Titel: De invasie van de Tearling
Reeks: Tearling Trilogie #2
Auteur: Erika Johansen
Uitgeverij: Boekerij
Pagina’s: 508 p.
Prijs: 22,50€

“Kelsea Glynn groeit elke dag meer in haar nieuwe rol als koningin van de Tearling. Door te stoppen met het leveren van slaven aan het naburige koninkrijk Montmesne, maakt ze van de Rode Koningin een geduchte vijand. Leger na leger wordt er naar de Tearling gestuurd om haar bezit op te eisen. En niets kan de invasie stoppen. De enige kans op overleven ligt in handen van een vreemde, en mogelijk gevaarlijke bondgenoot. Lily is een vrouw die in een andere tijd leeft, een tijd waarin het al als een misdaad voelt om een vrouw te zijn. En het lot van de Tearling – en dat van Kelsea – ligt in haar handen.”

Mijn mening:

Ik ben zo iemand die vaak de samenvatting van een boek overslaagt. Op die manier is de kans groter dat het boek me kan verrassen én dat deed De invasie van de Tearlin ook echt. Ik ging er van uit dat dit tweede deel zich net als zijn voorganger volledig zou afspelen in Kelsea’s wereld en plots bevond ik me ergens helemaal anders. Het contrast was zo groot en vermits ik er totaal niet op was voorbereid voelde het een beetje aan als zo’n ijswaterbad nadat je uit een hete sauna stapt. Ik beeld me echt in dat Erika Johansen tijdens het schrijven van die overgang gniffelend naar het scherm van haar computer staarde terwijl ze in gedachten ‘Surprise!’ riep. En ja, voor mij was het dus effectief een verrassing. Eentje waar ik niet op was ingesteld en die daardoor vrij bizar aanvoelde.

Het duurde even vooraleer de fragmenten vanuit Lily’s perspectief niet meer aanvoelden als een onderbreking waarbij ik helemaal uit Kelsea’s wereld werd weggerukt. Geleidelijk aan worden beide verhaallijnen steeds meer naar elkaar toe getrokken én dan is het plots geen stoorzender meer maar een manier om meer inzicht te krijgen in de wereld van de Tearling. Ik vind het heel knap hoe de schrijfster een dystopisch element en fantasy laat samen komen in haar verhaal. Het viel me wel op dat Lily’s wereld heel beangstigend aanvoelde. Zeker wanner je dit boek zoals ik las net nadat de overwinning van Trump werd bekendgemaakt. Misschien slaagt mijn fantasie wat snel op hol, maar plots leek het minder moeilijk om jezelf in te beelden dat dit ook echt zou kunnen gebeuren.

De invasie van de Tearling wordt vanuit meerdere perspectieven geschreven. De invalshoeken van Kelsea en Lily komen frequent aan bod, maar ook personages als Ewen, Kolonel Hall, Pater Tyler, Asia en de Koningin van Mortmesne duiken dan weer sporadischer op. De karakters die we leerden kennen in De kroon van de Tearling keren weer maar er worden ook nieuwe personages geïntroduceerd in dit vervolg. Bovendien worden de bekende gezichten in dit boek verder uitgewerkt. Zo krijg je als lezer in blik in het leven van zowel Andalies en Mace en zie je Kelsea echt groeien doorheen het boek.

Ze laat zich nog steeds niets wijsmaken. Ze is nog altijd eigenzinnig. Maar ze is ook minder impulsief en naief dan voordien. Ze leert haar woede beheersen, haar gave hanteren en de visioenen die onaangekondigd opduiken interpreteren. Een moeilijk maar onmisbaar leerproces indien ze haar vijanden te snel af wil blijven.

Vaak wordt aan het begin van een nieuw boek uit een serie even verwezen naar eerdere gebeurtenissen en intriges. Op die manier kan je als lezer even je geheugen opfrissen en ben je binnen de kortste keren weer mee met het verhaal. Erika Johansen doet dit echter niet in De invasie van de Tearling. Hierdoor duurde het wat langer vooraleer ik volledig doorhad hoe alles nu weer net in elkaar zat. Kelsea’s wereld bleef me echter intrigeren en daar ben ik heel blij om.