Titel: Blauwe Maan  (Kate Prospero, #2)
Auteur: Jaye Wells
Uitgeverij: De Fontein
411 p.

“De aanstaande ‘blauwe maan’, de tweede volle maan binnen een maand, zorgt voor onrust onder de inwoners van de stad Babylon. Magie is onvoorspelbaarder en sterker dan normaal, wat tot ongelukken leidt. Special agent Kate Prospero en haar collega’s doen er alles aan om de vrede te bewaren, maar dat is een zware taak.

Dan duikt er een nieuwe magische drug op die gebruikers aanzet tot lust – en verkrachting. Gaat het om een bijwerking van slordig gebrouwen grijze magie, of zit hier een bedoeling achter? Kate en haar collega’s hebben tot het moment dat de volle maan verschijnt om de zaak op te lossen …”

Mijn mening:

‘Blauwe maan’ pikt de draad op een kleine zes weken na de gebeurtenissen van zijn voorganger. Kate en haar team hebben nog maar amper de kans gekregen om hiervan te bekomen wanneer er hen al opnieuw een onaangename verrassing wacht. Magie gebruiken om je beter te voelen is één ding, maar wanneer magie wordt aangesproken als wapens … Tja, dan hebben Kate Prospero en haar team heel wat overuren voor de boeg.

Ik zal meteen met het belangrijkste beginnen. Persoonlijk vond ik dit boek beter als zijn voorganger. ‘Grijze magie‘ was een introductie die me wel intrigeerde maar me nog niet helemaal wist te overtuigen. In dit tweede boek hebben de personages hun wortels meer uitgeslagen. Zo komen we meer te weten over individuele personages en voelt Babylon veel vertrouwder aan. De lopende vetes tussen verschillende magie-beoefenaars, de toepassingen van magie en hoe gewone mensen hen wantrouwen maar tegelijkertijd niet zonder hun magische producten kunnen. Deze zaken herkennen we al uit het eerste boek uit deze reeks maar geleidelijk aan leer je de stad Babylon, zijn inwoners en hun onderlinge relaties beter kennen.

Datzelfde telt voor het Magic Enforcement Agency en zijn agenten. We ontdekken wat meer over Kate, maar evengoed over haar collega’s. Een stukje voorgeschiedenis bezorgt ons meer inzcht in Gardner’s personage. Haar voormalige baas Eldritch laat dan weer iets vaker zijn masker zakken waardoor zijn wantrouwen naar magie-beoefenaars nog duidelijker wordt. Wat ook opvalt is dat Morales en Kate elkaar steeds beter aanvoelen én aanvullen als team. Hun geplaag zorgt regelmatig voor wat humor in dit verder vrij duistere boek.

Het leven in Babylon bestaat nu eenmaal niet uit rozengeur en maneschijn. Hmm, misschien niet de ideale uitdrukking vermits dit laatste wel een grote rol speelt in dit verhaal. Het is echter een grimmige wereld met een bijhorende duistere sfeer en dit komt mooi tot zijn recht dankzij de onverbloemde schrijfwijze van Jaye Wells en de rechttoe rechtaan uitspraken van haar personages. Zelfs de humor die je in dit boek terugvindt is vrij donker.

Door haar werk bevindt Kate zich regelmatig in situaties waarin het moeilijk is om de verleiding van magie te weerstaan. Ze kampt duidelijk met deze moeilijke momenten en breekt zich het hoofd over wat de juiste beslissingen zijn. Daarnaast krijgt ze te kampen met wrijvingen in de relatie met haar broertje, oplopende spanning tussen haar en haar vriendin, politiek gebakkelei tussen verschillende politiediensten, een Oom die een meester is in psychologische oorlogsvoering én geen wapens nodig heeft om mensen te verwonden …

En dat allemaal terwijl deze nieuwe zaak uiterst gevaarlijk is en naarmate de blauwe maan nadert steeds meer weg heeft van een tikkende tijdbom. De spanning stijgt geleidelijk aan naar de ontknoping toe en dit merk je ook aan de mate waarin grapjes steeds meer plaats moeten ruimen voor een grimmige sfeer.

De cover van Blauwe Maan is een bonus. Ik hou ervan wanneer die accuraat is. Van de tattoo op Kate’s linkerpols en het verband om haar rechterhand tot de ruimte waarin ze zich bevindt … Het hele plaatje klopt! Eén ding is zeker … dit boek wist me wel te overtuigen.