Titel: Geketend
Auteur: Emma Chase
Uitgeverij: Karakter Uitgevers
267 p.

In dit vierde en laatste deel van deze serie van New York Times-bestsellerauteur Emma Chase kunnen Drew en Kate niet wachten om elkaar het ja-woord te geven. Als ze de festiviteiten in aanloop naar de bruiloft heelhuids doorkomen tenminste.

“Ik heb nooit van mijn leven gedacht dat ik ooit zou trouwen. Maar Kate heeft het onmogelijke voor elkaar gekregen, ze heeft me doen veranderen. Ik denk dat we het erover eens zijn dat ik daarvoor al een geweldige vent was, maar nu ben ik het helemaal.

De weg die we hebben moeten afleggen was er niet een geplaveid met rozengeur en maneschijn; foutjes en misverstanden genoeg om een Griekse tragedie mee te vullen. Maar Kate en ik hebben ons er dankzij onze onuitputtelijke passie, grenzeloze bewondering en eeuwige liefde heelhuids doorheen geslagen.

Dat gezegd hebbende, er waren een aantal onverwachte gebeurtenissen in Las Vegas afgelopen weekend die voor problemen hadden kunnen zorgen. Het was in wezen … mijn laatste test.”

Mijn mening:

Drew is back! In de voor hem kenmerkende ongescensureerde stijl deelt hij lief, leed én de bijhorende gedachten die hem daarbij te binnen schieten. Doordat die net als mijn eigen gedachten van het ene naar het andere verspringen en hij daar bovendien geen flashbacks bij mijdt komt het geheel soms wat chaotisch over.

Kleine bekentenis … ik heb eigenlijk heel lang over dit boek gedaan. Op de een of andere manier kwam het er maar niet van om dit boek in één ruk uit te lezen terwijl ik dat met de voorgangers wel telkens heb gedaan. Gezien het feit dat het begrip censuur een onbekend begrip is in Drew’s hersencellen, heeft zijn taalgebruik soms wat weg van vuilbekkerij.

“Knap, rijk, schaamteloos verwend, … maar bovenal een rasechte casanova, die op het arrogante af voorzien is van zelfvertrouwen. Geef toe, als je deze omschrijving leest zou je toch een volkomen onuitstaanbaar personage verwachten. Niet? Nee hoor, tegen alle verwachtingen in is Drew ondanks al deze karaktertrekjes net een heerlijk karakter.”

Zo omschreef ik Drew Evans in een eerdere recensie.  Alleen leken die charmes uitgewerkt te zijn tijdens een groot deel van dit vierde én laatste boek. Ik begon me zelfs wat aan hem te ergeren. Die ‘op het arrogante af’-grens werd in mijn ogen wel enkele keren overschreden. Hij is héél jaloers en focust zich extreem op het fysieke. Zeggen dat hij erg kritisch is zou een understatement zijn. Waar sommige mensen iets verbloemen doet hij het tegenovergestelde door het te verDREWen. Hij beschikt immers over het talent om mensen bij een eerste ontmoeting in zijn gedachten (en soms ook in het echt) finaal de grond in te boren door een kritische omschrijving die louter op hun fysieke verschijning is gebaseerd.

Gelukkig lijkt hij naar het einde toe toch een beetje te groeien en volwassen te worden. Maar toch was het vooral dat ‘ik ben beter dan de rest’-aspect dat er bij mij voor zorgde dat ik dit boek minder leuk vond dan zijn voorgangers.

Het viel me ook op dat er in dit afsluitende boek niet echt iets noemenswaardig plaatsvindt. Er zitten wel opnieuw enkele grappige scènes in én alle bekende personages zijn aanwezig om dit laatste hoofdstuk samen af te ronden. Het boek is best wel vermakelijk, maar wist me jammer genoeg niet te overtuigen zoals de eerste drie boeken uit deze reeks dat wel deden.