Titel: Op de grens
Auteur: Ilona Andrews
Uitgeverij: De Fontein
Pagina’s: 357 p.
Prijs: 17,99€

“Rose woont met haar broertjes George en Jack in de Grens, de dunne reep land die de scheidslijn vormt tussen onze wereld, waarin magie niet bestaat, en het Zonderling, het spiegelbeeld van onze wereld waarin magie juist alles bepaalt. Ze reist net als de meeste van haar buren elke dag naar haar werk in onze wereld – zwart betaald, natuurlijk, want als Grenzer heeft ze wel magie maar geen papieren.

Dan worden Rose en de andere Grenzers geconfronteerd met naar magie hongerende monsters die vanuit het Zonderling komen. En alsof die dodelijke dreiging niet genoeg is om Rose bezig te houden, vindt ze ook nog de belachelijk arrogante graaf Declan Camarine, edele uit het Zonderling voor haar huis. Hij beweert haar – en haar magie – voor zich te willen winnen, net als al die andere aristocratische neanderthalers die ze de deur gewezen heeft. Maar al snel blijkt dat Declan’s aanwezigheid niet helemaal toevallig samenvalt met de monsterlijke invasie …”

Mijn mening:

Het vreemde begin van dit boek zorgde er voor dat ik meteen alert was. Op slechts enkele bladzijden ontdek je heel wat zaken die doen vermoeden dat je een bijzonder verhaal mag verwachten en dat bleek ook het geval te zijn.

De opbouw van de wereld intrigeerde me meteen. De kleine Grens die als kleine gebied wordt ingesloten door het Zonderling, het Broze en een woud vol vreemde wezens. Hoe die lange smalle strook een buffer vormt tussen het Broze met zijn onwetende mensen en het Zonderlinge dat wordt omschreven als het spiegelbeeld van onze wereld maar tegelijkertijd heel verschillend is. Niet enkel door de aanwezigheid van magie maar ook doordat deze wereld op een andere manier is ingedeeld en door andere volkeren wordt bevolkt. Ook hun wetten en regels zijn erg verschillend terwijl de Grens zelf dan weer net geen regels lijkt te hanteren. Alleszins niet officieel. Als die er wel waren geweest had Rose jeugd er waarschijnlijk helemaal anders uitgezien.

Ik hield ook van de personages. Van Rose die alles overheeft voor haar broertjes ook al was ze zelf nog maar een kind toen ze de moederrol voor rekening nam. Ze staat er als jonge vrouw al jaren alleen voor maar gedraagt zich nooit als een slachtoffer. Ze krijgt de ene tegenslag na de andere te verwerken. Geen kleine tegenvallers als een gebroken nagel of een opduikend grijs haar maar … Tja, laten we het er maar op houden dat het goed is dat Rose niet snel uit het veld te slaan is. Gelukkig kan ze terug vallen op haar sterke intuïtie én haar bijzondere magie.

Genoeg redenen dus om van Rose te houden maar ook de andere personages wisten me te overtuigen. Zelfs Declan, wiens goede bedoelingen zich schuilhouden achter een schijnbaar ondoordringbare hooghartige houding. Ik vond het leuk om de interactie tussen hen te volgen en het wantrouwen tussen beide beetje bij beetje te zien omslaan in vertrouwen.

Eigenlijk hield ik gewoon van het geheel: de personages, de opbouw van de wereld, de werking van haar magie, de ontwikkeling van het verhaal … Ik vond ‘Op de grens’ zo verslavend dat ik besloot om het uitslapen op vakantie in te ruilen voor een vroeger start van de dag… al lezend uiteraard.