Titel: Het lied van de getijden (Chesapeake Bay Saga, #2)
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Harper Collins
Pagina’s: 350p.
Prijs: 15,00€

“Ethan Quinn is het liefst alleen op het water van de Chesapeake Bay. Achter zijn stoere, bedachtzame uiterlijk verbergt hij de littekens van zijn traumatische jeugd. Wel weet hij inmiddels hoe hij ermee om moet gaan: ervoor zorgen dat hij nooit de controle verliest.

Hij is vastbesloten om samen met zijn broers een succes te maken van hun botenbouwbedrijf, maar de echte uitdaging in zijn leven ligt op een ander vlak. De komst van Seth woelt van alles bij hem los waardoor hij de liefde dreigt te verspelen van Grace Monroe, een koppige alleenstaande moeder …”

Mijn mening:

Waar Cam Quinn net het best te omschrijven is als snel en niet op zijn mondje gevallen is zijn broer net het tegenovergestelde. Ethan is vrij eenzelvig en doet wat moet gebeuren liefst op zijn eigen – rustige – tempo. Terwijl zijn broers volop discussiëren houdt hij zich meestal op de achtergrond. Daar waar hij de rust kan opzoeken voelt hij zich het best.

Anna wist wat haar pluspunten waren en hoe ze deze in de aandacht kon zetten. Maar ook hier is Grace dan weer net helemaal anders. Ze is net vrij onzeker én bovendien te moe van het non-stop werken om alles draaiende te houden als alleenstaande moeder. Zij heeft echt de tijd én energie niet om zich op haar uiterlijk te focussen. Bovendien is er maar één man die haar interesse trekt en hij lijkt geen interesse voor haar te vertonen.

Het is niet bepaald verrassend dat zowel Ethan als Grace al jaren op elkaar verliefd zijn maar dat geen van hen ooit iets met die gevoelens heeft gedaan. Beide denken dat ze niet goed genoeg voor de ander zijn. Hierdoor en door Ethan’s traumatische geschiedenis die hem nog steeds achtervolgt loopt niet alles van een leien dakje. Toch hield ik meer van hun verhaal dan dat van Anna en Cam. Waarschijnlijk doordat het dankzij de rustige karakters van de personages en de geleidelijkere opbouw geloofwaardiger op me overkwam.

Daarnaast loopt ook de rode draad die doorheen de Chesapeake Bay Saga heen verweven is gewoon door. Wat begon als het vervullen van hun vader’s laatste wens lijkt nu vanzelfsprekend te zijn. Seth is één van hen en dat merk je aan de loyaliteit die ook hij nu steeds meer voelt naar zijn broers toe. Ik hou van het geplaag van de broers maar ook van Seth die zich steeds meer op zijn plaats lijkt te voelen bij hen. Vooral zijn nonchalante houding is vaak grappig. Die blijft hij immers ophouden terwijl zijn broers er in werkelijkheid zo doorheen kijken.

Het is erg leuk om te zien hoe hun familie steeds hechter wordt naarmate de serie vordert. Hoe ze samen de ranken sluiten en Seth in hun kring opnemen. De Quinn-broers, maar ook Anna en Grace toverden regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Het enige dat me af en toe wat tegenstak ik de meligheidsfactor. Sommige fragmenten zijn net iets te ‘zoet’ voor me. Begrijp me niet verkeerd – ik ben een echte zoetebek én ik hou van romantische verhalen – maar sommige scènes zijn eerder melig als romantisch.