Titel: Rode Koningin
Auteur: Victoria Aveyard
Uitgeverij: Cargo
Pagina’s: 415 p.
Prijs: 19,90 €

“In de wereld van de zeventienjarige Mare Berrens hebben mensen zilver of rood bloed. Mare en haar familie zijn geboren als lage roden, voorbestemd om de elite van Zilveren te bedienen. Bovendien bezitten de Zilveren bovennatuurlijk krachten, waardoor ze zo sterk zijn als goden. Als haar beste vriend in het leger moet gaan diener zet Mare alles op alles om zijn vrijheid terug te winnen. Het lukt Mare om toegang te krijgen tot het koninklijk paleis, waar ze oog in oog komt te staan met de koning. Hij ontdekt bij Mare een verborgen gave – een kracht waarover ze niet had kunnen beschikken – haar bloed is immers rood …”

Mijn mening:

Ik was eigenlijk niet zeker of ik dit boek wel wilde lezen. Rode Koningin kan je immers echt wel omschrijven als een hype en die hebben nu eenmaal meestal dat effect op me. Ik zag voornamelijk enthousiaste reacties langskomen maar ook enkele middelmatige. Hierdoor nam ik al een afwachtende houding aan nog voor ik het boek opensloeg en vroeg me af in welke categorie ik terecht zou komen … Team Wow of Team Bwah?

De wereld die Victoria Aveyard bedacht komt mooi en vooral duidelijk tot stand dankzij haar beeldende beschrijvingen. Door deze opbouw duurt het wel even vooraleer het verhaal echt op gang komt. De aanloop is dus iets rustiger – maar al snel komt het verhaal in een snellere stroomloop terecht.

Ik apprecieerde de herkenbare problematiek van dit boek. Het onderscheid tussen beide groepen voelt immers vrij vertrouwd aan. De Zilveren hebben alles: geld,macht, pracht en praal. De Roden daarentegen … tja die hebben eigenlijk niets. Hun leven bestaat uit het gehoorzamen en dienen van de machtige Zilveren-elite. Door deze extreme verschillen komt al snel een ‘zij versus wij’ gevoel tot stand. Het zet je echter ook aan het denken vermits die grote verschillen wel heel duidelijk een belletje doen rinkelen.

In dit boek is het de kleur van je bloed en de gaven die daarmee gepaard gaan die bepalen of je al dan niet een mooi leven in het vooruitzicht hebt. Als je die twee factoren vervangt door het beschikbare kapitaal dat op je rekening(en) prijkt dan bevind je je plots niet meer in een fantasywereld maar in de dagdagelijkse realiteit.

Ook in Victoria Aveyard’s boek heeft een selecte groep alle macht in handen en bespeelt ze de volgens hen minderwaardige Roden als marionetten. Ze gebruiken hen zelfs als kanonvoer in een oorlog die ze zelf grotendeels vanuit een comfortabele en vooral veilige positie tactisch uitvoeren.
Mare’s leven lijkt dan ook al van bij haar geboorte uitgestippeld voor haar te liggen tot één gebeurtenis daar verandering in brengt.

Dat de filmrechten al voor verschijning verkocht werden verbaasde me niet echt. Het zal uiteraard wel geholpen hebben dat de schrijfster contacten heeft in deze sector maar haar grafische schrijfstijl lijkt gewoon te vragen om een verfilming. Bij sommige scènes in dit boek had ik het gevoel dat ze geschreven werden als een filmscript. Een script dat vraagt om massa’s special effect. Dat was wel duidelijk.

De herkenbare problematiek is dan wel een pluspunt maar het is zeker niet het enige herkenbare in dit boek. Zo deden de grote verschillen en het verzet dat tot stand komt als antwoord op dit onrecht me af en en toe aan de Hunger Games denken. De arena met een eigen versie van Brood en Spelen of eerder eerder cocktails en luxeplaatsen voor de Zilveren, gedwongen aanwezigheid voor de Roden en bloederige gevechten voor iedereen leek dan weer een indrukwekkende kruising van Gladiator, Hunger Games en X-men.

De personages komen geloofwaardig over. Net door de fouten die ze maken en het feit dat geen van hen wordt afgestempeld als perfectie zelve geloof je ook hun handelingen en beslissingen. Al moet ik wel toegeven dat ik Mare’s personage sterker vond in het eerste deel van dit boek. Haar strijd tegen de onrechtvaardigheid lijkt naar de achtergrond verdrongen te worden wanneer ze wordt overdonderd door haar leven tussen de Zilveren.

Net als bij de meeste hype’s had ik ook nu schrik dat het verhaal me zou tegenvallen maar dat deed het dus gelukkig niet. Ok, het was niet helemaal perfect (dat boek moet ik trouwens nog steeds ontdekken) en de plot wist me als lezer niet zo zeer te verbazen als dat het de onwetende personages van hun sokken blies. Een beetje gek dat zij al die duidelijk signalen niet leken op te vangen. Toch doet de schrijfster me na het einde van haar boek erg benieuwd uitkijken naar het vervolg.