Een tijdje terug lanceerde Blossom Books via Twitter een oproep om je persoonlijke boekbekentenissen te delen. Ik vond het erg leuk om daar zelf aan mee te doen en ook anderen hun bekentenissen te lezen. Nog meer, vermits verschillende van hen heel herkenbaar waren. Het leek me meteen een leuk idee om daar verder op in te gaan vermits die 140 tekens van een tweet voor mij vaak als een belemmering aanvoelen.

Anderen gingen me al voor en ook zij deelden hun persoonlijke boekbekentenissen. Vivian van The Book Review deelt bijvoorbeeld regelmatig een boekbekentenis die ze meteen ook verder uitlegt in een blogpost, Claudia van How about a Book publiceerde een mooi lijstje en ook op Oh My Book verscheen een opsomming van Lisanne’s Boekbekentenissen.

Eerder deelde ik al twee lijstjes met Boekergernissen, in onderstaand lijstje staan echter ook enkele nieuwe bekentenissen.

Zo zorgen schuldgevoelens er voor dat ik overdag maar zelden lees. Dat voelt immers vreemd aan vermits ik maar al te goed besef dat de meeste mensen op dat ogenblik aan het werken zijn. Hierdoor wacht ik doorgaans tot ’s avonds en dan heb ik vaak de energie niet meer om me op mijn boek te focussen.

De Fallen-reeks van Lauren Kate blijft eigenlijk uitsluitend in mijn boekenkast staan omdat het tweede deel een persoonlijke inscriptie bevat die ik niet wil wegdoen. Anders hadden deze boeken ondertussen al plaats moeten ruimen voor nieuwe aanwinsten.

Ik neem me steeds voor om een vervolgdeel waar ik lang op heb moeten wachten – in een rustig tempo uit te lezen zodat ik er zolang mogelijk van kan genieten. Alleen lukt me dat dus nooit. Ik lees die boeken veel te snel uit vermits ik helemaal in het verhaal opga en nadien ben ik dan boos op mezelf vermits het wachten gewoon meteen opnieuw begint.

Als ik de Harry Potter boeken lees – dan doe ik dat bij de conversaties steeds met een Engels accent. Niemand merkt dat uiteraard vermits ik het in mijn hoofd doe, maar blijkbaar schakel ik automatisch over zonder het te beseffen.

Het ontdekken van een geweldige serie roept steeds een dubbel gevoel bij me op. Langs de ene kant vind ik het uiteraard super om een nieuw verhaal te ontdekken en te beseffen dat ik nog heel wat delen te goed heb. Tegelijkertijd vraag ik me echter af wanneer ik ooit de tijd ga vinden om ze te lezen, waar ik ze in hemelsnaam kwijt kan in mijn kast(en) en of mijn boekenbudget al die afzonderlijke delen wel aankan.

Onlangs las ik een erotisch boek (ik denk dat het ‘Laat me nooit meer los‘ van Maya Banks was) en nadien klonk ‘Het vlammende kruis‘ van Diana Gabaldon plots heel dubbelzinnig.

Er staan momenteel nog iets meer als 100 ongelezen eigen (fysieke) boeken op me te wachten. Dus was ik heel erg braaf en liet het Boekenfestijn in Antwerpen aan me voorbij gaan.

Als ik in een bibliotheek of boekenwinkel rondslenter en boeken zie die op de foute plek staan dan verzamel ik die en zet ze vervolgens op de juiste plaats.

Ik voel me over vrijwel alles schuldig maar heb een hekel aan de term Guilty Pleasures. Daar voel ik me dan weer niet schuldig over.

Ik hou ervan om mijn boekenkast opnieuw in te delen en zo meer plaats te creëeren.

Bij de aankoop van een nieuw boek til ik soms een tiental exemplaren op tot ik een exemplaar heb zonder kreuken of afdrukken.

Eén serie heb ik tweemaal in mijn privé-bibliotheekje staan. (deze serie)

Tegenwoordig spendeer ik minstens evenveel of zelfs meer tijd aan bloggen als aan lezen. Best gek eigenlijk dat het runnen van een boekenblog ervoor zorgt dat je minder boeken kan lezen.

Ik geloof echt dat het innerlijke veel belangrijker is als het uiterlijk – maar bij boeken durf ik dat wel eens te vergeten. Sommige prachtige covers zijn soms maar moeilijk te weerstaan.

Wanneer ik iemand een boek zie lezen probeer ik te zien welk boek het is. Dan zit ik me op de bus/tram/trein in vrijwel onmogelijke bochten te wringen om de titel van dat boek te achterhalen. E-readers maken dat vrijwel onmogelijk.

Vroeger had ik een boek-busvriendin. We zaten regelmatig samen op de bus te wachten en geraakten aan de praat vermits we steeds allebei aan het lezen waren. Sindsdien lieten we steeds meteen zien wat we aan het lezen waren en vertelden we elkaar wat we ervan vonden. Boekbussers dus in plaats van boekbloggers.

Ik liet ooit een boek vallen en zei toen spontaan sorry (tegen dat exemplaar). Waarna ik mezelf even voor gek verklaarde.

Wanneer ik iets niet kan vinden durf ik wel eens ‘Accio – whatever I’m looking for‘ te zeggen.

Ik ben veel meer bezig met welke boeken ik wil meenemen op vakantie terwijl ik binnen de kortste keren een trolley met kleding heb gevuld.

Ik durf eigenlijk de site van AwesomeBooks niet te bezoeken uit angst dat ik veel te veel ga willen bestellen. (ondertussen deed ik dat wel en ik heb een hele wishlist aangemaakt)

De nieuwe covers van de Magisterium-serie van Cassandra Clare en Holly Black roepen nogal tegenstrijdige gevoelens bij me op. Langs de ene kant ben ik heel blij dat het tweede deel is uitgebracht en vind ik de covers op zich wel mooi. Langs de andere kant vind ik het erg jammer dat er een nieuw coverontwerp is gekomen. Niet zozeer vermits ik het daar sowieso moeilijk mee heb maar ook omdat ik vind dat dit nieuwe ontwerp niet echt aansluit bij hun jonge doelgroep. De oorspronkelijke cover deed je immers avontuur en magie verwachten en zorgde ervoor dat ook jongens de boeken makkelijker uit het rek zouden nemen.