Titel: Ik verdrink in ons
Auteur: Jasinda Wilder
Uitgeverij: Uitgeverij Q
382 p.

“Jason Dorsey is populair, knap en speelt football. Becca de Rosa stottert, is verlegen en is een echte studiebol. Hun eerste date begint een beetje ongemakkelijk: Jason had eigenlijk Becca’s beste vriendin Nell gevraagd, maar die moest daardoor toegeven dat ze verleifd was op Kyle, de beste vriend van Jason. Nell raadde Jason daarom aan om Becca te vragen.

Ondanks dat vreemde begin blijkt die eerste date het begin van een groot liefdesverhaal. Becca en Jason passen geweldig bij elkaar en worden verliefd. Veel heftige gebeurtenissen in hun omgeving testen echter hun relatie. Is hun liefde sterk genoeg om al die verdriet te overleven?”

Mijn mening:

Het grootste voordeel van ‘Ik verdrink in ons’ is ongetwijfeld het feit dat ik de relatie van Jason en Becca als geloofwaardig ervaarde. Ik heb al iets te vaak gemerkt dat dit bij New Adult boeken niet steeds het geval is. Soms verlopen de gebeurtenissen zo plots en volgen ze elkaar op in het tempo van omvallende dominosteentjes waardoor het allemaal te geforceerd overkomt.

Hun eerste afspraakje komt nogal onhandig tot stand, maar ze geraken wel met elkaar aan de praat en leren elkaar iets beter kennen vooraleer er sprake is van liefde. Bovendien kent hun relatie een geleidelijke ontwikkeling wat uiteraard alleen maar bijdraagt tot de geloofwaardigheid. Hoe ze hun eerste stappen zetten, op verkenning gaan in hun fysieke relatie en daarbij de grenzen aftasten en uiteindelijk ook overschrijden. De twijfels en onzekerheden die dit bij hen opriep kwamen geloofwaardig over.

Alleen nam het wel wat tijd in beslag. Nu lijkt het alsof ik mezelf tegenspreek maar in het eerste deel van het boek is dit vrijwel het enige onderwerp dat aan bod komt. Minstens 200 bladzijden lang had ik daardoor het idee dat dit boek hoofdzakelijk om erotiek zou gaan. Die eerste helft zou het dus niet doen vermoeden maar dit boek is minder oppervlakkig dan sommige andere verhalen in het New Adult-genre.

Jason heeft het niet makkelijk thuis (dit is wel degelijk een understatement), Rebecca kampt met overbezorgde ouders en het feit dat ze stottert. De gedichten waarin Becca vrij haar gedachten kan omschrijven zonder over woorden te struikelen, bieden haar een uitklaatklep die ze dankzij haar stotterprobleem regelmatig aanspreekt. Haar teksten voelen ook echt aan als een gedachtenstroom. Een waterval van woorden in plaats van een gedicht met verzen. Niet echt mijn stijl maar ik begrijp wel waarom ze zo belangrijk zijn voor Becca en hierdoor een onderdeel vormen van ‘Ik verdrink in ons’

Geen hopeloze misverstanden tussen geliefden. Dit keer niet, Becca en Jason krijgen te kampen met ernstige gebeurtenissen in hun omgeving. Problemen waar de schrijfster niet even luchtig overheen gaat, maar die wel wat duiding krijgen.

Ik had wel enkele bedenkingen bij dit verhaal maar ze vormden geen echte stoorzenders. Dat Becca True Blood als seksuele voorlichting hanteert was eerder grappig. Fysieke omschrijvingen die elkaar een beetje tegenspreken én een cover die er niet echt mee overeenkomt … Tja, het is nu niet bepaald de eerste keer dat ik dit tegenkom.

Ik vond het veel belangrijker dat ik het verhaal kon aanvaarden. Doordat je Becca en Jason acht jaar lang volgt zie je hen als personages echt groeien, hun zelfvertrouwen wordt groter, hun relatie wordt sterker, … en dit keer dus allemaal op een geloofwaardige manier.