Tja, ik hou nu eenmaal van lijstjes én van het bloggen dus een combinatie van beide moest hier uiteraard ooit wel eens aan bod komen. Naar gewoonte bleek al snel dat ik er zoveel blogfeiten waren dat een enkele blogpost veel te uitvoerig werd. Daarom breng ik jullie nu een vervolg.

Onder de rubriek ‘Facts about me‘ deel ik af en toe enkele persoonlijke weetjes. Ook dankzij Tags als de One Lovely Blog Award of de Versatile Blogger Award krijgen jullie de kans om me iets beter te leren kennen. Specifieke blogfeiten kwamen echter niet aanbod totdat ik deze rubriek invoerde.

Wanneer Bloglovin me plots allemaal meldingen stuurt van gebeurtenissen in het verleden. Iets met een ontregelde timeturner of zo.

Wanneer ik weer is te lang heb gewacht vooraleer ik één van mijn ideetjes online plaats. Zo was ik al enkele weken foto’s aan het maken van de vragen die Pickwick nu op de labeltjes drukt die aan hun theezakjes hangen. Het leek me leuk om daar een Answer Tea-achtige Tag van te maken – maar nog voor ik die uitschreef zag ik dat iemand anders een gelijkaardig idee heeft. Niet de eerste keer dat dit gebeurd. Dat is dan weer een nadeel van het inplannen. Gelukkig heeft het ook heel wat voordelen.

Dankzij de blog heb ik een vriendschappelijke relatie met de postbode. Ondertussen is dat al een tijdje dezelfde persoon en we hebben dan ook vrij regelmatig een kort gesprekje in de deuropening. Deze blogpost is echt al zolang in de maak … in de tussentijd kreeg ik zelfs al een kaartje van de postbode toen ze op vakantie was.

Een reeds gepubliceerde blogpost of reactie herlezen waar een spellingsfout in staat én me dan vooral bij die laatste lastig voelen omdat ik die fout niet kan verbeteren.

Blijkbaar roepen bestelbusjes de laatste jaren een soort Pavlov-reflex bij me op. Ik fantaseer meteen dat die boordevol met boekenpakketten zijn gevuld én als er eentje in de straat langskomt dan sta ik soms al in de gang nog voor ze hebben kunnen aanbellen.

Het is zo jammer wanneer men een wedstrijd organiseert of iets nieuws lanceert en je er vervolgens niets meer over hoort. Zo’n zonde wanneer een leuk idee niet verder wordt uitgewerkt, …

Ik heb geen flauw idee hoelang ik al blog én ben in mijn oude computer-mappen moeten duiken. Echt duiken hé. Zoals Dagobert Duck in zijn massa’s goudstukken. Na een lange zoektocht is het me uiteindelijk toch gelukt en toen verscheen deze blogpost.

Ik kocht maanden (misschien zelfs al meer dan een jaar) geleden houten letters bij Action omdat ik daar heel veel ideetjes mee had. Jammer genoeg werden die nog steeds niet uitgewerkt.

Ik speel veel bloginspiratie kwijt doordat ze zo onverwachts in me opkomt en ik ze vergeten ben vooraleer ik ze kan noteren. Echt waar, twee minuten en ik weet het al niet meer. Mijn geheugen is een echt rampzalig.