Titel: Terug naar het grote huis
Auteur: Harriet Evans
Uitgeverij: Boekerij
Pagina’s: 493
Prijs: 19,99€
“Als Martha, moeder van drie volwassen kinderen, op een avond de uitnodigingen voor haar tachtigste verjaardag begint te schijven, weet ze dat haar plan om eindelijk haar grote geheim te onthullen haar familie tot op het bot zal schokken. Vijftig jaar lang hebben zij en haar echtgenoot David samen een perfect bestaan opgebouwd, voor henzelf en hun gezin. Maar niemand weet welk offer ze daarvoor hebben moeten brengen. Nu kan Martha niet langer leven met de leugen.
De hele familie komt bij elkaar in Winterfold, hun prachtige oude landhuis op het Engelse platteland: Bill, de arts; Florence, de excentrieke academica; en Daisy, het kind dat altijd anders was dan de rest. Ze nemen hun eigen gezinnen en geliefden mee voor wat een groots feest moet worden. Wat zal er gebeuren als Martha eindelijk de waarheid onthult?”
Mijn mening:
Wat me opviel bij dit boek is dat het naar mijn maatstaven vrij lang duurde vooraleer ik het kon uitlezen. Dit is deels te verklaren door het feit dat ik minder vaak aan lezen toekwam maar toch ook gedeeltelijk door het rustige tempo van dit boek.
De eerste hoofdstukken zijn best te omschrijven als introductierondes. Vermits er heel wat personages aan bod komen in ‘Terug naar het grote huis’, duurt het een tijdje vooraleer je iedereen kent en de schrijfster kan verdergaan met het uitwerken van de onderlinge relaties tussen deze karakters.
Ik vind het steeds knap wanneer een auteur er in slaagt om al die verschillende levenslijnen én de bijhorende verhalen met elkaar kan verweven zonder zichzelf vast te leggen in een wirwar van knopen. Geleidelijk aan ontmoeten we elk lid van de Winter-familie en leren we ook enkele bewoners van het dorp beter kennen. Martha is als grootmoeder en moeder de persoon die het verhaal op gang brengt maar haar dochter Daisy vormt voor een groot deel de rode draad in dit verhaal.
Haar perspectieven komen ook meer naar voren doordat ze – in het begin van het boek – de enige zijn die in de vorn van flashbacks werden geschreven. Naarmate het verhaal vordert stijgt het aantal flashbacks. Zo komen we steeds meer te weten over Davids jeugd terwijl er maar weinig over die van Martha wordt vrijgegeven.
Er komt heel veel aan bod in dit verhaal. Meerdere generaties met een ongelukkige jeugd bijvoorbeeld. De ene keer veroorzaakt door een oorlog, de andere keer door armoede of ouders die hun taak niet goed of zelfs helemaal niet vervullen. De frustraties wanneer men die geschiedenis lijkt te vergeten terwijl de gebeurtenissen je steeds opnieuw naar beneden sleuren. Geheimen, zowel familiaal als persoonlijk drama én de complicaties die ze veroorzaken. Er zit echt zoveel emotionele pijn in dit verhaal.
Harriet Evans schreef een mooi verhaal dat me wist te ontroeren. Het enige nadeel – voor mij persoonlijk alleszins – is het feit dat dit geen boek is om rustig in weg te duiken. Ik merk immers dat ik me moeilijk kan ontspannen bij dit soort verhalen. Het drama en de gebeurtenissen raken me te erg. Ook het rustige tempo ben ik niet meer gewend vermits ik doorgaans luchtigere of spannende boeken lees met een snelle opbouw.