Enkele maanden terug had ik het concept voor deze blogpost uitgewerkt. Uiteindelijk werd het echter niet gepubliceerd vermits ik hoopte dat de aanleiding die me tot schrijven inspireerde iets eenmalig zou zijn. Ok, misschien ben ik een eeuwige optimist én heel misschien maakt dat me een beetje naief maar eigenlijk had ik echt niet verwacht dat het opnieuw zou voorvallen. En toen las ik dus Emmy’s blogpost en bleek het niet iets eenmalig te zijn. Ik vond het mooi dat ze er zo openhartig op reageerde maar tegelijkertijd erg triest dat die reactie noodzakelijk bleek te zijn.

Zelf snap ik immers niet goed waarom je op je blog of in het echte leven negatieve dingen over anderen zou verkondigen. Of ik dan nooit iets wil wat ik niet heb? Zou ik niet graag naar YALC toegaan? Zou ik het niet leuk vinden om wat vaker naar evenementen toe te gaan? Zou het niet tof zijn om ook een keer zo’n leuke doos toegestuurd te krijgen vol met leuke boekige spulletjes die je het gevoel geven dat je elke maand opnieuw jarig bent?

Ja, ja, ja en ja. Uiteraard wil ik dat maar ik ben niet jaloers op mensen die datgene wel kunnen of hebben. Jaloezie lijkt me immers erg uitputtend. Er is immers altijd wel iets dat me leuk lijkt terwijl het niet haalbaar is. In plaats van daar op te focussen richt ik mijn aandacht liever op alle dingen die ik wel kan beleven. Bovendien vind ik het net leuk om dankzij de verslagen en unboxing-filmpjes van mede-bloggers mee te kunnen genieten.

Wat we soms durven vergeten is dat het in twee richtingen werkt. Sommige mensen hebben meer dan jij maar er zijn evengoed mensen die veel minder kansen krijgen. Hoe je met die kennis omgaat is een persoonlijke beslissing.

Ik zal mezelf even als voorbeeld stellen. Ja, ik heb ernstige gezondheids-problemen én die belemmeren me in wat ik wel/niet aankan. Ze zorgen er voor dat ik sommige dromen nooit zal kunnen verwezenlijken. Maar tegelijkertijd heb ik wel het geluk dat ik in een land ben geboren waar de meerderheid van de bevolking zich geen zorgen moet maken over het al dan niet kunnen betalen van zijn medische rekeningen. Een plek waar medicatie beschikbaar is en we ons afvragen wat we vanavond zullen eten in plaats van ons de vraag te moeten stellen of er wel eten zal zijn.

Daarnaast heb ik ook nog eens het geluk dat ik een lieve echtgenoot, familie en vrienden om me heen heb. Dit betekent niet dat ik nooit een slechte dag heb waarop het moeilijker is om lichtpuntjes te vinden maar wel dat ik iedere dag opnieuw de keuze maak om op zoek te gaan naar zaken die me gelukkig maken.

Ondertussen weet ik weer waarom ik me doorgaans niet aan dit soort blogposts waag … die worden veel te lang vermits ik nogal snel de neiging heb om af te wijken. Terug naar de kern van de zaak dus. De titel van deze blogpost klinkt nogal tegenstrijdig vermits ik van het principe ben dat je geen vaste regels moet volgen bij het bloggen. Jouw blog is immers je persoonlijke stekje en hoe je daar invulling aan geeft is dan ook je eigen zaak. Toch zijn er volgens mij enkele basisbeginselen die je best in het achterhoofd kan houden.

Het maakt niet uit hoe frequent je blogt en het maakt evenmin niet uit hoe vaak anderen dit doen.

Niemand houdt van iemand die zich boven anderen verheven voelt, ook niet wanneer het over bloggen gaat. Je kan tips geven en zeggen hoe het voor jou het beste werkt maar je kan niet in iemand anders plaats beslissen hoe hij/zij het moet aanpakken.

Dwing jezelf niet tot bloggen – je hoeft heus geen specifieke aantal blogposts te publiceren binnen een bepaalde periode.

Heb je even geen zin meer om te bloggen – las dan gerust een blogpauze in.

Je hoeft je niet te verontschuldigen wanneer er wat tijd verstreken is sinds je laatste artikel. De mensen die je blogposts met plezier lezen blijven je sowieso volgen ook al komt het er even wat minder van.

Heb je zin in een nieuwe lay-out of naam? Dan verander je die toch. Het is immers jouw blog en mocht het iemand niet bevallen dan staat het ze vrij om je te ontvolgen.

Kritische blogposts, optimistische artikelen, lijstjes, recensies, foto’s, … Alle blogposts zijn toegelaten. Ga vooral op zoek naar de vorm waar jij je het beste bij voelt.

Wil je liefst niet je hele leven openbaar maken of deel je net wel graag persoonlijke feiten? Ook dat is volledig jouw keuze.

Probeer je niet teveel bezig te houden met cijfertjes. Of het nu om bezoekersaantallen gaat of het aantal ontvangen recensieboeken of uitnodigingen. Ik vier dit jaar mijn tiende blogverjaardag maar meer als de helft van die periode leek mijn blog een plekje waar alleen ik op terechtkwam. Sommige zaken hebben de tijd nodig om te groeien, dat heb ik zelf maar al te goed gemerkt.

Je bent een blogger ongeacht het aantal en de soort blogposts die je online publiceert. Echt waar! Laat je dus vooral niets anders wijsmaken. Twee identieke mensen bestaan niet dus is het ook niet meer dan logisch dat er bij het bloggen verschillende invalshoeken aan bod komen.

Probeer je dus ook geen zorgen te maken om wat anderen schrijven of wat zij van jouw blog denken. Ja, ik weet dat die laatste meteen ook de moeilijkste is. Zelf vraag ik me immers regelmatig af of ik wel goed genoeg bezig ben. Dat moet ik echt is een keertje afleren.

Wie me al een tijdje volgt gaat ongetwijfeld merken dat deze blogpost vrijwel een exacte kopie is van de Geboden der Boekliefhebbers. Maar het zijn dan ook echte basisbeginselen en die zijn heel vaak van toepassing. Van het wel/niet eten van vlees, tot het wel/niet kiezen voor tattoages of piercings. Van je haarkleur, je kledingstijl, je geaardheid tot je geloof. Het zijn allemaal persoonlijke keuzes waar je anderen geen kwaad mee aandoet en dus ook zaken waar buitenstaander niet over horen te oordelen. Althans … zo denk ik er over.