Titel: De Koperen Vuist
Reeks: Magisterium #2
Auteurs: Holly Black & Cassandra Clare
Uitgeverij: Moon
Pagina’s: 293
Prijs: 17,50

“Callums beste vriend is een wolf, Havoc genaamd. Maar Calls vader vermoedt dat Havoc kwade bedoelingen heeft. Wanneer Call ontdekt dat zijn vader hen beiden probeert te vernietigen, vlucht hij naar het Magisterium. Maar ook daar is hij niet veilig. Want de Alkahest – een koperen vuist die tovenaars van hun magie scheidt – is gestolen. In hun zoektocht naar de dader, trekken Call en zijn vrienden Aaron en Tamara de aandacht van een aantal gevaarlijke vijanden. En langzaam komen ze dichter bij een nog gevaarlijkere waarheid.”

Mijn mening:

Goh, ik weet niet goed hoe ik aan deze recensie moet beginnen. Misschien moet ik alvast starten met toekomstige lezers te verwittigen dat ze niet op zoek moeten gaan naar een wolf met de naam Havoc. De naam van Call’s chaoswolf werd immers vertaald naar Brutus maar die vertaling werd niet doorgevoerd in de flaptekst.

De Koperen Vuist begint in de zomervakantie terwijl Callum terug thuis is bij zijn vader. Alleen is de verhouding tussen hem en Allastair helemaal ontregeld en niet meer te vergelijken met de veel nauwere band die ze vroeger deelden. Niet alleen is zijn vader ontzettend ontsteld door het feit dat Call werd toegelaten op het Magisterium ook zijn nieuwe huisdier wordt thuis niet echt goed onthaald. Wanneer Callum erachter komt dat zijn vader niet zomer slechtgezind is maar duistere plannen beraamt slaagt hij op de vlucht.

Samen met Tamara en Aaron gaat hij terug naar het Magisterium voor zijn tweede jaar. Waar de eerstejaars zich bezighielden met het beheersen van hun eigen kracht gaan ze dit jaar leren hoe ze de elementen moeten controleren. Dat is alleszins de bedoeling. Alleen blijven Call en zijn vrienden niet lang op het Magisterium. Ze besluiten immers dat ze niemand kunnen vertrouwen en gaan daarom zelf op stap om de uitvoering van duistere én vooral gevaarlijke plannen te voorkomen.

De eerste hoofdstukken van De koperen vuist verliepen vrij traag. Pas na iets meer als 120 bladzijden wordt het tempo wat opgedreven en komt ook meer actie in het verhaal. Wat me ook opviel is dat de verhaallijnen duidelijk in één en dezelfde richting toelopen. Bij het eerste boek leek die focus me soms een beetje zoek te zijn, maar in dit tweede boek is daar dus meer aandacht aan besteed. Nog een verschil met De Ijzerproef is dat dit boek duisterder aanvoelt. Deels door Call’s persoonlijke twijfels maar ook door de ontwikkelingen in De Koperen Vuist en de omgeving waarin de plot tot stand komt.

Wat ik persoonlijk erg jammer vond is dat het Magisterium zelf amper aan bod komt in dit boek. Dat betekent immers ook dat we geen magielessen te zien krijgen. Er zijn wel enkele magische kunstjes die wat doen denken aan een mengeling van scènes uit ‘Avatar: the last airbender’ en Cirque Du Soleil. Dit brengt me meteen ook bij een tweede minpuntje.

Ik besef dat het moeilijk is om een boek te schrijven waarin geen fragmenten zijn terug te vinden die je aan andere verhalen doen denken maar dit keer kwam ik wel héél veel gelijkenissen tegen. Hierdoor leek het lezen van De Koperen Vuist een beetje op het luisteren naar een liedje waarvan de intro je aan die ene soundtrack doet denken en het refrein op een Top 10 Hit lijkt. Enkele voorbeelden: Jasper/Draco, Brutus/Sirius, een vliegende auto (die is wel duidelijk denk ik), chaosmagie / Darkling, …

Persoonlijk hield ik meer van het eerste boek uit deze serie maar ik ben wel nog steeds benieuwd hoe de reeks zich verder zal ontwikkelen.

Edit: Nog een kleine opmerking over de nieuwe cover-illustraties … Ik ben er sowieso geen fan van wanneer de omslagen van een serie geen mooi geheel vormen.

Uitgeverij Moon is zo sympathiek om het eerste deel uit deze serie nu aan een verlaagde prijs aan te bieden maar ik ga mijn door Holly Black en Cassandra Clare gesigneerde exemplaar van De Ijzerproef uiteraard niet wegdoen. Dit keer heb ik zelfs nog een tweede reden om de verandering jammer te vinden.

De oorspronkelijke cover-illustratie was veel kleurrijker en beeldender maar ze sprak bovenal ook een jonger én ook mannelijk publiek aan. Ik vrees dat veel 14-18 jarige jongens de boeken minder snel uit het rek zullen nemen nu ze deze evengoed mooie maar tegelijk ook vrouwelijkere coveromslag dragen.