Titel: Meidoorn en Grim
Reeks: Dromerspoel #1
Auteur: Juliet Marillier
Uitgeverij: LS Amsterdam
Pagina’s: 445
Prijs: 19,99€

In ruil voor de hulp bij haar ontsnapping aan een lange en onrechtvaardige opsluiting, belooft de verbitterde genezeres Meidoorn geen wraak te nemen op de man die haar achter de tralies deed belanden.

Achtervolgd door haar celmaat, de stille reus Grimm, trekt ze richting het noorden. Waar ze aan de rand van een mysterieus bos de komende zeven jaar iedereen moet helpen die om hulp vraagt. Zonder uitzonderingen. Als vervolgens ook de prins van het gebied hoort van haar talenten als genezeres, neemt het rustige leventje van Meidoorn al snel een onverwachte draai.

Mijn mening:

Wat me erg opviel bij dit eerste boek uit de Dromerspoel-reeks is dat je het niet kan omschrijven als een boek waarbij je in spanning op een grootse ontknoping wacht. Het is eerder een verhaal waarbij vooral de belevenissen en evolutie van de personages de hoofdrol spelen.

In de eerste plaats Meidoorn, die hunkert naar wraak en Grim, een man van weinig woorden met een schijnbaar onuitputtelijke loyaliteit. Beide personages zijn eerst gedwongen tot elkaars gezelschap, vervolgens gaan ze over naar een noodgedwongen reisgenootschap en geleidelijk aan evolueren ze naar twee mensen die elkaar steeds beter lijken aan te voelen en zichzelf vooral ook beter voelen in elkaars gezelschap.

Het is echter geen liefdesverhaal. Zo voelde het voor mij alleszins niet aan. In Meidoorn en Grim ligt de focus op het begrip vriendschap en dat was een aangename afwisseling.

Daarnaast merk je ook een duidelijk onderscheid tussen de perspectieven. De hoofdstukken vanuit Grims invalshoek zijn bijvoorbeeld vrij onbehouwen. Zijn omschrijvingen zijn erg bondig en er wordt regelmatig een voornaamwoord weggelaten.

Er is geen overdaad aan personages of ingewikkelde complotten waardoor de ontwikkelingen in het verhaal makkelijk te volgen zijn. Daar vreesde ik eerst een beetje voor vermits het boek begon met een personagelijst. Ik moet echter bekennen dat het vooral de evolutie van Meidoorn en Grim is die me wist te boeien en niet zozeer de andere personages.

De introductie van Prins Oran, een kroonprins die niet voldoet aan de standaard verwachtingen van een toekomstig koning vermits hij geen liefhebber is van jagen en vechten maar daarentegen wel een voorliefde voor kunst en verhalen koestert en begaan is met zijn bevolking,deed me oorspronkelijk meer verwachten. Jammer genoeg kon de verhaallijn van Oran en Flidais me niet volledig overtuigen.

Ik moet ook opmerken dat ik meer magie had verwacht. Misschien komt dit magische aspect meer aan bod in de volgende delen. Een verdere uitwerking van het personage Conmeal bijvoorbeeld, maar ook wat meer uitleg over de geschiedenis van het Dromersbos zouden zeker welkom zijn.

Dat mijn eerste kennismaking met Juliet Marillier toch een aangename ervaring was ligt grotendeels aan haar beeldende omschrijvingen die er voor zorgden dat je alles voor je ziet en zelfs de stilte van het mysterieuze Dromersbos lijkt te horen. Ondanks – of net door – het rustige tempo vond ik Meidoorn en Grim een meeslepend verhaal.