Titel: De kroon van de Tearling
Auteur: Erika Johansen
Uitgeverij: Boekerij
444 p.

“Op haar negentiende verjaardag begint troonopvolgster Kelsea aan een gevaarlijke reis nar de burcht waar ze ooit werd geboren. Ze komt haar kroon opeisen. De Rode Koningin tiranniseert het buurland Mortmesne al decennia en Kelseas oom wordt gezien als haar marionet. Hij regeert over het koninkrijk.

Kelsea draagt het Juweel van de Erfgenaam, een ketting met immense magische krachten. Ze wordt beschermd door de gardisten van de koningin, die onder leiding staan van de raadselachtige en toegewijde Lazarus. Kelsea zal de wachters nodig hebben om te overleven, want haar vijanden zetten duistere moordenaars en duivels bloedmagie in om te voorkomen dat zij gekroond zal worden …”

Mijn mening:

Dit boek wilde ik echt al een hele poos lezen én toen ik er eindelijk aan toe kwam bleek gelukkig dat het dit lange wachten echt wel waard is.

Kelsea groeide op in isolatie en dat is wel degelijk de perfecte omschrijving van haar jeugd. Een klein huisje in een vrijwel verlaten bos was haar thuis terwijl slechts twee mensen haar familie vormden én meteen ook de enige mensen waren waarmee ze in contact kwam. Zodra ze negentien wordt veranderd echter alles want deze verjaardag zorgt ervoor dat ze terecht komt in een wespennest van intriges, dubbele gezichten, muiterij en bedrog.

Carlin en Barty, haar pleegouders blijven achter wanneer Kelsea het bos moet verlaten, maar zijn tegelijkertijd steeds bij haar. Zo hoort ze Carlin’s stem als raadgever in haar gedachten en komen ook Barty’s adviezen vaak goed van pas. Op deze manier draagt ze beide personen het hele verhaal met zich mee en dat vond ik erg mooi. Plots ontdekt ze dat de kleine wereld waarin ze opgroeide slechts het topje van de ijsberg vormt en dat lang niet iedereen te vertrouwen is.

Net als in elke wereld zijn er ook hier personages die enkel aan zichzelf denken en er alles voor over hebben om hun positie, rijkdom of macht veilig te stellen. Sommige van hen zijn zonder twijfel alleen maar als genadeloos te omschrijven en riepen al snel een afkeer bij me op.

Er waren echter vooral veel zaken die me wel aanspraken. De intrigerende personages, de geheime én publieke – maar daarom niet minder gevreesde vennootschappen. Maar ook de doordachte manier waarop Kelsea te werk gaat. Hoe ze elke beslissing (zelfs in het heetst van de strijd) eerst grondig afweegt en iedereen weet te verbazen doordat ze zovel meer is dan men op het eerste zicht van haar verwacht. Haar rechtvaardigheidsgevoel, haar gardisten en hoe ze geleidelijk aan steeds meer vertrouwen uitstraalt en het respect van diezelfde gardisten waardig is.

De schrijfster slaagt er probleemloos in om mijn aandacht vast te houden. Ze bewijst ook dat een cliffhanger niet noodzakelijk is om de lezer te doen uitkijken naar een vervolg.