Titel: De Ijzerstrijder (Call of the Forgotten, #3)
Auteur: Julie Kagawa
Uitgeverij: Harper Collins Young Adult
Pagina’s: 356
Prijs: 15€ (e-book: 9,99€)

“Mijn naam is Ethan Chase, en ik was er bijna geweest nadat mijn neef Keirran zijn zwaard in mijn beuk stak. Wonderbaarlijk genoeg heb ik het overleefd, maar blijkbaar heb ik heel wat gemist terwijl ik bewusteloof was. De onzichtbare sluier, die de mensenwereld van de wereld van de fae scheidt, is heel even weggetrokken. Hoewel de mensen maar een glimp van Nimmernimmer hebben omgevangen, brak de pleuris uit! En met alle emoties die dat opriep, kon de Vergeten Koningin haar krachten terugkrijgen. Shit happens …

Nu leidt Keirran het leger van vergeten fae in een opstand tegen de oude rijken van Zomer en Winter. Ik haat die magische rotwereld, maar hier kan ik mijn niet dus echt niet mee weg laten komen! Wat voor regels ik er ook voor moet overtreden, ik zal hem tegenhouden!

Zelfs als dat betekent dat ik moet gaan samenwerken met mijn oude vijanden, de fae …”

Mijn mening:

Julie Kagawa is echt een topper wat cliffhangers betreft. Het merendeel van haar boeken eindigt dan ook met een spannend of schokkend maar sowieso abrupt einde waarna je als lezer nog meer uitkijkt naar het vervolg. Dat je dan vervolgens ongeveer een jaar moet wachten op het volgende boek is iets minder leuk.

Mijn geheugen is niet al te denderend maar dit probleem wist de schrijfster goed op te vangen door in de aanloop van het verhaal een terugblik op een deel van de voorgaande gebeurtenissen te verwerken. Hierdoor was ik meteen weer mee en kon ik al snel weer wegduiken in de magische wereld die Ethan zo verafschuwt.

Net als de vorige boeken is ook dit verhaal opgesplitst in meerdere delen. De introductie beschreef ik hierboven al en deze wordt opgevolgd door de tweede fase van het verhaal die het best te omschrijven valt als een zoektocht en vervolgens afstevent op het laatste deel … de eindstrijd en ontknoping. ‘De Ijzerstrijder’ is geen boek waarin het verhaal met momenten lijkt stil te vallen. Ethan is vrijwel van aan het begin non-stop onderweg. Of het nu op zoek of op de vlucht is – stilstaan en rusten zit er voor hem en Kenzie maar zelden in.

De doortastende Kenzie is goed voorbereid (blijkbaar kreegze de survival-gids voor Nimmernimmer te pakken die Julie Kagawa eerder schreef 😉 ) en duidelijk niet schrikachtig aangelegd. Als iemand zou zeggen dat er hen een niet in te schatten gevaar wacht in een gebied waar vrijwel niemand heelhuids uit terugkomt … Tja, dan vraagt Kenzie waarschijnlijk alleen maar wanneer ze kunnen vertrekken. De ideale reisgenoot dus voor Ethan die problemen lijkt aan te trekken alsof het niets is.

Een magisch amulet met ingrijpende gevolgen, een dreigende oorlog, een verscheurde familie en naar goede gewoonte ook heel wat bizarre plaatsen en vreemde wezens. Vlijm die dankzij zijn manier van praten veel weg heeft van een Nimmernimmerse Yoda is daar slechts één van. In dit afsluitende derde deel komt vrijwel iedereen opnieuw een keertje langs waardoor het af en toe een beetje aanvoelt als een afscheidstournee. Van Mag Tuiredh, gehuld in een Steampunk-sfeertje tot De Diepe Wyldernis, het Wyldwoud, Tussen, de Droomrivier, … Ook bekende locaties krijgen we opnieuw te zien.

Vechtscènes als in een film met massa’s special effects en locaties die zo uniek zijn dat je ze enkel tot leven kan brengen op een blauw scherm… Of tijdens het lezen van een Julie Kagawa-boek. Haar beeldende omschrijvingen zijn echt één van de eerste dingen die in me opkomen wanneer ik haar schrijfstijl wil beschrijven.

Ik was sowieso al geen fan van clowns. Om de een of andere reden bezorgen ze me de kriebels. Dankzij Julie komt hier niet meteen verandering in. Zodra jullie deze scène zelf lezen zal je wel merken waarom het aanvoelt alsof je een bevreemdende nachtmerrie aan het lezen ben. Tja, zo’n beeldende schrijfstijl kan soms je fantasie zelfs iets te veel prikkelen. 😉