Titel: Op het randje
Auteur: Katie McGarry
Uitgeverij: Harper Collins
442 p.

“Beth kan niet zeggen wat er bij haar thuis gebeurt. Als zij haar mond opendoet tegenover de politie, zal haar moeder sneller worden ogpepakt, dan zij het woord ‘gevangenis’ kan uitspreken. En dus blijft ze zwijgen, zelfs als ze uit huis wordt geplaatst en een nieuwe start moet maken op een nieuwe school. Ze voelt zich er totaal niet op haar gemak, tot ze Ryan Stone ontmoet, een jongen die in alles haar tegenpool is, maar haar toch beter lijkt te begrijpen dan alle anderen. Maar ook Ryan heeft geheimen, dingen die hij met niemand kan bespreken, ook niet met Beth …”

Mijn mening:

Ryan’s vader is een gerenomeerd gezicht in de gemeenschap maar niet bepaald als verdraagzaam te omschrijven. Beth’s moeder bevindt zich dan weer in de marginaliteit en dankzij haar partner minstens even vaak in de problemen. Jammer genoeg heeft ze de slechte gewoonte om haar dochter daar in mee te sleuren en er vaak ook voor te laten opdraaien.

Het spreekt voor zich dat beide jongeren in een schijnbaar omgekeerde wereld lijken op te groeien en dat hun levens totaal verschillend zijn. In werkelijkheid is het echter bij geen van beide rozengeur en maneschijn. Ryan’s ouders mogen dan wel welvarend zijn, jammer genoeg beschikken ze niet over inlevingsvermogen en spenderen ze onvoldoende aandacht aan hun kinderen. Meer zelfs, ze lijken verdacht veel weg te hebben van poppenspelers die totaal geen rekening houden met de gevoelens van hun twee zonen. Blijkbaar mogen Ryan en zijn broer geen eigen wensen hebben maar moeten ze die van hun ouders verwezenlijken.

Beth’s ongelukkige leven en de omstandigheden waarin ze moet opgroeien zorgen er voor dat ze net als een egel een afweermechanisme heeft dat uiterst stekelig is. Ze tracht mensen op afstand te houden door haar kledingkeuze, taalgebruik en gedrag. Bovndien kampt ze met een ernstige verlatingsangst en is het voor haar vrijwel onmogelijk om iemand te vertrouwen. Waarom zou ze ook … Haar problemen en de reactie daarop zijn echter heel begrijpelijk en dat is meteen ook het grote talent van deze schrijfster. Ze slaagt er heel goed in om haar personages geloofwaardig uit te werken.

Ondanks haar afweermechanisme heeft Beth het effect van een sirene op Ryan. Ok, dat is een vrij klassiek gegeven, maar toch leest dit boek heerlijk weg. De afwisseling van toenaderingspogingen en afstoting, de goede bedoelingen van Ryan, die ondanks zijn ouders en populariteit toch over een correcte ingesteldheid lijkt te beschikken. De geloofwaardige ontwikkeling maar ook dat het niet om een blinde liefde gaat maar dat ze elkaars fouten zien en erkennen.

Vertrouwen is een sprong in het ongewissen zonder te weten of er iemand zal zijn om je op te vangen. Katie McGarry heeft haar verhaal mooi uitgewerkt waardoor het leuk is om te volgen hoe beide personages zich beetje bij beetje aan deze sprong wagen.

Een extra pluspunt bij dit boek is dat niet enkel de inhoud klopt maar ook de verpakking. Net als bij ‘Over de grens’ past ook deze coverillustratie perfect bij het boek. Op zich is het nu niet bepaald een prachtig ontwerp, maar ik apprecieer het ten zeerste wanneer men niet zomaar een afbeelding selecteert en erg echt voor zorgt dat ook dit aspect van het boek ‘klopt’.