Titel: Schikgodinnen
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Harlequin – Harper Collins
478 p.

“Er zijn er drie, ze horen bij elkaar, en als set zijn ze van onschatbare waarde …

Al sinds een van deze antieke zilveren schikgodinnen een eeuw geleden in het bezig van hun familie kwam, heeft het beeldje een bijzondere betekenis voor de Ierse Sullivans. Als het gestolen wordt, zijn Rebecca, Malachi en Gideon Sullivan dan ook vastbesloten het terug te vinden.

Hun speurtocht leidt hen de halve wereld over – van Helsinki naar Praag, en van Praag naar New York. Maar wat een spannend avontuur leek, ontpopt zich als een levensgevaarlijke strijd tegen één vrouw. Een vrouw die er letterlijk alles voor over heeft om de drie beeldjes in haar bezig te krijgen …

Mijn mening:

NY, Ierland, Helsinki, Praag, Athene … Bij het lezen van dit boek bezorgde Nora Roberts me soms een globetrotter-gevoel. Dat is echter niet het enige dat ze deed. Zoals ik het ondertussen van haar gewoon ben wist deze schrijfster me al snel in haar verhaal te laten opgaan. Ze is één van de weinige die kan uitwijden zonder dat het gaat vervelen én ze brengt opnieuw personages tot leven die de aandacht van de lezer weten vast te houden.

Het getal drie speelt een belangrijke rol in dit verhaal en dat komt ook in de structuur van het verhaal naar voren. Dat is namelijk ingedeeld in drie delen wiens titels verwijzen naar de gaven van de schikgodinnen: spinnen, meten en snijden. Die omschrijvingen kloppen echter ook grotendeels voor wat de personages meemaken in de betreffende delen.

Er zijn echter ook drie Sullivans: Malachi, Gideon en Rebecca die als jongste zus in een gezin met twee zonen uiterst mondig is. Ze is trouwens niet de enige die goed voor zichzelf kan opkomen. Cleo Tolliver is dat zo goed gewoon dat ze er ondertussen in uitblinkt en Tia Marsch … Tja, professor Tia Marsch lijkt in haar eentje de pharmaceutica draaiende te houden en psychologen en therapeuten van werk te voorzien.

Tia is echter ook het personage dat het meeste groeit doorheen het verhaal. Zo ontdekt ze verborgen talenten als improvisatie en de kracht van het benadrukken van haar eigenaardigheden om zo de juiste mensen te misleiden. Uiteraard is er ook dat ene personage dat je absoluut niet kan inpalmen. De kille Anita die heel doordacht te werk gaat, zichzelf boven iedereen verheven voelt en het best te omschrijven valt als genadeloos doet zelfs het omgekeerde. Ze roept een afkeer op én dat bewijst dat de schrijfster haar heel geloofwaardig laat overkomen.

Onverwachte vriendschappen, broeder-en zusterlijk geplaag, spelingen van het lot, familie, liefde, afgunst, een zoektocht, een minutieus uitgewerkt plan om tot een rechtvaardig einde te komen. Clotho, Lachesis en Atropos mogen dan samen met levensdraden aan het weven gaan … Nora Roberts doet dit met woorden. Ze weeft in dit boek zowel grote als fijne verhaallijnen stevig aan elkaar tot een stevig web, brengt de juiste personages bij elkaar en zorgt er voor dat het einde rechtvaardig is.

Het enige wat me een beetje tegenzat waren de romantische eindes. Eén keer was in dit geval beter geweest als driemaal, nu voelde het wat aan als overdadige herhaling.