Titel: Grijze ogen
Reeks: De anderen #4
Auteur: Anne Bishop
Uitgeverij: De Fontein
Pagina’s: 490p.
Prijs: 19,99€

In de afgelopen paar maanden heeft Meg meer meegemaakt en meer gedaan dan in de eerste 24 jaar van haar leven. Ze heeft vrienden gemaakt onder Anderen en mensen – en zelfs voorzichtige stappen gezet naar méér dan vrienden met Simon. Haar leven is rijker en voller dan ze ooit had durven dromen.

Maar Megs nieuwe leven dreigt net zo abrupt tot een einde te komen als de fragiele vrede die bestaat tussen mensen en Anderen. De extremistische groep Mensen Altijd Eerst voert hun haatcampagne op, en het spant erom of de ‘menselijke roedel’ genoeg tegengewicht beidt om de Anderen ervan te overtuigen niet over te gaan tot uitroeiing.

Hoeveel mens willen de terra indigine bewaren? Dat is de vraag waar Meg, Simon, Vlad en de andere leiders van de Anderen voor staan. Want de haatzaaiers van Mensen Altijd Eerst hebben de oorlog verklaard aan de Anderen – maar ze hebben geen idee wat ze met hun bloedlust wakker maken. Ze hebben zojuist de oorlog verklaard aan de wereld zelf …

Mijn mening:

Het voelt ondertussen al een beetje aan als een traditie. Iedere keer na het lezen van een boek uit de Anderen-reeks weet ik niet goed hoe ik aan mijn recensie moet beginnen. Grotendeels doordat ik nog half in Anne Bishop’s wereld vertoef, in grote mate door het stuiterende enthousiasme dat haar boeken bij me oproepen en deels doordat ik toch ook enkele bedenkingen heb én geen flauw idee hoe ik moet beginnen aan het verwoorden van mijn persoonlijke mening.

Dat gezegd zijnde …

Eigenlijk zegt de tekst hierboven al heel veel. Zeggen dat er op korte tijd veel veranderd is in Megs leven is zelfs een understatement. Het Stadspark is uiteraard een hele verbetering ten opzichte van de Instelling maar ze moet nog steeds wennen aan al die nieuwe impulsen. Bovendien lijken de Anderen haar als een Baanbreker te zien. Men hoopt dat zij de overige Bloedprofeten kan helpen om hun draai te kunnen vinden te midden van de terra indigine en Simpel-Levenden en de drang naar het snijden te overwinnen.

Meg blijft trouw aan haar personage. Ze staat beetje bij beetje iets steviger in haar schoenen en gaat in ‘Grijze ogen’ zelfs op zoek naar een manier om haar soortgenoten te helpen én de drang naar het snijden te overwinnen maar tegelijkertijd blijft ze nog steeds de onzekere Cassandra Sangue die we in het eerste boek leerde kennen. Meg Corbyn is nog steeds één van de hoofdpersonages in de Anderen-serie maar ze is niet langer de spil waar alles om heen draait. Beetje bij beetje groeit Anne Bishop’s wereld. Waar Rode letters zich focuste op de bewoners van en het leven in Lakeside Stadspark leerden we in zowel Zwarte veren als Zilveren zicht nieuwe personages én locaties kennen. Denk maar aan Groot Eiland, Prairy Gold, Sweetwater, Cel Romana, …

Het verhaal werd van in het begin vanuit verschillende perspectieven geschreven maar naarmate de serie vordert neemt dit aantal invalshoeken steeds meer toe en dat zorgt ervoor dat je serieus bij de les moet blijven indien je geen personages door elkaar wil halen. Af en toe voelt het zelfs aan als overdaad en wordt het een heuse uitdaging om het overzicht niet te verliezen.

Bij het begin van deze reeks bestond er een soort evenwicht tussen de mensen en Anderen. Die balans was wankel maar desalniettemin bestond er een vredevolle manier van samenleven. De komst van Meg zorgde ervoor dat de bewoners van het Lakeside Stadspark meer inzicht kregen in de manier waarop mensen leven. Er ontstond zelfs een prille verstandshouding tussen hen. Door de handelingen van MAE (Mensen Altijd Eerst) komt hier verandering in.

Deze verzetsbeweging komt niet zo maar uit het niets vallen. Ze werd reeds eerder in de Anderen-serie geïntroduceerd en je merkte duidelijk dat de spanning die hun gedrag tot stand brengt doorheen de eerder verschenen boeken werd opgebouwd. Het wantrouwen en de angst naar de Anderen toe evolueerde geleidelijk aan naar spanningen en zelfs woede. Je voelt duidelijk aan dat er iets op til staat én in Grijze ogen ontploft de bom uiteindelijk .

Met het aanhoudende gepor van hun haatdragende acties hebben ze enkele wezens wakker gemaakt en dat zullen ze zich ongetwijfeld bekopen. Eerder werden er al enkele klauwen gescherpt en gestrekt maar dit keer worden er grenzen overschreden én dat blijft niet zonder gevolgen.

Ook merkte ik dat ik weer even moest wennen aan de schrijfstijl van Anne Bishop. Zij is geen schrijfster die alles tot in detail omschrijft totdat je het voor je ziet als in een film maar eerder een reporter die verslag uitbrengt en je fantasie prikkelt. Toch past deze schrijfstijl én vooral de afstandelijkheid die er soms door wordt opgeroepen naar mijn mening perfect bij de zowel Meg als de Terra Indigine die wel met de mensen samenleven maar hen niet helemaal begrijpen.

Net als in de vorige boeken zit er nog steeds voldoende humor in het boek verweven waardoor de groeiende dreiging af en toe doorbroken wordt en het verhaal niet te zwaar aanvoelt. Ik vind het ook knap hoe actueel het boek overkomt door de aanwezigheid van de MAE-beweging. Hoe ze er ook in deze wereld in slagen om mensen op te zetten tegen elkaar en andere mensen net dichter bij elkaar te brengen doe diezelfde handelingen. Wat ik ook mooi vind is dat de relatie tussen Meg en Simon traag blijft evolueren. Het zou me storen mocht het plots in een stroomversnelling komen waardoor het niet meer geloofwaardig lijkt. Al vond ik het wel een beetje jammer dat er doorheen het verhaal amper aandacht voor was en er pas aan het einde een beetje tijd voor werd vrjgemaakt.

Ik ben echt benieuwd hoe het verhaal zal verdergaan. Er gebeurt én veranderd immers heel veel in dit boek en ik vraag me dan ook echt af of dit boek een keerpunt is in de reeks. Hierdoor ben ik ontzettend nieuwsgierig naar het vijfde boek in deze serie. Ok ok, ook omdat ik wil weten hoe het verder gaat met Meg en Simon. Nu maar hopen dat het wachten niet te lang duurt.