Titel: Duistere harten
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
446 p.

“Al sinds ze haar geboortedorp ontvluchtte om de kunstwereld te bestormen, is beeldhouwer Clare Kimball de meest gevierde kunstenares van haar generatie. Desondanks wordt ze geplaagd door nachtmerries – en de herinnering aan haar vaders zelfmoord.

Sheriff Cameron Rafferty is al sinds de middelbare school verliefd op Clare. Er groeit een band tussen hen die met de dag sterker wordt. Dan wordt het dorp opgeschrikt door een moord, die duidelijk te maken heeft met Clares terugkeer. Zal hun liefde de dramatische gebeurtenissen kunnen overleven?”

Mijn mening:

Het vorige Nora Roberts boek dat ik las viel nogal tegen, maar dit boek heb ik wel met plezier gelezen. In ‘Duistere harten’ neemt de schrijfster immers opnieuw de tijd om haar personages uit te werken. De eerste omschrijvingen van Clare voldeden aan zo’n beetje alle vooroordelen die men over kunstenaars kan hebben. Ze is chaotisch, vergeetachtig, ze leeft volledig voor haar kunst en kan zich veel beter uiten in haar creaties dan met woorden. Gelukkig krijgen we nadien ook nog andere karaktertrekken te zien want anders zou ze een vrij cliché personage zijn geworden.

Cameron Rafferty keert terug naar zijn geboortedorp nadat hij jarenlang in het politiekkorps van een grote stad heeft gewerkt. Emmitsboro is niet enkel een klein dorpje, er gebeurt ook amper iets. In een jaar tijd komt er amper evenveel misdaad voor dan tijdens één nachtdienst in een grote stad. Een groot verschil dus voor de jonge sheriff. Ook Clare ruilt de voor haar vertrouwd aanvoelende drukte van de stad in voor de rust en kalme eenzaamheid van Emmitsboro.

Dat Cam al sinds zijn jeugd verliefd is op Clare klopt niet helemaal. Ze was de zus van één van zijn beste vrienden en eigenlijk zag hij haar in het verleden een beetje over het hoofd. Een feit dat hij nu maar moeilijk kan begrijpen. Al snel na haar terugkeer komen ze elkaar opnieuw tegen en lijken ze steeds meer naar elkaar toe te groeien. De onverwachtse gebeurtenissen die het kleine dorpje opschrikken dragen daar grotendeels toe bij.

Je kent waarschijnlijk wel de legende waarbij iemand voor een spiegel gaat zitten en driemaal achter elkaar Bloody Mary zegt. Het lijkt wel alsof de personages in dit boek dat doen door telkens opnieuw te zeggen dat er in Emmitsboro nooit iets gebeurt. Geleidelijk aan laat de schrijfster de gebeurtenissen in Emmitsboro escaleren. De sfeer wordt steeds grimmiger en op de duur lijk je niemand meer te kunnen vertrouwen.

Langs de andere kant werkt Nora Roberts haar personages zo uit dat je eigenlijk al intuïtief aanvoelt wie je wel en niet kan vertrouwen. Sommige personages roepen zelfs een minstens even hevige reactie bij je op ook al lijken ze de onschuld zelve. Tja, die titel is hier wel op zijn plaats. Enkele inwoners van Emmitsboro hebben een duister hart en geweten.

Het blijft trouwens niet beperkt tot een duidelijke uitwerking van haar personages, de identiteit van de meeste daders wordt met mondjesmaat door het verhaal heen prijsgegeven. Een heuse verrassing is de plots dus niet maar toch blijft de spanning stijgen naarmate het einde nadert.

Wat me ook opviel bij dit boek is dat de focus dit keer niet zo zeer op de relatie tussen de hoofdpersonages ligt. Doorgaans is de aandacht mooi evenredig verdeeld tussen zowel de romantische ontwikkelingen als het mysterie in het verhaal. Na het lezen zijn het vooral de gebeurtenissen die me bij blijven en niet zozeer de relatie van Clare en Cam. Gelukkig wisten die grillige gebeurtenissen me wel in de ban te houden.