Titel: Wat Milo zag
Auteur: Virginia Macgregor
Uitgeverij: Boekerij
334 p.

“De negenjarige Milo Moon heeft retinitis pigmentosa: zijn ogen gaan langzaam achteruit en uiteindelijk zal hij blind worden. Vooralsnog ziet hij de wereld als door een kijkgaatje. Dankzij deze ’tunnelvisie’ ziet hij dingen die anderen niet opmerken.

Als Milo’s geliefde oma naar een verpleegtehuis moet, weet Milo al heel snel dat daar iets niet klopt. De hoofdverpleegster speelt mooi weer tegenover de familieleden, maar zodra die hun hielen hebben gelicht gaat de verwarming uit, krijgen de oudjes alleen nog maar blikvoer te eten en deelt ze kwistig verdovende medicijnen uit om de boek lekker rustig te houden.

Natuurlijk willen de volwassenen niet naar hem luisteren, dus smeedt Milo een plan om alle misstanden op eigen houtje aan het licht te brengen. Tripi de kok en Milo’s varkentje Hamlet zijn de enige bondgenoten in zijn heroische strijd …”

Mijn mening:

We volgen in dit boek vier verschillende perspectieven, maar Milo is wel degelijk de spilfiguur van het verhaal. Ondanks zijn jonge leeftijd zijn Milo’s liefde en goede bedoelingen ontzettend groot als het om zijn geliefde Oma gaat. Zijn verantwoordelijkheidsgevoel is erg groot en zijn gedrag is eigenlijk te volwassen. Zijn redeneringen en de verantwoordelijkheden die hij op zich neemt passen niet echt bij een 9-jarige. Zelfs niet bij een vroegrijpe 9-jarige.

Op basis van de samenvatting had ik gedacht dat zijn aandoening een erg grote rol zou spelen in dit boek, maar eigenlijk is dat niet het geval. Wel valt het op dat hij veel opmerkzamer is als een leeftijdsgenoot. Dit hoeft niet persé een gevolg van zijn medische conditie te zijn, kinderen verschillen net als volwassenen nu eenmaal erg van elkaar. Milo’s liefde voor zijn oma en het niet kunnen aanvaarden van leugens en onrecht spelen een veel grotere rol in zijn karakter.

Dit boek leest niet zo zeer als een avontuur, maar wel als een jeugdige ontdekkingstocht. Milo ontdekt dat het leven niet altijd even eerlijk is, hij ontdekt dat er vaak iets anders schuilgaat achter het gordijn van schone schijn en hij streeft naar rechtvaardigheid.

‘Wat Milo zag’ is opgebouwd uit korte hoofdstukken vanuit de perspectieven van zowel Milo als zijn jonge en alleenstaande moeder Sandy, Oma Lou die al jaren niet meer gesproken heeft en Tripi, de kok van het rusthuis waar zijn oma verblijft. De schrijfstijl is erg vlot en het boek is heel eenvoudig van opmaak.

Het is het soort boek dat ik niet snel uit mezelf zou kiezen. Dit is immers geen verhaal om in weg te duiken. ‘Wat Milo zag’ gaat over tegenslagen, familiale waarden en het opnemen van verantwoordelijkheid. Het boek deed me niet de wereld om me heen te vergeten, maar het verhaal wist me in al zijn eenvoud wel te raken. Mooi én ontroerend.