Titel: 54 minuten
Auteur: Marieke Nijkamp
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 318p.
Prijs: 17,95€

10:00 De directeur van Opportunity High School beëindigt haar toespraak en verwelkomt alle leerlingen voor het nieuwe semester.
10:02 De leerlingen staan op om naar hun klassen te gaan.
10:03 De auladeuren gaan niet open.
10:05 Iemand begint te schieten.

Paniek barst los in de aula van Opportunity High wanneer een leerling begint te schieten en de andere leerlingen tot hun afgrijzen ontdekken dat ze als ratten in de val zitten. Maar sommigen van hen hebben nog meer reden om bang te zijn voor de schutter …

Mijn mening:

54 minuten is niet het soort boek dat ik doorgaans uitkies als leesvoer. Ik ben echter ontzettend blij dat ik een uitzondering heb gemaakt voor dit verhaal. Dit boek van Marieke Nijkamp wist me zo’n beetje om ver te blazen. Nu nog even proberen om duidelijk te maken waarom ik haar debuut zo geweldig vond.

Dankzij de samenvatting weten jullie al dat het boek over een schietpartij in een Amerikaanse High School gaat. Eén van de zaken die ik super vond is het feit dat de schrijfstijl en het onderwerp perfect samenvloeien. De schrijfster volgt vier verschillende perspectieven én zowel dit aantal als het tempo waarmee ze elkaar afwisselen draagt bij tot het stand brengen van een chaotische sfeer die mooi aansluit bij de gebeurtenissen in het boek.

Daarnaast wordt er een vrij bondige schrijfstijl gehanteerd. Die is zo beknopt dat het verhaal op een staccato-achtige manier verteld wordt en ook dit zorgt ervoor dat het gehele plaatje helemaal klopt. Je voelt ook echt vanaf de start van het verhaal dat er iets op til staat. Je merkt als lezer dat er iets op komst is en zodra het startschot (letterlijk dan) gegeven is lijkt de spanning niet meer te verdwijnen.

Ik vond het heel knap hoe de schrijfster er in slaagde om me het gevoel te geven dat ik me mee in de aula bevond. De verschillende perspectieven geven de lezer soms een korte adempauze maar dan gaat het onherroepelijk weer verder. Voor de gijzelaars is er echter geen enkele rustpauze, alleen maar angst en onmacht. Deze gevoelens komen ook heel duidelijk naar voren. Hoe de slachtoffers overrompeld worden door een veelvoud aan impulsen. Hoe ze alles zien maar niet meer kunnen nadenken. Het bizarre feit dat ze de dader kennen. Of het nu vaag is doordat ze hem in de schoolgangen gepasseerd zijn, beter als team-of klasgenoot of goed als familie -of vriend. Het feit dat ze de persoon kennen maakt de gebeurtenissen nog nog erger. Uiteraard reageert iedere persoon anders op in zo’n situatie maar het viel me toch op dat er onder die verlammende angst en hulpeloosheid een samenhorigheid en een zee van medeleven schuilt tussen de slachtoffers.

We volgen vier scholieren maar niet de dader. Ik weet niet waarom de schrijfster hiervoor gekozen heeft maar zelf vind ik het een goede beslissing. Zelfs al zouden we het dader-perspectief kunnen volgen, dit soort handelingen kan je nooit doorgronden. Ik begrijp dat je een inzinking of zelfs een woede-uitbarsting kan krijgen. Ik snap zelfs dat je even volledig kan doordraaien wanneer het allemaal te veel wordt. Maar ik snap niet hoe iemand op zo’n moment kan besluiten om in het wilde weg te gaan schieten in plaats van een boksbal te lijf te gaan. De afwezigheid van dit perspectief voelde dus niet als een gemis aan.

Nog een pluspunt bij dit boek was het einde. Ik apprecieerde het ontzettend dat er niet voor een Disney-einde werd gekozen. Dat zou ook helemaal niet bij het verhaal hebben aangesloten. Marieke Nijkamp koos er voor om het verhaal af te sluiten met een passend einde. Het leven is nu eenmaal niet altijd een sprookje … soms is het een nachtmerrie.