Toen ik negen jaar was kreeg ik mijn allereerste dagboek. Als diabeet moest ik immers na elke meting mijn suikerwaarden noteren. Dat allereerste dagboekje was dus niet meteen een standaard exemplaar. Het was vooral een saai boekje dat ik elke dag MOEST invullen. Ongeveer één à twee jaar later ben ik aan een persoonlijk dagboek begonnen en dat hield ik vol tot ik achttien werd. In die periode verzamelde ik tientallen gepersonaliseerde notitieboekjes die werden volgeschreven met lange ononderbroken dagelijkse epistels. Jammer genoeg heb ik ze nadien allemaal vernietigd. Echt waar! Daar ben ik nog steeds een beetje boos om.
Ondertussen heb ik al jaren geen dagboek meer maar toch merk ik dat ik nog steeds de behoefte heb om dingen te bewaren door ze te noteren. Dit doe ik niet meer in een dagelijks dagboek maar in een verzameling van meerdere kleine schriftjes waarin allerlei zaken noteer. Zo heb ik bijvoorbeeld een boekje waarin ik dagelijks de dingen noteer die me gelukkig maakten en is een ander schriftje bedoeld voor mijn weekmenu’s. Voordien schreef ik die gewoon op kladpapier – maar dankzij Haaike van Le petit requin worden ze nu dus ook verzameld in een mini notitieboekje. Daarnaast hou ik ook bij welke boeken ik las, heb ik een blogarchief, een boekje met bloginspiratie, ééntje met boeken die ik nog wil lezen, een gewone agenda, een blog-agenda,… Héél veel verschillende boekjes.
Langs de ene kant is dat heel handig vermits ik meteen weet welk exemplaar ik nodig heb wanneer ik iets specifieks wil opzoeken. Alleen nodigen deze individuele boekjes niet uit tot het ophalen van herinneringen. Ik overweeg dan ook al een tijdje om enkele van hen in een gecombineerde versie bij te houden.
Tijdgebrek zorgde ervoor dat dit steeds opnieuw werd uitgesteld tot Joany een oproep deed waarin ze deelnemers zocht voor de dagboekmaand die ze wilde organiseren. Deze thema-maand leek me immers een geweldige motivatie én gelegenheid om er toch eens werk van te maken. Dat het me meteen ook een excuus geeft om een nieuw schrift aan te schaffen helpt uiteraard ook wel een ‘klein’ beetje.
Dit stelde me echter voor een dilemma vermits ik merk dat mijn voorkeur veranderd is en ik nu geen behoefte meer heb aan een traditioneel dagboek met doorlopende dagelijkse verslagen. De voornaamste reden hiervoor is dat ik niet tegen chaos kan. Pagina’s die vol geschreven zijn en dan ook nog is versierd worden … tja, dat is dus te chaotisch voor me. Het bijhouden van een dagboek doe ik immers om tot rust te komen en nadien herinneringen te kunnen ophalen.
Gelukkig telt bij het bijhouden van zo’n dagboek dezelfde regel als bij het bloggen … Iedereen mag zijn eigen methode uitkiezen. Het leuke aan het starten van zo’n nieuw dagboek is niet alleen die nieuwe verse start maar ook het feit dat je bij dit begin echt kan nadenken over hoe jij het wil aanpakken. Een extra voordeel is dat mooie nieuwe exemplaar dat als een blanco schildersdoek voor je ligt.
Ik besloot al snel om het klassieke notitieboekje om te wisselen voor een ringmap in A5-formaat. Dit had in mijn ogen immers enkele voordelen:
– Ik kan nadien nog extra bladen toevoegen, of er één verwijderen wanneer ik vanalles moet aanpassen. Het is immers zo jammer wanneer een dagboek super mooi is ingevuld en je dan enkele bladzijden later allemaal doorstreepte zinnen en inktvlekken tegenkomt. Dankzij deze ringmap hoef je dus niet helemaal opnieuw te beginnen als je het netjes wil houden.
– Deze map kan wel wat volume hebben zonder uit zijn voegen te barsten.
– Op het einde van het jaar kan ik alle bladzijden eruit halen en met touw samenbundelen om het zo per jaartal te kunnen bewaren.
– Dankzij deze kaft heb ik veel meer vrijheid wat versieren betreft. De stof waarmee de ringmap bekleed werd is bijvoorbeeld een restant van de jurk die mijn grootmoeder aanhad op de trouwdag van mijn tante. Op die manier heb ik dus meteen het goede startschot gegeven voor het ophalen én bewaren van herinneringen. Dat is ook echt mijn persoonlijke opzet van dit dagboek. Een soort Accio Memories, oftewel een papieren versie van Dumbledore’s pensieve.
Ik vind het persoonlijk ook heel erg leuk om dit op een soort scrapbook-achtige manier te doen. Op die manier kan ik kleine herinneringen verwerken in mijn dagboek én ik kan meteen ook heel wat restjes knutselmateriaal in gebruiken. Massa’s washi-tape, papier met kleurrijke printjes, Forever Friends prints uit oude agenda’s, …
En zo ziet het uiteindelijke eindresultaat eruit na het gebruiken van al dat knutselmateriaal …
Wow die ziet er leuk uit! Leuk stukje.
Wat ziet het er mooi uit! 🙂
Wat ziet het eindresultaat er echt prachtig uit!!
Die pagina’s zien er leuk uit. Leuk dat je ze met een soort scrapbooking hebt gedaan. Dat vind ik altijd zo mooi. <3 Zo wil ik straks ook de foto's van het toekomstig kindje doen.
Het leuke van dat scrapbook-effect is dat je er echt herinneringen in kan verwerken. Bij een foto-album van je kindjes lijkt me dat ook heerlijk: de eerste echo, een haarlokje, …
Heel erg mooi project !
Wow zo creatief dat jij bent! Mijn dagboek zijn meestal slordige, halfvol geschreven schriftjes – meestal geef ik de moed na een paar weken op haha 😛
Ik ben benieuwd hoelang ik het ga volhouden. 😉 Momenteel loop ik al enkele dagen achter – dus ik hoop dat ik vanavond of morgen weer wat kan aanvullen.
Erg leuk en creatief gedaan! 😀 ik had vroeger ook een dagboek (een groot schrift met Pokémon erop, haha), en ik vond het altijd heerlijk om daar in te schrijven. Ik heb eigenlijk geen idee meer wat dat schrift is gebleven, volgens mij gesneuveld tijdens een verhuizing (wie weet wie nu mijn grote geheimen in handen heeft!). Wel jammer idd 🙁
Zo leuk. Het doet me spontaan een beetje denken aan Scrapbooking of aan zo’n Project life (daar ben ik dit jaar mee gestart 🙂 ). Erg motiverend voor een creatieve geest vind ik en dan die kaft van je ringmap en je verhaal daarachter, zalig nostalgisch. Ik begin vaak ook met enthousiasme aan iets nieuw creatiefs maar het volhouden…da’s dan weer een ander paar mouwen.
Dat ziet er tof uit!!
Mooi gedaan! Ik moest wel lachen met een van je redenen om voor een ringmap te kiezen, namelijk dat je dan pagina’s met vlekken enzo kan verwijderen. Ik probeer zelf altijd wel “ach ja, dat hoort erbij” te denken, maar tegelijk kan ik dat dus ook totaal niet verdragen en ben ik dan in staat om het daardoor helemaal op te geven of volledig opnieuw te beginnen. Herkenbaar dus 🙂
Leuk ook wel dat je een stukje van een jurk van je grootmoeder gebruikt hebt! Doet mij denken aan een van de jurken van mijn grootmoeder die ik vroeger altijd aandeed om mij te verkleden. Vraag mij nu plots af wat er eigenlijk mee gebeurd is toen mijn grootvaders stierf en het huis werd leeggemaakt. Eens aan mijn moeder vragen…