Titel: Het blauw van de baai
Reeks: Chesapeake Bay Saga #4
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 350 p.
Prijs: 15 €

“Seth Quinn heeft jaren over de wereld gezworven en naam gemaakt als kunstschilder. Toch is er maar één plek waar hij zich echt thuis voelt: het huis aan het water, waar hij door zijn drie broers is opgevoegd, waar altijd een boot aan de steiger dobbert, een schommelstoel op de verandea staat en een hond in de tuin ligt.

Maar Seth wordt op de hielen gezeten door de grootste demon uit zijn kinderjaren. Gelukkig wordt hij afgeleid door de eigenzinnige Dru, de eigenaresse van de bloemenwinkel, die in hem een uitdaging ziet die ze niet kan weerstaan. Zal hij met haar hulp en die van zijn broers definitief kunnen afrekenen met het verleden?”

Mijn mening:

Na mijn drie vorige recensies is het jullie ongetwijfeld al wel duidelijk geworden dat ik van deze familie Quinn hou. Vooral van de dynamiek van hun samengestelde familie – het geplaag, de ongedwongen sfeer, …Kortom, ik vind het bij elk boek steeds leuk om de Quins opnieuw te ontmoeten. Dit keer misschien zelfs nog wat leuker vermits we in ‘Het blauw van de baai’ de draad oppikken zo’n achttien jaar na het vorige boek en hierdoor ook de jongere generatie leren kennen. Op dat vlak vind ik het dus niet erg dat de serie over vier boeken is verspreid.

Seth was altijd zo’n beetje de spil waar de serie omheen werd geschreven en de lijm die de familieleden dichter naar elkaar toetrok. Het was tof om te zien wat hij van zijn leven heeft gemaakt. Hoe hij helemaal opgaat in zijn werk en passie en vervolgens niet kan uitleggen hoe één van zijn schilderijen tot stand is gekomen. Hoe Seth af en toe karaktertrekken vertoont van de drie broers die hem hebben opgevoed. Maar uiteraard ook het feit dat hij Dru leert kennen.

De verhalen zijn leuk, luchtig en tussen de dramatische stukjes door brengen de Quinns je vaak aan het lachen. Toch overviel me soms het gevoel dat het iets te veel herhaling is. Ik vind alle vier de verhalen vermakelijk maar zou zelf aanraden om er iets meer tijd tussen te laten wanneer je ze wil lezen. Zo bevatten de boeken iets teveel cliché’s. Hoe de broers steeds hun ware liefde tegenkomen in het kleine dorpje waar ze opgroeiden bijvoorbeeld. Er komen zelfs een aantal tegenstrijdigheden aan bod zoals Seth’s reactie op Gloria’s terugkeer …

Het hele gedoe rond Gloria Lautner duurde bovendien iets te lang. Niet zozeer in dit boek alleen – maar doorheen de hele serie. Dat ze blijft terugkomen past misschien wel bij haar karakter, maar hoe er mee wordt omgegaan in dit boek past niet bij de vertrouwensband die de Quinn-familie heeft. Vier boeken lang wordt er gefocust op hoe sterk de band is tussen de Quinn-broers. Dat ze er voor elkaar zijn wanneer je één van hen kwaad doet. Daarom kwam het ook een beetje gek over dat Seth zijn broers in het ongewisse laat. Persoonlijk vond ik de manier waarop de familieleden dichter naar elkaar toe groeien een veel aangenamere rode draad dan de steeds opnieuw terugkerende Gloria. Die hele kwestie had gerust wat sneller opgeborgen mogen worden.

Het zijn net die kleine dingen en het gevoel van herhaling die ervoor zorgen dat ik de Chesapeake Bay Saga leuk leesvoer vind maar niet meer dan dat. Ze missen net dat iets dat er voor zorgt dat een boek het trapje van ‘gewoontjes’ overstijgt. Toch kan ik niet ontkennen dat ik het leuk vond om deze serie te lezen. Al zou ik achteraf gezien toch iets meer tijd tussen de boeken inlassen. Nu las ik ze immers vrij kort na elkaar én dan vallen al die gelijkenissen uiteraard nog meer op.