09€
Bron: eigen collectie

“When MacKayla Lane receives a page torn from her dead sister’s journal, she is stunned by Alina’s desperate words. And now MacKayla knows that her sister’s killer is close. But evil is closer. And suddenly the sidhe-seer is on the hunt: for answers. For revenge. And for an ancient book of dark magic so evil that it corrupts anyone who touches it.

Mac’s quest for the Sinsar Dubh takes her into the mean, shapeshifting streets of Dublin, with a suspicious cop on her tail. Forced into a dangerous triangle of alliance with V’lane, a lethal Fae prince, and Jericho Barrons, a man of deadly secrets, Mac is soon locked in a battle for her body, mind, and soul.”

Mijn mening:

Enkele jaren terug kreeg ik het eerste boek uit deze reeks cadeau van een vriendin. Dankzij haar heb ik al heel wat nieuwe reeksen leren kennen en deze hoort daar dus ook bij. Vervolgens kreeg ik ook het tweede -en derde deel. Het duurde eventjes voor ik aan Faefever toekwam en nu ik het eindelijk kon lezen vind ik het vooral heel vervelend dat ik de vervolgdelen nog niet in mijn kast heb staan. Dit boek eindigt immers op zo’n manier dat je meteen wil verderlezen. Tot daar mijn plan dus om veel eigen boeken te lezen en zo mijn tbr te laten zakken. Het eventjes uitstellen zal misschien nog wel lukken, maar binnenkort wil ik echt wel verderlezen in deze MacKayla Lane – serie.

Het vervelende met zo’n reeks is dat het schrijven van een recensie plots verdacht veel weg heeft van een hindernissen parcours waarbij je spoilers probeert te ontwijken. Ik hou echter nog steeds van het hoofdpersonage MacKayla. Haar hele leven werd overhoop gehaald sinds ze naar Ierland trok. Niet alleen ontdekt ze zaken over zichzelf die ze niet voor mogelijk hield, ze ontdekt ook wezens waarvan ze liever zou hebben dat ze niet mogelijk waren.

De contrasten tussen haar rooskleurige (letterlijk!) verleden en het heden dat er plots een pak grauwer uitziet komt in dit boek iets minder naar voren. Op een bepaald moment zegt ze zelfs dat ze zich tweemaal per week koppig in felle kleuren blijft hullen ter compensatie van het vele zwart dat ze doorgaans draagt omdat het veel makkelijker is om bloedvlekken te verhullen. Ja, zo’n leven leidt ze nu.

Uiteraard is MacKayla niet het enige personage in deze reeks. Er komen heel wat meer karakters kijken bij dit verhaal. Jericho Barrons is één van hen en ik vind hem vooral een intrigerend iemand. Hij heeft geen innemend karakter, geen medeleven, geen … tja, op het eerste zicht lijkt hij niet echt karaktertrekken te vertonen die er voor zorgen dat je als lezer van hem gaat houden en toch … dat mysterieuze trekje van hem zorgt er voor dat ik benieuwd blijf naar hoe zijn personage zich zal gaan ontwikkelen.

Het duurde eventjes voor ik weer helemaal was weggedoken in het kille en grijze Dublin waar MacKayla zich bevindt. De boekenwinkel waar ze werkt kon ik meteen weer voor me zin maar het verhaal zelf leek dit keer wat rustiger op gang te komen. Zodra dat echter het geval was ging het plots in snelvaart vooruit. Zowel het tempo als de spanning nam gelijkmatig toe terwijl meerdere groepen één ding willen voorkomen … het instorten van een muur. En nee, die instorting heeft niets te maken met een incapabele aannemer. Jammer genoeg heerst er meer wantrouwen tussen de groepen dan vertrouwen want dit maakt het er niet makkelijker op.

MacKayla heeft nog zoveel te leren maar beschikt jammer genoeg over veel te weinig tijd om alles onder de knie te krijgen. Gelukkig heeft ze er wel vrijwel alles voor over om te overleven. Zelfs een MacGuyver-knutselsessie die er voorzorgt dat ze er hilarisch uitziet. Karen Marie Moning is nog lang niet door haar voorraad magische wezens heen. Ze creeërt er steeds meer en sommige van hen zijn heel hongerig.

Ik geef meteen toe dat je van de meeste fantasie-elementen die in dit boek voorkomen liefst wil dat ze nooit werkelijkheid worden maar chocolade waar je niet van bijkomt klinkt toch wel echt als een droom.

Oh ja, tijdens het lezen moest ik af en toe aan stukken uit deze nummers denken: Fear of the Dark (Iron Maiden), Final Countdown (Europe) en Light it up van Major Lazer. (de eerste twee strofes van het laatste nummer sluiten zelfs mooi aan bij het verhaal)