Titel: Het stille meisje
Auteur: Valerie Geary
Uitgeverij: Harper Collins
366 p.

Mijn zusje Ollie wil niet meer praten. Al sinds vier weken, één dag, veertien uur en drieeënvijftig minuten. Zo lang is onze moeder al dood.

Dus had ik beter moeten weten en alles aan Bear, mijn vader, moeten vertellen. Dat we een oude vrouw zagen drijven in Crooked River. Dat ze door de stroom werd meegesleurd, en dat we denken dat het jack in zijn rugzak van haar is. Maar ik hield mijn mond.

Omdat ik de schrammen op zijn rechterwang zag. Twee schrammen die er gisteren nog niet zaten, voordat hij ons de hele nacht alleen liet. Voordat de politieauto’s kwamen om hem mee te nemen.

Ik heb het jack verstopt. Maar dat is niet genoeg. Ollie moet weer praten en me helpen om erachter te komen wie de vrouw heeft vermoord. Anders kunnen we niet bij Bear blijven wonen, en hij is alles wat we nog hebben. En daarom kan hij geen moordenaar zijn …

Mijn mening:

Sommige boeken zijn zo indrukwekkend dat ze je bijna omver blazen. Andere zijn vermakelijk of ontspannend én dan zijn er ook nog de boeken waarvan je na het lezen eigenlijk niet goed weet wat je erover moet zeggen. ‘Het stille zusje’ hoort voor mij in die derde en laatste categorie.

Zelf zou ik dit boek niet snel uitkiezen, maar vermits ik het onverwachts in handen kreeg wilde ik het uiteraard wel een kans geven. Door af en toe risico’s te nemen ontdek je soms immers verborgen parels.

Jammer genoeg was dat niet het geval met dit boek. Het duurde bijvoorbeeld al een tijdje vooraleer ik echt in het verhaal zat. In het begin vroeg ik me vooral af of dit een heruitgave was vermits het verhaal naar mijn mening vrij ‘oud’ aanvoelde. Naar het einde toe steeg gelukkig zowel het tempo als de spanning in beperkte mate. Desalniettemin wist ik al vrij snel hoe het in elkaar zat, dus ik stevende niet op een verrassende ontknoping af.

Daarnaast voelde ‘Het stille zusje’ ook een beetje onwerkelijk aan. Niet door het bovennatuurlijke aspect – dat vond ik net een pluspunt vermits dit het verhaal nog een bijzonder tintje gaf. Wel door het feit dat ze na het overlijden van hun moeder bij hun vader gaan wonen die verblijft in een tipi in een gehuurd veld. Afgezonderd, zonder enige vorm van luxe en volledig terugvallend op de natuur.

De volwassenen in dit boek spelen een vrij beperkte rol vermits beide zusjes op hun eigen manier de waarheid aan het licht willen brengen. Een beetje zoals de onverzettelijke Flavia de Luce of Veronica Mars. Ik had echter ook het gevoel dat sommige personages niet helemaal werden uitgewerkt terwijl het aanvoelt alsof dat oorspronkelijk wel het plan was (Pastoor Mike bijvoorbeeld, maar ook agent Santos, …)

Het hangt er dus een beetje vanaf wat je juist van dit boek verwacht. Als je het leest terwijl je een spannende thriller verwacht dan kom je een beetje bedrogen uit. Wat je er echter wel zal vinden is een verhaal over een ontwrichte familie waarin oorspronkelijke twijfels overgaan in een schijnbaar onverwoestbare loyaliteit en de strijd om iemands onschuld te bewijzen terwijl niemand lijkt te willen luisteren. Geen slecht boek maar ook geen boek voor mij.